Vikan - 16.01.1975, Blaðsíða 18

braka undir fótumokkar. Silfraður
máni skein þegar á vesturlofti.
Gatsby ætlaði að segja eitthvað,
en sá sig um hönd, — þó ekki nógu
snemma, þvi Tom snerist á hæli
og leit á hann meö eftirvæntingu.
— Eru hesthúsin þin hérna?
spuröi Gatsby meö erfiðismun-
um.
— Já, fjögur hundruð metra
neöan vegarins.
— Ö, já.
Þögn.
— Ekki veit ég hvaða erindi við
eigum til borgarinnar, hreytti
Tom skyndilega út úr sér. — Það
sem kvenfólkinu dettur ekki i
hug....!
— Eigum við ekki að taka eitt-
hvað með okkur til að drekka?
kallaði Daisy til okkar út um
glugga fyrir ofan.
— Ég skal sækja lögg af
whisky, svaraði Tom. Hann gekk
inn fyrir.
Gatsby sneri sér að mér og var
stjarfur I framan.
— í þessu húsi finnst mér ég
ekkert geta sagt, laxi.
— Er það ekki af þvi að hún
ræður ekki við þessa rödd sina,
skaut ég að honum. — Það er eins
og hún sé full af.. Ég hikaði.
— Hún er full af peningum,
sagði hann snöggt.
Þarna kom það. Ég hafði ekki
gert mér grein fyrir þvi áður. Hún
var full af peningum, — þannig
stóð á óendanlegum töfrum
hrynjandi hennar, bjölluhljómin-
um, hvellandi málmgjöllunum....
Hátt uppi i turni á hvitu höllinni
konungsins, sat gullhærða prin-
sessan......
Tom kom út úr húsinu og hélt á
flösku, sem hann hafði vafið inn I
handklæði. Á eftir honum komu
þær Daisy og Jordan. Þær báru
litla hatta úr einhverju málm-
gljáandi «fni og héldu á léttum
slámT
— Eigumvið ekki að fara i min-
um bfl? stakk Gatsby upp á. Hann
strauk yfir grænt brennheitt leör-
ið á sætunum. — Ég hefði átt að
skilja hann eftir i skugganum.
— Er hann með vanalegri
skiptingu? spurði Tom.
— Nei.
— Jæja, þá er bezt að þú takir
minn bfl til borgarinnar en ég aki
þfnum.
Ekki var þessi uppástunga að
skapi Gatsby.
— Ég held aö það sé ekki mikið
benzín á honum, andmælti hann.
— Meira en nóg, sagði Tom og
brýndi raustina. Hann leit á mæl-
inn. — Nú ef hann verður benzin-
laus, get ég afltaf stanzað viö ein
hverja lyfjabuöina. Menn geta
keypt hvaö sem er i lyfjabúðum
nú á dögum.
Þögn sló á afla eftir þessa at-
hugasemd, sem I fyrstu virtist
alveg út i bláinn. Daisy hleypti
brúnum framan I Tom, en andlit
Gatsby tók á sig svip sem ill-
mögulegt er að lýsa, — þaö var
svipur, sem ég hafði ekki séö, en
var ekki viss um nema ég hefði
einhvern tima heyrt lýst.
— Komdu, Daisy, sagði Tom og
ýtti henni i átt að bil Gatsby.
Ég ætla að aka þér i þessum
sirkusvagni þarna.
Hann lauk upp dyrunum, en
hún sleit sig lausa úr örmum
hans.
— Far þú með Nick og Jordan.
Við komum á eftir i bilnum.
Hún gekk að hlið Gatsby og
greip f jakkann hans. Við Jordan
og Tom settumst i framsætið á bil
Gatsby og Tom reyndi skipting-
una, sem hann var alls óvanur.
Svo þutum við af stað i hitakófinu
og lögðum þau skjótt langt að
baki.
— Sáuð þið þetta? spurði Tom.
— Sáum við hvað?
Hann leit athugandi á mig, og
hefur vafálaust vitað að okkur
Jordan mundi lengi hala verið um
máliö kunnugt.
— Þið hljótið að halda að ég
hvorki sjái né heyri, eða hvað?
sagði hann. — Það kann að vera
að eitthvað sé til i þvi, en ég hef
einskonar aukaskilningarvit á
stundum, skal ég segja ykkur,
sem segir mér hvað beri að gera.
Kannski trúið þið mér ekki, en
visindin....
Hann þagnaði, eins og þau
vandamál.sem beinast lá við að
hann sneri sér að, gripu fram i
fyrir honum, og kæmu honum á
ný niður á jörðina, ofan úr stjarn-
þokum fræðikenninganna.
