Vikan - 16.01.1975, Blaðsíða 35

Óvænt
orlog
Hún heyröi þegar hiin missti
pyngjuna sina, heyröi skrölta I
smápeningunum, þegar hún skall
á götuna, en þoröi ekki aö nema
staöar til aö taka hana upp.
Þeir komu á eftir henni, hún
heyröi bergmáliö af fótataki
þeirra i þöglu strætinu. Hatturinn
féll aftur af höföi hennar og hékk
á hökubandinu einu og háriö hékk
fram yfir andlitiö, sem var af-
skræmt af skelfingu'.
Þaö komst aöeins ein hugsun að
I höföi hennar og þaö var aö kom-
ast heim aö húsinu. Þaö hvarflaöi
ekki aö henni i bili, aö hún myndi
aldrei geta haldiö þessum hraöa á
hlaupunum.
Hún þaut áfram og tók eftir þvl,
aö eftirförinni var lokiö, varð
þess varla vör, aö ljósin frá veit-
ingahúsunum féllu á hana á
hlaupunum og fólk sneri sér við,
til aö veita henni eftirtekt.
Þegar hún beygöi inn i King
Street, var hún farin að þreytast
svo aö hún hægði á sér. Hún átti
öröugt um andardrátt og tárin
streymdu niöur kinnar hennar.
Hún vissi aö þeir eltu hana ekki
lengur, en hún dróst áfram, þang-
að til .hún rak tána i stein og féll
fram yfir sig á götuna.
Hún lá þarna um stund og barö-
ist viö ekkasogin, en þegar hún
heyrði hófatak á götunni, reis hún
upp. Þegar henni haföi tekist að
standa upp, heyröi hún iskur i ak-
tygjum. Hestarnir voru stöövaöir
og Joe Tupper kallaöi til hennar.
— Er þetta ekki ungfrú Sara?
— 0, Joe, kjökraöi hún og leit
upp til hans en hún sá ekki Bryne
Garrett, sem dró tjöldin til hliöar,
til aö vita hvaö um væri aö vera.
— Taktu mig heim meö þér.
En þaö voru armar Brynes,
sem hjálpuöu henni upp i vagn-
inn. — Hvaö hefur komið fyrir?
Hefir einhver meitt yöur? sagöi
hann og hélt henni fast upp aö sér.
Hún hristi höfuöiö, fól andlitiö i
lófum sér, en kom ekki upp
nokkru oröi. Flótti hennar var al-
gjörlega misheppnaður. Nú átti
hún ekkert nema þaö sem hún
stóöi. Allt sem hún og börnin áttu
haföi veriö i töskunni og pokan-
um, jafnvel pyngjan hennar meö
þessum fáu auruih, var horfin.
Þetta var hámark erfiöleika
hennar fram að þessu og hún gat
alls ekki stöövaö tárin, sem runnu
niöur kinnar hennar.
Bryne spuröi einskis, fyrr en
þau komu heim. Hún stóö svo á
miöju gólfi og skalf af niöurbæld-
um ekka, meöán hann losaöi hatt-
bandiö af hálsi hennar og fleygði
svo hattinum frá sér. Svo losaði
hann sylgjuna á yfirhöfn hennar.
Hún fann svalar hendur hans viö
kinnar sinar, þegar hann lyfti upp
andliti hennar og neyddi hána til
aö horfast I augu viö sig.
— Jæja? spuröi hann hljóölát-
lega.
— Ég var aö fara, stundi hún,
en sá ekkert nema einhver óljós
litbrigöi gegnum tárin, sem hún
gat ekki stöövaö. Svo sagöi hún
honum frá mönnunum, sem höföu
plt hana og hvernig hún haföi bar-
iðfrá sér meö töskunni, meö þeim
afleiöingum, aö 1iún haföi misst
aleiguna. — Ég er búin að fyrir-
gera Öllu! Ég hefi brugöist mun-,
aöarlausum börnunum, bætti hún
svo við 1 örvæntingartón. — Þessu
er öllu lokiö!
