Vikan - 30.01.1975, Blaðsíða 12

Guörún var nýkomin heim af
skrifstofunni, haföi sparkaö af sér
skónum, fariö i gegnum póstinn,
sem ekki var annar en auglýsing
frá fatahreinsuninni i næsta húsi,
flett upp I sjónvarpsdagskránni I
dagblaöinu og ákveöiö aö horfa á
ameriska striösmynd, þegar sim-
inn hringdi.
Hún teygöi sig eftir tólinu.
— Er þaö Guörún? spuröi
ókunn karlmannsrödd. Hún
sleppti dagblaöinu og svaraöi ját-
andi.
— Sæl, þetta er Marteinn Sten-
berg. . . þú manst kannski ekki
eftir mér. Viö hittumst I sumar á.
— Jú, jú. Ég man eftir þér,
flýtti hún sér aö segja og settist á
stólinn hjá simanum. Hún þrýsti
bakinu aö veggnum og reyndi aö
hugsa skýrt.
Hann spuröi hvort hann hringdi
á óþægilegum tima og hún sagöi
aö svo væri ekki. Hún heyröi rödd
sina i fjárska, mjórri og hærri en
venjulega.
— Ég hringi úr slmaklefa, svo
ég get ekki talaö lengi,en mér datt
i hug, hvort viö gætum hist I
kvöld, sagöi hann lágum rómi.
Hún sat sem fjötruö — hertekin
af rödd hans.
— Hist? spuröi hún forviöa.
— Já, sést, ef þú mátt vera
aö.... og ef þig langar til. Bara
tala svolitiö saman. Ég hef oft
ætlaö aö hringja til þin, en. . .
viltu?
Þegar hún haföi lagt frá sér
heyrnartóliö, sat Guörún góöa
stund og staröi fram fyrir sig.
Hún nerisaman þvölum lófunum.
Var hún hrædd? Jú, auövitaö
var hún hrædd.
Marteinn haföi hringt svo
óvænt. Þetta var ójafn leikur.
Hún haföi reynt aö hugsa, en hann
haföi talaö aliar hugsanir út úr
kollinum á henni. Þegar hann
spuröi hana haföi hún ætlaö aö
segja nei, en svo heyröi hún sjálfa
sig segja já. Og hvers vegna heföi
hún átt aö segja nei? Hún var full-
oröin og vissi, hvaö hún var aö
gera, ekki satt? Én þaö var ein-
mitt þess vegna, sem óttinn haföi
gripiö hana.
Hún fór I nýja, bláa kjólinn, bar
lit á varirnar og púöraöi nefiö og
opnaöi siöan gluggann til aö lofta
út. Hún gleypti i sig nokkrar
sneiöar af köldum fiskbúöingi, til
aö seöja sárasta hungriö. . . eöa
kannski hræösluna?. . . og hún
var stööugt aö segja viö sjálfa sig,
aö hún heföi átt aö segja nei.
Jú, auövitaö mundi hún eftir
Marteini Stenberg. Þau höföu bú-
iö á sama gistihúsi fyrir sunnan i
sumar. Eiginlega höföu þau ekki
talaö mikiö saman. Aðeins kinkaö
kolli og skipst á nokkrum oröum.
Einu sinni höföu þau veriö í sól-
baöi i sama sólskýli: Hann haföi
veriö i hvitri sundskýlu. En þau
voru bæði meö sólgleraugu svo
hún haföi ekki vitaö hvort hann
haföi horft á hana eöa hvort hann
lá bara og mókti bak viö dökk
gleraugun.
Þegar þau fóru heim á gistihús-
iö I mat haföi hún fariö siöust.
Stigurinn var svo mjór. A undan
hennigekk Marteinn... Marteinn
og Hanna kona hans.