— Ég hef spurzt dálitið fyrir
um þennan náunga, hélt hann
áfram og hefði getað gengið
nokkru lengra, ef ég hefði vitað...
— Áttu við að þú hafir farið til
spákonu, spurði Jordan glettnis-
lega.
— Hvað þá? Hann starði á okk-
ur furðu lostinn, þar sem yið sát-
um og hlógum. — Til spákonu?
— Já, vegna Gatsby.
• —Vegna Gatsby! Nei, alls
ekki. Ég sagði að ég hefði spurzt
dálitið fyrir um fortið hans.
■ — Þá hefur þú komizt að þvi að
hann lærði i Oxford, sagði Jordan,
full hjáipsenii.
, — í Oxford! Tom setti upp van-
trúarsvip. — 0, fjandinn hafi það.
Hánn sem gengur I bleikum föt-
um.
— Hann lærði nú I Oxford samt
sem áður.
— Kannski Öxford i Nýja
Mexico, fnæsti Tom fyrirlitlega,
— já, eöa einhverjum álika stað.
— HlústaðU 'nú á, Tom. Úr þvi
að þú jeggur svona mikla áherzlu
á aö menn séu fint fólk, hvers
vegna bauðstudionpm þá heim til
þin? spurði J'ordan og var stutt I
spuna. " ,
— Daisy bauð honuni. Hún
kynntist hönum vist "áður en viö
giftum okkur. Hvar það var má
Guö vita!
Við vorum öll fr.emur örg i
skapi, þar sem áhrifin af ölinu
voru nú tekin að dvina og við ók-
um þegjandi um stund. Þá komu
veðruð augu T.J. Eckleburgs i
ljós neöan vegarins og ég minnt-
ist aövörunar Gatsby varðandi
benziniö
• — Við erum birg, þar til við
komum til borgarinnar, sagði
Tom.
• — En þarna er benzinstöð, and-
mælti Jordan. — Ég hef ekki löng-
. un til að við stöndum uppi eins og
þvörur, einhvers staðar á miðri
leiö, I þessum hita.
Tom steig óþolinmóður á heml-
ana og rykið þyrlaðist undan hjól-
unum, þegar við námum snögg-
lega staðar, fyrir neðan skilti Wil-
sons.
Að andartaki liðnu gekk eig-
andinn út um dyr fyirtækis sins og
starði tómlega á bilinn.
— Láttu okkur fá dálitið
benzin! hrópaði Tom hranalega.
— Til hvers heldur þú að við höf-
um stanzað, — til að dást að út-
sýninu, eða hvað?
— Ég er veikur, sagði Wilson
og hreyfði sig ekki. — Hef verið
veikur i allan dag.
— Hvað er að?
— Ja, ég er bara varla með
sjálfum mér.
— Nú, á ég þá að dæla benzin-
inu sjálfur? spurði Tom. — Þú
varst nógu hress að heyra i sim-
anum.
Með erfiðismunum gekk Wilson
út úr skugganum við dyrnar og
andvarpaði þunglega, um leið og
hann skrúfaði lokið af tanknum. 1
sólinni sýndist'andlitið á honum
grænt.
— Ég ætlaði mér ekki aö trufla
þig á matmálstima, sagði hann.
— En mig dauðvantar peninga og
var að hugsa um hvað þú ætlaðir
þér að gera við gamla bilinn þinn.
— Hvernig lizt þér á þennan?
spurði Tom. — Keypti hann i sið-
ustu viku.
— Nógu er hann laglegur, sagði
Wilson, sem hamaðist við dæluna.
— Viltu kaupa hann?
— Það gæti verið nógu gaman.
Hann brosti dauflega. — Nei, en
ég gæti gert mér eitthvað úr hin-
um.
— Til hvers vantar þig pen-
inga, svona allt i einu?
— Ég er búinn að vera hér of
lengi. Mig langar að komast
burtu. Okkur konuna langar til að
fara vestur.
— Langar konuna þina til þess,
hrópaði Tom, furðu lostinn.
— Hún hefur verið að tala um
það i tiu ár. Hann hvildi sig um
stund við dæluna og hélt með
hendinni fyrir augu sér. — Og nú
skal hún af stað, hvort sem henni
likar betur eða ver. Ég ætla að fá
hana með burtu.
Bfll Tom þaut nú framhjá,
sveipaður rykskýi og við sáum i
svip hvar einhver veifaöi.
— Hvað skulda ég? spurði Tom
hastur.
