Vikan - 02.01.1975, Blaðsíða 30

fyrir telpuna, sem svo mjög hafði
verið hænd að fööur sinum.
Börnunum var sagt að segja, að
faðir þeirra væri i löngu ferða-
lagi, og svo vel tókst Enid að
dylja sannleikann, að bestu vin-
konu hennár, Mary Atten-
borough, grunaði ekki hvernig
málum var háttað. Mary og Enid
höfðu verið.miklar vink’onur frá
þvi þærbyrjuöu i skóla, og gegnum
Mary kynntist Enid frænku henn-
ar, Mabel Attenborough, sem átti
eftir aö hafa mikil áhrif á llf
hennar. Til hennar sótti Enid
stuðning og ráð, m.a. i sambandi
við ritstörf sin. Enid hafði
snemma byrjað að skrifa sögur,
greinar og ljóð og senda timarit-
um, en hiln fékk allt endursent, án
þess að nokkuð væri birt. Móður
hennar þótti þetta ekki annað en
sóun á tima og peningum, og er
þvi llklegt, að Enid heföi gefiö rit-
höfundardraumana upp á bátinn,
ef Mabel heföi ekki verið óþreyt-
andi viö að hvetja hana.
Thomas hafði ráðgert, að dóttir
hans legöi fyrir sig tóniist og tekið
loforð af konu sinni þar að lút-
andi, áður en hann fór að heim-
an. Móðirin vildi efna þetta lof-
orð, en framkvæmdin var erfið,
þvl samband hennar og Enid fór
slversnandi. Enid flýði á náðir
Mabel, sem áleit, að Enid hefði
gott af að komast að heiman um
stund og hugsa málin, svo hún
bauð henni meö sér I sumarleyfi
til vina sinna, fjölskyldu að nafni
Hunt, sem bjó úti i sveit I Surrey-
héraði.
Hunt-fjölskyldan var stór og
llfsglöö fjölskylda, og Enid
gleymdi fljótt áhyggjum slnum.
Ida, önnur systirin á heimilinu,
kenndi I forskóla eg einnig I
sunnudagaskóla sóknarinnar.
Enid fór með henni I sunnudaga-
skólann, og það kom Idu á óvart,
hve þessi unga, óreynda stúlka
náði góðum tökum á börnunum.
Þau hlustuöu sem heilluð á frá-
sagnir hennar úr bibliúnni og
vildu stöðugt heyra meira. Það
var enginn vafi á, aö þessi unga
stúlka hafði mikla frásagnargáfu
og át(i auðvelt með að komast I
samband við börn. Ida hvatti
hana til að gerast kennari, og
Enid sá, að með þvl gætj hún ver1'
iö I stööugu sambandi viö 'b’ðrn,
kynnst þeim og komist áð þvi,
hvernig best er að skrifa fyrir
börn. Hún lagði rftáliö fyrir föður
sinn og ætlaði varla að trúa slnum
eigin.eyrum, þegar hann féllst
loks á að hún færi i kennaraskóla.
Enid hóf kennaraþjálfunina,
þegar hún var 19 ára, og sama ár
birtust fyrstu ljóðin hennar á
prenti. Tveimur árum slðar út-
skrifaðist hún sem kennari.
Fyrsta árið kenndi hún I drengja-
skóla og það næsta var hún einka-
kennari á heimili vina Mabel. Þar
fékk hún fregnirnar af þvi, að fað-
ir hennar hefði látist af hjarta-
Slagi. Hún hafði alltaf haft sam-
band við föður sinn, óg var fregn-
in um lát hans henni mikiö áfall.
Það vakti þvi undrun, að hún
skyldi ekki vera við jaröarför
hans — hún vildi reyna að flýja þá
hræðilegu staöreynd, að hún ætti
ékki eftir að sjá h'ann oftar. Þessi
eiginleiki, að geta flúið og útilok-
Enid og Kenneth, siðari maður hennar
að sig frá þvl óþægilega i lifinu,
átti oft eftir að koma i ljós siöar á
ævi hennar.
Þegar Enid var farin að kenna
sannfæröist hún um, að börn
myndu veröa bestu lesendurnir —
fyrir þau ætlaði hún að skrifa.
Hún komst að þvi, að drengir
vildu hejst heyra sögur um
hreysti og tryggð, en telpurnar
ævintýri og álfasögur. Bæði
drengir og telpur vildu hafa dýr i
sögunum og hæfilega mikið af
gamni til að hlæja að. Allt þetta
ákvað hún að reyna að sameina i
sögum sinum.