Húh sneri sér fra honum og
fleygði sér i sófa og byrgöi andlit-
iö I höndum sér.
Að lokum gat hún stöövaö grát-
inn og leit upp. Þá sá hún aö hann
sat við hliö hennar.
Hann brosti til hennr og tók
hendur hennar I sinar.
— Ég skal veröa þér góöur eig-
inmaöur, Sara. Þú skalt fá barn-
fóstru handa börnunum og ef faö-
ir þeirra vitjar þeirra ekki, skal
ég ala þau upp, sem min eigin
börn. Er nokkuö annaö, sem ég
get boöiö þér?
Hún svaraöi meö titrandi'vör-
um: — Ég hélt alltaf aö maður
gæti aöeins gengiö i hjónaband af
ást.
Hann var dálitiö myrkur á svip-
inn. — Þú átt varla annarra kosta
völ, sagöi hann snöggt. — Ég
þarfnast eiginkonu og þú hentar
mér alveg prýðilega. Ég er
ánægöur meö minn hlut. Viö get-
um gift okkur i vikulokin, þaö ætti
aö veita þér tima til aö kaupa ein-
hvern fatnaö og bæta þér upp þaö
sem þú hefur misst. Mig langar
svo til að hafa þig út af fyrir mig
um stund og reyna aö kynnast
þér, þar sem viö getum.veriö i
næöi, laus við þvargið hér. Bráö-
um fáum viö lika Lucy til viöbót-
ar og þá höfum viö ábyggilega
nóg aö horfa i.
Hún stóö þegjandi upp og gekk
út úr stofunni. Þegar hún var
komin hálfa leiö upp stigann,
sneri hún sér viö, greip um hand-
riöið og sagöi: — Skiptir þaö engu
máli, þó aö ég elski þig ekki?
spuröi hún lágum rómi.
Dauft bros lék um varir háns og
þaö var glettnisglampi 1 augum
hans. — Ég hefi I huga aö vinna
ást þina, Sara. Er þér þaö ekki
ljóst?
Bryne og Sara gengu i hjóna-
band I þorpskirkju rétt hjá Nia-
gara. Kirkjan var byggö úr bjálk-
um, en þorpsbúar höfðu skreytt
hana skemmtilega. Fossniöurinn
heyröist I fjarlægö, meöan á at-
höfninni stóö, en hana fram-
kvæmdi trúboösprestur. Indián-
arnir úr söfnuöi hans, skartlega
klæddir, komu til kirkjunnar, til
aö horfa á athöfnina.
Sara var i gulum silkikjól meö
knipplingasjal á heröunum. A siö-
ustu stundu datt Bryne í hug, aö
hún heföi engan brúöarvönd, svo
hann brá sér inn i ávaxtagarð og
tindi þar nokkur blóm handa
henni.
Blöðin hrundu úr vendinum inn
allt kirkjugólfiö og hún hugsaði
meö sér, aö aldrei myndi hún sjá
ferskjutré i blóma, svo hún
minntist ekki þessa dags i mailok
áriö 1812, þegar hún bast eigin-
lega ókunnum manni með hefö-
bundnum gullhring.
Þegar presturinn var búinn aö
lýsa þvl yfir, aö þau væru hjón aö
guös og manna lögum, beygöi
hann sig niöur og snerti varir
hennar I fyrsta sinn.
—Þaö er stutt aö fara til kofans,
sem ég hefi leigt handa okkur,
sagöi Bryne og handlék kunnáttu-
lega taumana á léttavagninum,
sém hann haföi tekiö á leigu.
Þessi vagn beiö þeirra meö tveim
gráum hestum fyrir, þegar þau
stigu á land frá skipinu, sem haföi
flutt þau yfir vatniö. Þau höföu
komiö vlöa viö á leiöinni og Bryne
haföi fariö meö hana I land á
hverjum staö. Hún haföi tekið eft-
ir þvl, aö alls staöar var einhver
vlgbúnaöur 1 uppsiglingu.