— Ég komst nefnilega að dá-
litlu skrýtnu fyrir tveimur dög-
um, sagði Wilson. — Það er þess
vegna sem ég vil fara burtu. Þess
vegna er ég að nauða i þér um bil-
inn.
— Hvað skulda ég?
— Tuttugu dollara.
Hitinn var að gera mig viti
minu fjær og mér leið afleitlega,
þar til mér varö ljost að enn sem
komið var beindist grunur hans
ekki að Tom. Hann hafði komizt
að þvi að Myrta liföi sinu eigin
lifi, án hans, I einhverjum ókunn-
um heimi, og þetta áfall hafði
gert hann veikan. Ég horfði á
hann og þvi næst á Tom, sem gert
hafði svipaða uppgötvun fyrir
minna en klukkustund, — og mér
datt skyndilega i hug að á mönn-
um er enginn munur svo djúptæk-
ur, sem munurinn á þeim. sem
sjúkur er, og hinum, sem er heil-
brigður. Wilson var svo lasinn, að
hann leit út eins og hann væri sek-
ur, sekur um ófyrirgefanlegan
verknað, — eins og hann hefði
gert umkomulausri stúlkukind
barn.
— Ég læt þig fá bilinn, sagði
Tom. —■ Ég sendi hann til' þin ann-
að kvöld.
A þessum stað var jafnan eitt-
hvað það i loftinu, sem gerði
mann óöruggan, jafnvel á svo sól-
rlku siðdegi sem nú, og ég leit um
öxl, likt og ég ætti von á aðvífandi
hættu fyrir aftan mig. Augu T.J.
Eckleburgs héldu vöku sinni fyrir
ofan öskuhrúgurnar sem áður, en
að andartaki liðnu sá ég önnur
augu, um það bil tuttugu fetum
fjær, sem virtu okkur fyrir sér af
sérstökum áhuga.
I einum glugganna fyrir ofan
bilskýlið höfðu gluggatjöldin ver-
ið dregin litið eitt til hliðar og
Myrta Wilson sást kikja niður á
bflinn. Svo áköf var forvitni henn-
ar að hún gerði sér þess enga
grein að horft var á hana.
Drættirnir i andlitinu breyttust
1 sifellu éftir geðbrigðum hennar,
eins og þegar verið er að fram-
kalla ljósmynd. Svipbrigðin voru
furðu kunnugleg —það voru svip-
brigöi, sem ég hafði oft séð á and-
litum kvenna. En á andliti Myrtu
Wilson virtust þau út i bláinn og
óskiljanleg, þar til ég áttaði mig á
að augu hennar, galopin og log-
andi af afbrýðisemi, hvildu ekki á
Tom, heldur Jordan Baker, sem
hún áleit vera konu hans.
X
Enginn hefur aðra eins hæfi-
leika til örvæntingar og hinn and-
lega óbrotni og einfaldi maður,og
Tom fann sér sviða undan log-
heitum svipum skelfingarinnar,
þegar við ókum burtu. Kona hans
og ástmær, sem hann,þar til fyrir
klukkustundu, hafði talið sér
tryggar og fastar i hendi, voru nú
báðar aö ganga honum úr greip-
um samtimis. Einhver eðlishvöt
fékk hann til að stiga fastar á
benzingjöfina i þeim tviþætta til-
gangi að hafa uppi á Daisy og
komast I burtu frá Wilson. Við
þutum I átt til Astoriu með áttatíu
kflómetra hraða, þar til við kom-
um auga á bláa bflinn gegn um
járnrimlana uppi á loftbrautinni.
— Það er svo svalt I þessum
stóru kvikmyndahúsum i kring
um Fimmtugasta stræti, sagöi
Jordan. — Ég elska New York á
svona sumarkvöldi, þegar enginn
er á götunum. Þá er andrúmsloft-
ið svo fullt af losta, — eins og allt
biði uppskerumannanna og alls
konar undarlegir ávextir geti
dottið niður i hendur manns.
Oröið „losti” gerði Tom ennþá
órólegri ef eitthvaö var, en áður
en hann gat fundið upp á ein-
hverju til andmæla, stanzaði blái
bfllinn og Daisy gerði okkur
merki um að við skyldum aka upp
að hlið þeirra.
— Hvert eigum við að fara?
hrópaöi hún.
• — Hvað um að koma i bió?
— Þaö er of heitt, kvartaði hún.
— Fariö þiö. Við ökum um og hitt-
um ykkur svo á eftir. Með þvi að
reyna mjög til þess, tókst henni
að koma saman dálitilli fyndni. —
Við hittum ykkur á einhverju
18 VIKAN 3.TBL.