Enid ákvað að senda nokkrar af
bestu sögum sinum til kennara-
blaða, og þær voru strax birtar.
Fljótlega urðu sögur hennar fast-
ur liöur I þessum blöðum. Fyrsta
bók hennar, sem kom út árið 1922,
þegar Enid var 25 ára, hét
„Barnahvísl” og henni var svo
vel tekiö af lesendum, að forlagið'
óskaði eftir að fá fleiri bækur frá
henni til útgáfu. Hún hélt þvl
áfram aö skrifa af kappi, og árið
eftir þénaði hún 300 sterlingspund
á ritstörfum sinum, en fyrir þá
upphæð mátti fá dágott Ibúðar-
hús. Sama ár byrjaði hún með llt-
inn þátt I einu kennarablaöinu og
nefndist hann „Glugginn minn”.
Þennan þátt skrifaöi hún vikulega
I áratugi og sagði frá ýmsu, sem á
daga hennar dreif. 1 sambandi við
þennan þátt og sögur sínar fékk
hún mikið af bréfum frá lesend-
um og hún gætti þess að svara
þeim öllum persónulega!
Þegar Enid var 26 ára kynntist
hún Hugh Pollockjsem vann hjá
einu bókaforlaginu. Meö þeim
tókst góður vinskapur. Hugh var
kvæntur, en konan hans hafði
hlaupist á brott með öðrum i'
heimsstyrjöldinni. Eftir að hafa
kynnst Enid sótti.Hugh um skiln-
að, svo að þau gætu gift sig, og
það gertm þau I ágúst 1924.
Enid og Hugh voru ákaflega
hamirtgj'usöm, og oft brugðu þau
á leik sem börn. Þau bjuggu til
snjókarla i garðinum á veturna,
léku krikket á sumrin, fórú I
gönguferðir og söfnuðu biómum
og öðrum jurtum á sumrin.
Smám saman fór þó að draga
skugga yfir gleði þeirra, þvi þeim
fannst biðin eftir barni ætla að
veröa löng. Arið 1928 ákvaö Enid
að leita læknis, og þá kom I ljós,
að leg hennar var mjög vanþrosk-
aö og ekki- stærf-a en I 12 eða 13
ára telpu. Voru uppi getgátur um,
að orsakarinnar væri að leita i þvi
mikla áfalli, sem brottför föður
hennar hafði verið þegar hún var
12 ára. Til að reyna að bæta úr
þessu voru Enid gefnar hormóna-
sprautur, en þær virtust ekki bera
skjótan árangur. Hún varð mjög
stygg I skapi og fór að reka vinnu-
konur slnar af minnsta tilefni.
Spann hún I því sambandi upp
sögur um veikindi þeirra, sem
ekki áttu við nein rök að styðjast.
í nóvember 1930 skrifar Enid I
dagbók slria, að hún haldi að hún
sé barnshafandi, og 15 júli 1931
eignaðist hún 16 marka dóttur.
Hún haföi haldið, eins og ungum
mæðrum er tamt, að eitt barn
krefðist ekki mikils, en komst
brátt á aðra skoðun. Hún var þó
ekki á þvi láta barnið hafa áhrif á
rithöfundarferil sinn eða sam-
.kvæmislif og Gillian var ekki
orðin eins mánaðar gömul, þegar
Endid fékk unga stúlku til að ann-
ast hana dag og nótt.
Ariö 1935 var Enid ófrisk aftur,
og þegár leið að fæðingunni varð
hún svo óþolinmóð, að hún kallaði.
hverja ljósmóðurina af annarri til
sin, en rak þær ýmist eftir nokkra
daga eða þær fóru af sjálfsdáö-
um. Allt var á öðrum endanum á
heimilinu, og þvi var það mikill
léttir, er Imogen litla fæddist i
október.
Enid vildi' umfram allt sýnast
sjálfri sér nóg um flest, en i raun-
inni var fjærri því að svo væri.
Hún var barnaleg á margan hátt,
krafðist óskiptrar athygli allra
þeirra, sem hún umgekkst og
þurfti að hafa góða stoð viö hend-
ina. A fyrstu hjúskaparárunum
virtist Hugh vera henni sú stoð,
sem hún þarfnaðist, og hann
reyndi aö taka tillit til hennar I
einu og öllu. En hann var i erfiðu
og erilsömu starfi, og um skeið
höfðu þreyta og streita nær riðið
andlegri heilsu hans að fullu.
