Vikan - 06.06.1974, Blaðsíða 35

og gera það að mannlegum sama-
staö handa öllum. Hann var
grannvaxinn, þunnt hárið féll nið-
ur á enni : augu hans voru dökk og
áköf, augu ofstækismannsins.
Hann neitaði að stiga fæti inn i
Catherine-höllina, sagðist mundu
bíða utan dyra, þar til Karita
kæmi aftur úr heimsókninni.
— Þetta er marmaratákn sið-
leysingja og kúgara, sagði hann.
— Ég fer ekki inn fyrir dyr á
þessu húsi', fyrr en heiðarlegir
Rússar eru .búnir aö hreinsa þar
til.
— Ég skil ekki í þvi, að nokkur
sem er eins snotur og þú, skuli
geta verið svona kjánalegur,
sagði Karita. Paul bjó i ibúð á
næstu hæð fyrir ofan hana, með
öðrum stúdent, sama sinnis og
þeir voru ætið að rökræða fram á
nætur. Hann var fölleitur og hor-
aöur. Karita hugsaði með sér, að
hann yrði snotrasti maður, þegar
honum yxi fiskur um hrygg.
Hún skildi hann eftir, i djúpum
þönkum um framtið Rússlands og
flýtti sér að sjúkrabeði Kirbys.
Það var Olga stórhertogaynja
sjálf, sem lauk upp fyrir henni,
þegar hún hafði drepið á dyr, og
Karitu fannst hún mjög falleg i
hjúkrunarkonubúningnum.
— Karita, hvað i ósköpunum
ert þú að gera? sagði hún.
— Yðar hágöfgi....
— Nei, þú mátt hvorki hneigja
þig fyrir mér nét nota titla hér,
Karita. Ég er aðeins venjuleg
hjúkrunarkona, eins og allar hin-
ar.
— Þér eruð þá hjúkrunarkonan
hans? sagði Karita undrandi.
— Hvað eruð þið að tauta?
sagði karlmannleg rödd. Karita
leit við — og það var Kirby sveit-
arforingi, liggjandi i rúminu með
kodda allt i kringum sig. En hann
var mjög tekinn i andlitinu.
— Honum liður betur en útlitið
bendir til, sagði Olga og virti
Karitu fyrir sér með áhuga. —
Það er hægt að merkja það á þvi,
að hann er sinöldrandi. Þú mátt
fara til hans.
Karita gekk að rúminu. Kirby
•virti hana fyrir sér með velþókn-
un. Sumarið var komið til Petro-
grad og Karita var léttklædd, i
hvitri blússu og dökkbláu pilsi og
hún kom með einhvern ferskan
blæ inn I sjúkrastofuna.
— Jæja? sagði hann. Honum
var farið að liða betur, vegna þess
að búið var að taka úr sárum hans
alla sauma og hann var nú loksins
komin i gips. Það hafði veri und-
ursamlegt að losna við kvalirnar.
— Já, sagði Karita og settist á
stól við hliðina á rúminu. — Þú ert
svei mér kræfur.
— Finnst þér það? sagði hann
hógværlega. Hún brosti. Það var
einkennilegur svipur i augum
hans. Hafði hann búizt við öðru-
visi kveðjum? Hún hallaði sér yf-
ir hann og kyssti hann. Olga
stirðnaöi upp og leit undan.
— Þetta er kveðja frá Charlotte
frænku, sagði Karita og Olgu
létti.
Karita talaði nú út i eitt. Hún
sagði honum frá ibúðinni, sagöi
frá fólki, sem hún hafði kynnzt og
hve hjálpsamur Paul Kateroff
hafði verið við hana. Kirby spurði
hver Paul Kateroff væri, og
Karita sagöi að hann væri stúdent
og aö hún hefði hugsað sér að
stuðla að uppeldi hans. Olga hló.
Karita sagði þeim, að hún ynni
lika á sjúkrahúsi, hún aðstoðaði i
eldhúsi. Henni fannst gott að geta
sjálf lagt eitthvað til og sannar-
lega betra én að horfa i gaupnir
sér.
— Miklu betra og skynsam-
legra, sagði Olga.
— Sannarlega, sagði Kirby.
Karita sagði honum samt, að
hún hefði ekki farið frá Krim, til
að vinna i eldhúsum á leiðinleg-
um sjúkrahúsum til æviloka. Hún
sagði Kirby, að hún hefði hugsað
sér að taka upp sina fyrri iðju, að
sjá um að hann lifði sómasam-
legu lifi, þvi fyrr þvi betra. Kirby
fullvissaði hana um, að hann gæti
ekki á neitt betra kosið sjálfur.
Svo fór hún að tala um daginn
og veginn. Hún sgði honum samt
ekki, hve óttaslegin hún hafði
verið, þegar komið var með hann
til Baranovichi, allan sundurtætt-
an, né hve zarinn hafði veriö
elskulegur, þegar hún fór til hans
og grátbað hann um, að fá að fara
til Petrograd, með sömu lest og
hann var fluttur með. Hún sagði
honum heldur ekki, að hún hafði
komið til sjúkrahússins á hverj-
um degi, en henni hefði aldrei
verið leyft að lita á hann, ekki
fyrr en nú. En áður en hún fór lét
hún hann vita, að hún væri ekki
beinlinis ánægð með hátterni
hans.
— Ivan Ivanovitch, sagði hún,
— ég vona, að þú leggir það ekki i
vana þinn, aö haga þér svona
óskynsamlega. Þú átt að vera
varkár, þú átt að hugsa um aðra.