Og þegar hann hringdi, hafði
hún ekki fengið sig til aö spyrja,
hvernigHannaheföi þaö. Þaö var
kjarkleysi aö þegja I hel konuna,
sem var eiginkona hans. Grönn,
brosleit kona meö strák á ööru
ári, sem alltaf hélt sig hjá henqi.
Þau virtust eiginlega vera mjög
hamingjusöm fjölskylda, haföi
hún hugsaö meö sér. En Marteinn
og Hanna þögöu yfirleitt, þegar
þau voru saman. Þau léku viö
strákinn, en aldrei hvort viö ann-
aö. En gift fólk venst vist fljótt af
þvi aö leika sér, haföi hún hugsaö
meö sér.
Nokkrum sinnum I sumar höföu
augu Guörúnar mætt augnaráöi
Marteins yfir höfuöið á Hönnu:
ófeimiö og opiö augnaráö, sem
fékk hana til aö brosa, áöur en
hún ieit undan. Blygðunarlaust og
kjánalegt sumardaöur, haföi hún
hugsaö eftir á og skammast sin
fyrir allt saman. En þaö geröist
ekkert, sagöi hún sjálfri sér til
varnar. Innst inni var hún þó von-
svikin yfir aö ekkert skyldi hafa
gerst. . .
Og nú var hann á leiðinni til
hennar. Hún stóö fyrir framan
spegilinn og reyndi aö koma vit-
inu fyrir sjálfa sig. Hún gæti hætt
viö aö opna fyrir honum eöa fariö
út og veriö aö heiman, þegar hann
kæmi.
En svo heyrði hún I lyftudyrun-
um frammi á ganginum og hún
heyröi fótatak i;álgast. Hún leit i
kringum sig skelfd á svip. Hún
vildi ekki. . en vildi þó.
• Svo stóö hann fyrir framan
hana. Hann var enn brúnn á hör-
und. Opið, ófeimiö augnaráö hans
haföi ekki breyst. HIý, sterk hönd
tók utan um hönd hennar.
Spenna, þögn. Hún dró aö sér
höndina og steig skref aftur á
bak. En þar varð veggurinn fyrir.
Bara tala saman, haföi hann sagt,
en hann var ekki kominn til aö
tala. Þaö fann hún strax. Þaö
haföi strax legiö I loftinu.
— Komdu inn fyrir, sagöi hún
og gekk á undan inn i stofuna. A
boröinu stóöu tvö glös og flaska
meö sherrilögg. Hann fór úr
frakkanum frammi á ganginum
og hún hugsaöi meö sér, að þegar
hann kæm'i inn skyldi hún spyrja,
hvernig Hanna og drengurinn
heföu þaö.
Þegar hann kom inn hellti hún i
glösin og rétti honum annaö.
Henni tókst þaö, án þess aö hend-
ur þeirra snertust.
Þú skalt ekki fá aö kyssa mig
eöa snerta mig, hugsaöi hún, þeg-
ar hann bragöaöi á vininu. Hann
lagöi glasiö frá sér og tók pipu
upp úr vasanum. Hún horföi á
hann, meöan hann opnaöi tóbaks-
punginn og byrjaöi aö troöa I pip-
una.
— Og hvernig llður þér annars?
spuröi hann, án þess aö lita á
hana.
Annars? hugsaöi hún og settist 1
annan hægindastólinn. Hún haföi
svo oft setiö hér og óskaö sér
manns. Manns, sem kæmi og
stæöi viö um stund, spjallaöi viö
hana og hlustaöi á hana. Hún
haföi svo oft staöiö bak viö
gluggatjöldin og horft inn I húsin
handan götunnar.
Hún haföi séö konur sitja og
fletta blööum, horfa á sjónvarp
eöa tala, aö þvi er virtist enda-
laust, I simann. Hún haföi séö
mennina sitja I þessum sömu
herbergjum og konurnar. Menn,
sem lásu, reyktu og þögöu.