Hann tók að flýja á náðirflöskunn-
ar öðru hverju. Þótt hjónabandið
mætti enn teljast gott, fann Enid
æ betur, að Hugh var ekki sú stoð,
sem hún þarfnaöist, og hún gat
ekki lengur leitað til hans með
hvað sem var og hann ekki veitt
henni nauösynlega vernd gegn
grimmd heimsins. Hann var jafn
óöruggur og hún, og það þoldi hún
ekki.
Slöari heimsstyrjöldin nálg-
aðist, og Hugh hafði vaxandi
áhyggjur af ástandinu I heimin-
um. Arið 1938 fékk hann lungna-
bólgu og varð að liggja á sjúkra-
húsi um skeið, og þegar heim
kom, komst hann að þvi, að kona
hans hafði keypt nýtt hús, án þess
að ráöfæra sig við hann. Honum
mislikaði þetta og ákvað að bjóða
sig fram til herþjónustu, þ.e. vera
i varaliöi, og féllst á að fara til
herstöövar allfjarri heimili sinu.
Þetta gat Enid ekki skilið, og i
öryggisleysi slnu flýöi hún enn á
náðir sins eigin hugarheims, þar
sem strið og aöskilnaöur ástvina
þekktust ekki.
Enid tók sem fyrr mikinn þátt I
samkvæmislífi, og karlmenn voru
i kringpm hana eins og mý á
mykjuskán — sumir aðeins vegna
peninganna. En svo kynntist hún
Kenneth Darrell Waters, lækni
frá London, og það var ást við
fyrstu sýn. Þau fóru að hittast
reglulega I London, og Hugh
komst fljótt að þvi. En hann hafði
sjálfur kynnst annarri konu, svo
það varð að samkomulagi milli
Hugh og Enid að skilja, og var
ákveðið, að það yröi Enid, sem
færi fram á skilnaðinn. Kenneth
var llka kvæntur og varð aö skílja
við konu sina til að kvænast Enid
árið 1943. Dætur Enid fengu ekk-
ert um þetta aö vita fyrr en
nokkrum dögum fyrir giftinguna.
Þetta var þeim mikið áfall, en
þær virtu móður sina og féllust
siðast á aö taka upp eftirnafnið
Darrell Waters. Hugh haföi átt að
fá aöhitta telpurnar reglulega, en
þegar til kom fannst Enid það
óheppilegt og ekki pa^sa inn i þá
mynd, sem lesendur höföu gert
sér af henni og einkallfi hennar,
svo hún tók fyrir það.
Nú hefði mátt halda, að skiln-
aður jafn frægar konu vekti al-
menna athygli og hneykslan, en
striðið kom I veg fyrir að svo yrði.
Blöðin máttu ekki vera að þvl að
hugsa um annaö en striðiö, og
þegar þvi loksins lauk, var Enid
löngu komin inn i nýja hlutverk-
ið sem einlæg og trygg læknisfrú/
sem bjó með manni sinum og
tveimur dætrum þeirra i friði og
ró á heimili þeirra I Green
Hedges. 1 þvi umhverfi sáu les-
endur hana fyrir sér meðan hún
lifði.
Enid haföi verið vön að fá sinu
framgengt, en nú var hún allt I
einu gift manni, sem var vanur að
stjórna sjálfur. 1 hjónabandinu
var þvi oft stormasamt i fyrstu,
þvi hvort vildi ráöa yfir hinu. En
þegar Enid hafði séö, að hún fékk
engu framgengt með hávaðanum,
ákvað hún aö beita öörum aftferð-
um og komst upp a lag með að fá
sitt fram með hæversku, án þess
aö Kenneth .gerði sér grein fyrir,
að það væri hún, en ekki hann,
sem réði.
I Kenneth haföi hún á ný fengiö
þann stuðning, sem hún þurfti.
Hann setti sig vel inn I öll hennar
mál og þaö var henni mikill léttir
að geta rætt um þau við hann.
Hann var ákaflega stoltur af
verkum hennar og glaður yfir þvi,
að hún skyldi hafa svo mikla þörf
tyrir nann. A hverju kvöldi las
hún fyrir hann það, sem hún hafði
skrifað þann daginn, og að lokinni
hverri bók skáluðu þau I kampa-
vlni,
A árunum 1945-1960 skrifaði
Enid að jafnaöi yfir 20 bækur á
ári, auk blaðagreina og smá-
30 VIKAN l.TBL.