Þegar hún var farin, varð
dauðaþögn i herberginu. Olga
þagði og reyndi að finna sér eitt-
hvað að gera.
— Olga? sagði Kirby, sem fann
á sér, að eitthvað var rangt. —
Ertu þreytt? Ég hefi vist ekki ver-
ið þægiiegur við þig og systir
Bayovnu?
Hún sneri sér snöggt við. — Ég
er ekki þreytt og þú hefur ekki
verið neitt erfiður. Þú átt ekki
einu sinni að hugsa þannig. Það
er bara... bara það, að Karita
sagöi satt, sagði hún. — Þú ættir
ekki að vera svona kærulaus, þú
ættir að hugsa meira um það,
hvað öðrum fyndist, ef eitthvað
kemur fyrir þig. O, þetta er ekk-
ert til að hlæja að....
En einhvern veginn var það nú
svo, aö hún gat ekki stillt sig um
aö brosa til hans á móti. Honum
leið betur, svo miklu betur. En
það myndi samt liða langur timi,
þar til hann kæmist á fætur. Hún
var 1 sannleika glöö vegna þess.
Kirby fékk aðra heimsókn viku
siöar. Andrei kom til hans. Hann
var i glæsilegum einkennisbún-
ingi höfuðsmanns. Kirby óskaöi
honum til hamingju. Andrei
sagði, að hann fengi hroll, i hvert
sinn, sem hann klæddist þessum
grlmubúningi, en það væri nauð-
synlegt, vegna þess að kvenfólk
liti ekki við neinum manni, sem
klæddist borgaralegum fötum.
— Vinur sæll, sagði hann, —
þaö gleður mig ósegjanlega, að
höfuðið er ennþá á réttum staö á
likama þinum.
— Leyfarnar eru að ná saman
endum, þakka þér fyrir, sagði
Kirby og tók eftir þvi, að systur
Bayovnu var tiðlitið til hans og
það var ekki laust við að augna-
ráðiö væri svolitið sultarlegt. —
Hvernig liður Aleku prinsessu?
— Aleka Petrovna, andvarpaði
Andrei, — heldur áfram i sinu
gamla hlutverki, sem fegursta
nornin i St. Petersburg. Eða heit-
ir það Petrograd núna? Ég
gleymi þvi stundum. Hún er á
kafi i alls konar myrkraverkum.
Það er eiginlega þér að kenna,
kæri vinur. Það var sérstaklega
heimskulegt af þér að kvænast
henni ekki. Hún á eftir að hefna
sin grimmilega.
— Við Aleka erum beztu vinir,
sagði Kirby og hagræddi sér á
koddunum.
Andrei lyfti brúnum. — Ó, minn
kæri Ivan, það er þin hlið á mál-
inu. En hún hefur þó komið að
heimsækja þig? Nei. Hefur þú
óskaö eftinheimsókn þennar? Nei.
Hvað heldurðu, að það geti kostað
þig? Væri ekki skynsamlegra aö
óska þess nú, þegar þú ert farinn
að hressast?
— Viltu segja henni, að ég sé
einlægur aðdáandi hennar.
— Drottinn minn, tautaði
Andrei. Hann leit i kringum sig og
brosti letilega til systur Bayovnu,
sem stóð við gluggann. Hún roðn-
aði, —Engillinn minn, sagði hann
svo hátt, að hún heyrði vel til
hans, — viltu borða meö mér I
kvöld? Mér þætti það skemmti-
legt og dásamlegt að geta rætt viö
þig um botnlangann, sem tekinn
var úr mér.
— Það væri dasamlegt, sagði
systir Bayovna.
Karita fór á fund stúdenta.
Hann var i stóru herbergi á efstu
hæð i húsi einu i verkamanna-
hverfi og loftiö var þykkt af reyk
úr reykjarpipum stúdentanna.
Karita hafði farið með Paul
Kateroff, til aö komast að þvi
hver áhugamál hans væru, svo
það auðveldaði henni að hjálpa
honum til þroska. En þrátt fyrir
góðan ásetning hennar og inni-
lega löngun til að hjálpa þessum
pilti, gat hún ekki gert að þvi, að
hún óskaöi þess innilega, að hún
væri horfin til Englands. Striðið
var hræðilegt og alls staöar I
Rússlandi voru menn hver upp á
móti öðrum.
Hún var stórhneyksluð á fyrsta
ræöumanninum. Hann virtist
ekki geta talað um annað en botn-
laust hatur og henni fannst hann
vilja kalla eymd og dauða yfir svo
marga Rússa, að ekki yröu marg-
ir uppistandandi, ef honum yröi
að ósk sinni. Hún var viss um, að
stúdentarnir myndu hrópa hann
niöur. En reyndin varð nú önnur.
Hún sá ekki betur en að allir við-
staddir væru yfir sig ánægðir og
fullir aðdáunar á ræðumanni.
Upp við vegginn, öðrum megin
við ræðumanninn, stóö snyrtilega
klæddur maður. Hann hallaði sér
upp að veggnum, með krosslagöa
arma og augu hans sýndu mikla
aödáun á ræðunni.
Næsti ræöumaöur var eins og
bergmál af þeim fyrri: Aöallinn
var ekkert annað en skepnur, sem
sýndu ómannlega grimmd og al-
menningur var litiö betri, fyrir
það að láta bjóða sér þetta. Þaö
23. TBL. VIKAN 35