Vikan - 16.01.1975, Blaðsíða 2

INGI GUÐMONSSON — skútusmiðar
Sæludagar
• x °
yio
Mývatn
Ingi Guðmonsson skipasmiður er
mörgum að góðu kunnur. Hann er
strandamaður að ætt, en kom til tré-
smiðanáms i Reykjavik árið 1926. Hann
hefur mörg skipin smíðað um ævina, og
um nokkurt árabil hefur hann starfað
sem leiðbeinandi á vegum Æskulýðsráðs
við siglingaklubbinn Siglunes. í eftirfar-
andi grein segir hann frá þvi, er hann að-
stoðaði við skútusmiði norður við Mývatn
á siðastliðnu sumri. Hann tók einnig
myndirnar, sem fylgja greininni.
Nokkrir áhugamenn, sem vinna
i Kisiliðjunni við Mývatn, höfðu
orð á þvi viö mig fyrir ári, að
byggja sér seglskútu, sem þeir
gætu siglt á, sér og öðrum til
skemmtui).ar i fristundum sinum
á hinu stóra og fallega Mývatni.
Framkvæmdir höfðu dregist við
smiðina, og leituðu þeir þvi til
min um að koma norður og að-
stoða þá við skútusmiðina. Það
var ákveðið, að ég réðist i þettr
með þeim til að flýta smiöinni og
koma skútunni á flot.
22. júnl sl. fór ég norður með
flugvél Flugfélags tslands. Flug-
félagið hefur flugvöll i Aðaldal,
skammt frá Húsavik. Veðrið var
dásamlegt, logn og sólskin, er við
fórum af flugvellinum I Reykja-
vik.
Það var stórfengleg sjón að
horfa úr flugvélinni niður á há-
iendið, er hún flaug þar yfir. Þeg-
ar norðar kom, gekk á með þoku,
er byrgði alla útsýn, lending gekk
þóvel,þvibjartvarviðjörð. Eftir
að hreyflar flugvélarinnar höfðu
stöðvast, fórum viö út og höfðum
þá veriö tæplega eina klukku-
stund á leiöinni norður, farþegar
voru um 20 i þetta sinn.
Þarna hafði ég aldrei komið
fyrr, og kom mér þvi fyrir sjónir
nýtt umhverfi, undurfagurt yfir
að lita. Svalur andvari var af
norðaustri, en besta veður og
bjart yfir, þó skýjaö væri. All-
margt fólk var statt þarna við
komu flugvélarinnar, og spuröist
ég fyrir um, hvort ekki væru þar
staddir bilar frá Mývatni, sem
væri hægt að fá far með þangað.
Gaf sig þá fram bilstjóri á jeppa-
bifreið, hann sagðist fara til Mý-
vatns, en þyrfti að fara á nokkra
bæi áður þar i kring, hann væri nú
eiginlega að erinda með annan
mann, svo hann væri honum tölu-
vert háður, en mér væri velkomið
að sitja I. Hann bjóst ekki við að
verða mjög lengi j þessum snún-
ingum. Ég hélt, að það gerði nú
ekki mikið til, ég væri ekkert að
flýta mér, og þar sem þetta var
boðið svo hlýlega, þáði ég farið,
settist inn i bilinn og lét fara eins
vel um mig og unnt var i aftur-
sætinu. Við hlið bilstjórans sat
maðurinn, sem réði ferðalaginu
og snúningunum, sem bilstjórinn
minntist á. Ekki vissi ég nafn
hans, hann var ekki kynntur fyrir
mér, ég held að hann hafi verið
útlendingur, en þó átt heima
þarna i sveitinni. A hans vegum
var þriðji farþeginn, en það var
stór hundur. Er nú skemmst frá
að segja, að það voru snúningar
fram og aftur um Laxárdalinn og
Reykjahverfið allan daginn, þar
til kl. að verða fimm.
Þar sem ég hafði ekki áður
komið i þennan landshluta, utan
einu sinni á hraðri ferð. var þettá
eins og ævintýri. Þarna sá ég
reisuleg bændabýli, stórbýli. Bil-
stjórinn kynnti fyrir mér heiti á
ám og vötnum, sem voru, að hans
sögn, full af laxi og urriða.
Mikil þótti mér uppbygging sú,
sem farið hafði fram á hinni svo-
kölluðu Laxárvirkjun, sem mér
sýndist þó yfirgefin að mestu eða
öllu leyti, furðaði mig mjög á
þessu, en það er svo margt, sem
er litt skiljanlegt, og svo er með
Laxárvirkjunarundrið.
Það var létt yfir þremenmng-
unum i bilnum, hundurinn gerði
lika sitt til að auka gleðskapinn.
Húsbóndi hans hafði furðu mikið
vald á honum, en hvutti gelti
mikið við ýms tækifæri. Talaði þá
húsbóndi hans til hans með ekki
sem fegurstri röddu, en málið
skildu bara þeir tveir.
Bilstjórinn var sannkallaður
fróðleiksbrunnur fyrir mig og
sagði mér heiti á öllu, er fyrir
augu bar, og var þetta ferðalag
um Þingeyjarsýsluna mér alveg
ógleymanlegt ævintýri. Þessi
dagur liður mér seint úr minni.
Það var ekið eftir hinum nýja
vegi (kisilvegi) að Hótel Reyni-
hllð, en þar fóru maðurinn og
hundurinn úr biinum. Sagðist nú
bllstjórinn ætla að skila mér á
leiðarenda, sem hann og gerði
með mestu prýði. Fór hann með
mig I byggðahverfi það, sem
starfsmenn kisilgúrverksmiðj-
unnar hafa reist sér. Ibúðarhúsin
eru ýmist innflutt eða heima-
byggb, yfirleitt falleg hús, prýði-
lega umgengin, og er verið að
ganga frá lóðum. I þessu hverfi er
allt afar huggulegt, frágangur
húsanna og umgengni bera fagurt
vitni um alla hirðu ibúanna, sem
er til fyrirmyndar.
Bilstjórinn staðnæmdist við
húsið Helluhraun 4, þar fór hann
út úr bilnum og kallaði inn um
bakdyrnar: ,,Ég er kominn með
manninn, þú kannast við hann, er
ekki svo”. Konurödd að innan
svaraði og spurði: „Hvaða
mann?” Hann svaraði: „Skipa-
smiðinn að sunnan”, og var þá
frúin komin út i dyrnar. „Það
kannast ég við”, svaraði hún. Þar
með var minni ferð farsællega i
höfn komið.
Bilstjórinn kvaddi, og bauð ég
honum borgun fyrir farið, en
hann vildi enga borgun. „Farið
kostar ekki neitt, minnstu ekki á
það framar”, og þar með var
hann þotinn. Ekki veit ég, hvert
hann fór, ég hefi ekki séð hann
siöan, og þykir mér það miður.
Fjölskyldan að Helluhrauni 14,
Kristin og Siguröur ásamt börn-
um sinum tveimur og telpu frá
Húsavik, sem var þar gestkom-
andi.
2 VIKAN 3. TBL.