Vikan - 02.01.1975, Blaðsíða 15

mér I leiöinni? Ég brosti. Viltu
ekki lita á eldhúsiö?
Hún kinkaði kolli og viö geng-
um niöur stigann. Hún á undan og
ég gat ekki stillt mig um áö hugsa
hvaö svona ung stúlka getur veriö
þrekleg yfrum sig.
I eldhúsinu var all't I megnustu
óreiöu, matarilát og hnifapör úti
um allt. Eg hélt ég væri löngu bú-
inn aö gleyma, hvernig er aö vera
skömmustulegur, ep þennan dag
skammaöist ég min fyrir hiröu-
leysiö. Ég þóttist viss um, aö
stúlkan væri kattþrifin, þó aö hún
ynni sóöalega vinnu. Hún renndi
augum yfir eldhúsiö og af svip
hennar varö ekki ráöiö, hvort
henni likaöi betur eöa verr.
Þetta er ágætt, mér líst vel á
þetta, sagöi hún, en ég trúöi henni
ekki.
Svo leit hún á mig og spuröi,
hve há leigan væri á mánuöi. Ég
haföi ekki leitt hugann aö þvi og
sagöi fimm þúsund til aö segja
eitthvaö.
Ég hef einhver ráö meö aö
borga þaö, sagöi hún og bætti viö:
Má ég flytja inn i dag?
tJr þvi sem komiö var, haföi ég
ekkert viö þaö aö athuga. Hún
kvaddi og ég fylgdi henni út. Hún
gekk rólega niöur tröppurnar og
enn horföi ég á lendar hennar —
hissa á sjálfum mér. Niöri á
gangstéttinni sneri hún sér viö og
sá mig horfa á eftir sér.
Ég gleymdi þvi, kallaöi hún. Ég
þarf herbergiö ekki nema i mán-
uö. Svo fer ég heim.
Allt I lagi, kallaöi ég á móti.
Hún brosti til min og ég gat ekki
annað en brosaö lika. Mér fannst
næstum eins og ég heföi ekki
brosaö I mörg ár.
Hún var óöara komin aftur og
hringdi dyrabjöllunni ákveðnar
nú en fyrr um daginn. Ég opnaöi
og hún stóö á tröppunum meö
segldúkspoka i annarri hendi og
stóra tösku i hinni. Taskan var
smiöflö úr krossviöi og áreiöan-
lega þung aö bera, þó aö stúlkan
sýndi þess engin merki. Ég
bauöst til aö taka viö töskunni og
bera hana upp. Hún þáöi þaö
oröalaust og henni létti áreiðan-
lega, enda varö ég hissa á þvi hve
taskan seig i þennan stutta spöl
upp á loftiö. Stúlkan gekk á eftir
mér upp. Ég setti töskuna niður á
mitt gólf. Lét stúlkuna þvi næst
eina meö dót sitt.
Úr miöjum stiganum sá ég, aö
viö höföum skilið eftir opiö út. Um
leið og ég lokaöi dyrunum sá ég
gamla konu meö röndótta inn-
kaupatösku á gangi hinum megin
götunnar. Hún hafði mishneppt
aö sér kápunni.
Þennan dag varö ég allt I einu
ófrjáls I húsinu minu viö Lindar1
götuna. Ég vissiekki, hvaö ég átti
aö taka mér fyrir hendur og gat
ekki fest hugann viö neitt. Ég
þoröi ekki aö fara upp I vinnustof-
una mlna af ótta viö, aö hún héldi
aö ég væri að forvitnast um sig.
Einhvern veginn gat ég ekki hætt
að hugsa um þessa stúlku uppi á
lofti hjá mér, hana og þreklegar
mjaömir hennar. Mér blöskraöi,
aö hún skyldi ekki koma niöur all-
an þennan tima. Hún hlaut aö
vera drjúg aö taka upp úr þessi
taska. Mér flaugi hug, hve star-
sýnt henni haföi oröiö á nakta
kvenmyndina á veggnum. Ætli
þessi sveitastelpa heföi roönaö, ef
myndin hefði veriö af nöktum
karlmanni?
Allt i einu mundi ég, að hún
haföi ekki spurt, hvar klósettiö
væri, og mér datt i hug að gera
mér til erindis viö hana að segja
henni þaö. Einhvern tima þurfti
hún aö pissa og þá var bagalegt
aö vita ekki, hvar klósettið var.
En ég hvarf samstundis frá þessu
ráöi. Henni þætti sjálfsagt óviö-
kunnanlegt af karlmanni aö tala
um klósett viö stúlku. Auk þess
var henni sennilega tamast aö
taka niörum sig, þar sem hún var
komin. Best fyrir þess háttar
stúlku aö leita aö klósetti, uns hún
rambar á þaö.
Loks stóöst ég þó ekki mátiö
lengur og fór upp. Hún haföi lokaö
aö sér. Ég drap nokkur högg á
dymar, án þess ég vissi hvað
segja skyldi. Hún kom ekki fram
og svaraöi engu. Ég opnaöi dyrn-
ar ofurhægt og gægöist inn. Stúlk-
an haföi búiö um sig á divaninum
og háttaö. Hún svaf og I svefnin-
um sló einkennilegum blæ á mó-
leitt hár hennar, þar sem það
flæddi um hvitan svæfilinn. 1
sængurveriö hennar voru saum-
aöar rauöar og gular rósir. Ég
skammaöist min I annaö sinn
gagnvart þessari stúlku og hall-
aöi huröinni gætilega aö stöfum..
Eitt andartak hélt ég niöri i mér
andanum framan viö dyrnar. Sið-
an gekk ég niöur stigann og
l.TBL. VIKAN 15