Ef ég hefði mann hjá mér,
hugsaöi hún oft meö sér. Ef ég
heföi mann myndi ég veita honum
alla þá bliðu, sem er aö gera út af
viö mig. Maöurinn myndi ekki
sitja uppgefinn, dottandi I hæg-
indasól. Viö værum hamingjusöm
saman.
ööru hverju haföi einhver karl-
maöur setiö i hægindastólnum, en
ekki neinn, sem markaöi spor i
lif hennar. Hún haföi venjulega
veriö dauöfegin, þegar þeir fóru.
— Um hvaö ertu aö hugsa?
Spurningin rauf þanka hennar,
og hún fann, aö henni hitnaöi i
andliti. Hún var fegin, aö þaö
skyldi vera rökkur. Hann stóö viö
gluggann, og hún naut þess aö
horfa á axlir hans og höfuö bera
viö kvöldhimininn.
— Ég er aö velta þvi fyrir mér,
hvers vegna þú komst, sagöi hún.
— Er eitthvaö erfitt aö skilja
þaö? spuröi hann.
Ö, Guð minn góöur. Allar þess-
ar innantómu setningar, hugsaöi
Guörún leiö. Hún vildi, aö hann
stæöi þarna bara og þegði. Væri
hjá henni, en þegöi.
— Þú sagöist vilja lita inn og
spjalla, sagöi hún, þvi hún fékk
skyndilega löngun til aö koma
honum i vanda.
— Býröu ein? spurði hann, og
röddin var komin nær henni i
rökkrinu.
— Já, sagöi hún.
Or þessu þarf ég ekki aö svara
ööru en já-i, hugsaöi hún. Hann
vill, aö ég svari öllu, sem hann
spyr mig, játandi. Og svari ég já
veröur allt eins og ég hef óskaö
mér svo lengi.
Hann kyssir mig. Hann veröur
hér nokkrar klukkustundir. En
svo kemur aö þvi, aö hann veröur
auövitaö aö fara, en hann kemur
aftur... ef ég aöeins segi já. Hann
veröur hluti af lifi mínu, hluti af
mér.
Ef ég segi já.
Marteinn gekk þessi fáu skref
til hennar, og ósjálfrátt lagöi hún
glasiö frá sér á boröiö. Meö léttri
hreyfingu snerti hann hár hennar,
strauk þaö blitt, rétt eins og þaö
heföi oröið á vegi hans. Siöan
strauk hann vanga hennar. Hún
leyföi honum aö gera þetta, þvi
henni þótti þaö gott.
Hún sat hreyfingarlaus fyrir
framan hann meöhendur I skauti.
Hendur, sem virtust þungar og
liflausar. Ef hún stæöi upp myndi
hann taka utan um hana og
þrýsta henni aö sér. Hendur hans
á likama hennar, munnur hans
viö munn hennar og likami hans
viö likama hennar.
— Sestu I sófann, sagöi hún
lágt.
Hann hikaöi augnablik, en svo
gekk hann aö sófanum og settist.
Þaö var eins og hann hyrfi inn i
rökkriö. Guörún haföi hugsaö út
hvaö hún ætlaöi aö segja, en hann
varö fyrri til. Auövitaö.
— Ég er hrifinn af þér, sagöi
hann meö röddu, sem var hlý eins
og ástaratlot.
Og ég er hrifin af þér, hugsaöi
Guörún. Ég vil hafa þig. Ég vil
vera þin.
— Veit Hanna þaö? Heyröi hún
sjálfa sig spyrja, og þaö var eins
og hann kipptist til á sófanum.
— Hanna? Veit hvaö?, spuröi
hann undrandi.
Guörúnu svimaöi sem snöggv-
ast og hún hugsaöi: Kannski er
engin Hanna til lengur. Kannski
eru þaö bara hann og ég, úr þvl
hann er svona undrandi.
— Veit Hanna, aö þú ert hrifinn
af mér? spuröi hún, og spurningin
virtist lýsa sakleysi og einfeldni.
12 VIKAN 5. TBL.