Þaö haföi veríö mjög skemmti-
legt aö fara I land, en hún naut
þess ennþá betur aö sitja á þilfar-
inu og viröa fyrir sér landslagið
og hin skipin, sem þarna voru i
förum.
Káeta hennar var mjög þægi-
leg, en nú var sjóferöin á enda.
Þegar Sara leit niður á ferskju-
blómin, sem hún hélt ennþá á,
hugleiddi hún, hvort nú væru
þessar einmanalegu nætur henn-
ar á enda.
Bryne virti hana fyrir sér og
misskildi alvörusvipinn á ásjónu
hennar. — Hættu nú að hafa
áhyggju af börnunum, þau lif-a
eins og blómi i eggi heima, sagði
hann brosandi. — Þau voru ánægö
meö Tupper stúlkuna og ég veit
aö hún er ábyggileg og alveg
óhætt að treysta henni fyrir börn-
unum, það get ég fullvissaö þig
um.
Þetta var rétt. Mary Ann, systir
Joe Tupper, var ágætis stúlka og
börnin uröu strax hænd aö henni
og Sara sá aö börnin voru fegin,
að hafa fastan samastaö, þar
sem þau nutu öryggis.
Þaö skrölti i vagnhjólunum á
holóttum veginum, en þaö leiö
ekki á löngu þar til Sara kom
auga á kofann, sem var bæði gisti-
og veitingahús. Nokkrir hermenn
I rauöum jökkum frá Niagara
virkinu, sátu á bekk fyrir utan
húsiö og drukku bjór úr krúsum,
aörir sátu I skugga trjánna. Þeir
virtu Söru fyrir sér meö áhuga.
• — Ég ætla aö skreppa inn og
sækja lykilinn, sagði Bryne. Þeg-
ar hann sá hve undrandi hún
varö, sagði hann:
■ — Þaö er allt of mikiö um aö
vera hér, svo ég sendi veitinga-
manninum orð og óskaöi eftir
einu smáhúsinu, sem eru hér á
landareigninni. Þaö er hér rétt
hjá, gatan liggur gegnum skóg-
inn.
Lykillinn beiö hans, svo það
varö engin töf. Hann tók hönd
hennar og leiddi hana eftir skóg-
argötunni og nú heyrðist ennþá
meira I fossunum, sem samt voru
huldir sjónum þeirra. — Lokaöu
nú augunum og ég skal segja þér
hvenær þú mátt opna þau aftur.
Hún hlýddi og hann leiddi hana
áfram. Hún fann úðann frá foss-
inum á andliti sér og svo varö
fossniöurinn aö ærandi hávaöa.
Ef hann heföi ekki lagt arminn
fast um mitti hennar, heföi hún
oröiö hrædd. Henni fannst jöröin
titra undir fótum sér.
— Sjáöu nú, hrópaöi hann
himinlifandi.
Hún opnaöi augun og hrópaöi
strax upp yfir sig af hrifningu yfir
þeirri stórkostlegu sjón, sem nú
mættiaugum hennar. Aldrei heföi
henni dottiö I hug þvflík undur og
aldrei haldiö aö annaö eins vatns-
magn og þetta væri til. Þarna
beljaöi þessi straumur fram I öll-
um regnbogans litum. Hún greip
meö báöum höndum um hönd
Brynes og hló af einskærri hrifn-
ingu. — Þetta er stórkostlegt!
— Komdu nær, sagöi hann. Þau
gengu saman yfir grasbala, sem
lá fram á fossbrúnina. Hún lagö-
ist á hnén og pilsin voru eins og
bylgjur I kringum hana.
Þau voru ein þarna I þessu stór-
3. TBL. VIKAN 35