Vikan - 13.02.1975, Blaðsíða 12

Smásaga eftir Diana Cooper
HANDAN
VIÐ
VEGGINN
Eitthvað var handan við vegginn... eitt-
hvað, sem var að reyna að komast inn.
Þetta var eitthvað hræðilegt, áreiðanlega
annars heims, og kjökrið og krafsið i
giuggann var óhugnaniegra en orð fá
lýst. Ég var alein i kotinu, fjærri manna-
byggðum.....
Ég var aö skoöa skó i litilli búö
rétt hjá Bond-stræti, þegar ég
kom auga á Rosemary. Rose-
mary og ég höföum veriö saman i
skóla, og ég haföi jafnan reynt aö
halda yfir henni hlifiskildi, þegar
kennararnir, sem ekki tóku
minnsta tillit til feimni hennar og
heimþrár, voru aö ergja hana og
skamma. Hún var ein af þessum
taugaóstyrku, horuöu krökkum,
sem alltaf viröast full örvænt-
ingar og hræöslu.
Hún haföi átt erfitt meö aö
læra, en auövelt meö aö gráta.
Samband okkar rofnaöi, þegar
skólanum lauk, en hér var hún
komin aftur, fimm árum siöar,
ósköp lik sjálfri sér — þó ekki al-
veg eins horuö og ekki alveg eins
taugaóstyrk. Lófi hennar var
heitur og þvalur, þegar ég heils-
aöi henni meö handabandi.
Viö fórum inn á kaffihús, feng-
um okkur tesopa og töluöum
margt. Tveimur vikum siöar
hringdi hún i mig og spuröi, hvort
ég vildi ekki koma og dveljast
nokkra daga hjá henni i sveitinni.
Ég haföi sagt henni frá þvi aö
unnusti minn heföi farist i flug-
slysi, og ég væri hætt aö vinna og
væri eiröarlaus og illa haldin. Ég
held, aö hún hafi séö þarna tæki-
færi til aö endurgjalda, hve vel ég
haföi reynst henni á skólaárun-
um.
Ég fór noröur eftir meö lest.
Kannski var þaö vegna þess, hve
illa mér leiö, aö ég fann til kviöa
og óróleika, og löngu áöur en ég
var komin á áfangastaö var ég
farin aö óska þess, aö ég heföi
ekki fariö.
Hún bjó i Austur-Angliu-héraöi,
langt úti i mýri. Hún haföi sagt
mér frá skyndilegum dauöa móö-
ur sinnar þremur árum áöur, og
aö faöir hennar heföi þá fariö aö
heiman og neitaö aö koma aftur.
Rosemary haföi búiö þar áfram
og haldiö áfram hundaræktinni,
sem hún haföi stundaö i tóm-
stundum meö móöur sinni.
Ég sá hana um leiö og lestin
kom inn á stööina. Hún var meö
bilinn fullan af hundum, en járn-
grind var milli þeirra og fram-
sætisins. Þegar hún heilsaði mér
sá ég, aö hún haföi auösjáanlega
lagt mikiö á sig til aö hún og
hundarnir litu sem best út. Billinn
haföi lika veriö tekinn rækilega I
gegn.
Ég var bæöi hrærö og þakklát.
Enginn haföi lagt annaö eins á sig
min vegna, siöan Jón dó.
Þaö tók okkur hálftima aö kom-
ast aö kotinu. Þrjár milur frá litlu
þorpi, inni á miöju svæöi, sem
enginn virtist hiröa um. Þaö stóö
á óræktaöri flatneskju, sem
teygöi sig fram aö ósnum og út á
opiö haf.
Vindurinn var rakur og ömur-
legur, og þaö virtist litiö geta
þrifist i grunnum jaröveginum i
garöinum.
En inni I kotinu var ööruvisi um
aö litast. Þar var næstum þvi ein-
um of notalegt.
Ellefu litlir hundar bjuggu
þarna, og hver átti sitt rúm og
sinn krók. Þeir voru ákaflega
hógværir, og fyrsta klukkutimann
tók ég varla eftir þvi aö þeir væru
þarna.
Viö drukkum te I stóru, hlýju
eldhúsinu, þar sem gljáandi kop-
ar- og látúnspottar prýddu veggi.
Rökkrið var aö falla yfir mýrarn-
ar. Þær teygöu sig I allar áttir,
ömurlegar og næstum óbærilega
eyöilegar.
Viö sátum þarna i hlýjunni,
drukkum sterkt te og boröuöum
kanilbollur, sem Rosemary hafði
bakaö — en samt fór um mig
hrollur viö aö sjá þokuna breiðast
yfir og skugga næturinnar nálg-
ast. Þeir voru eins og vofur, sem
mættust og tóku höndum saman,
afskræmdum höndum, þegar þeir
nálguöust eyöikotiö.
— 0 —
Þrátt fyrir þetta svaf ég vel um
nóttina, og um morguninn var
glampandi sólskin og ógnir mýr-
anna horfnar. Þær voru I rauninni
undarlega fallegar og hrlfandi,
þegar viö gengum niöur i þorpiö
meö þrjá af hundunum.
Þaö var talsvert átak fyrir mig
aö ganga þessar milur niður i
þorpiö og heim aftur, en Rose-
mary þurfti aö kaupa matvörur,
og hún var vön þessu.
Þegar við komum aftur heim
um hádegisbiliö voru óveöursský
aö leggjast yfir óshólmana, og
þaö var kominn blástur. Þaö var
snjór i skýjunum, og loftiö var
oröiö rakt og kalt og nisti gegnum
merg og bein. Þegar viö vorum
komnar inn i hlýjuna og höföum
lokaö útidyrunum hringdi siminn.
Þaö var faöir Rosemary. Þegar
hún kom aftur inn I eldhúsið var
hún áhyggjufull á svip.
„Er eitthvaö aö?” spuröi ég.
,Ne-ei...” hún hikaöi og hélt svo
áfram: „Pabbi var aö hringja frá
Ipswich. Hann flutti þangað eftir
aö mamma dó. Hann gat ekki
hugsað sér að vera hér áfram.
Þaö var svo kært meö þeim.”
„Upp á siökastiö hefur þaö ver-
iö aö renna upp fyrir mér, að þaö
hefur liklega verið hiö nána sam-
band þeirra, sem geröi mig svo
einmana og viðkvæma sem barn.
Mér fannst ég alltaf vera útundan
— eins og mér væri ofaukiö hjá
þeim. Þetta er nú kannski ekki
sanngjarnt hjá mér, þvi ég held
aö þau hafi ekki gert sér grein
fyrir þessu.”
„En foreldrar ættu kannski
ekki aö láta i ljós of mikla gagn-
kvæma ást i augsýn einkabarns.
Þetfa geröi þaö aö verkum, aö
mér fannst ég svo einmana, og ó-
velkomin” — hún var næstum
farin aö snökta, en þá tók hún sig
á og hélt áfram: „En hvað um
þaö. í dag er dagurinn, sem
mamma dó. Hann vill aö ég komi
og veröi hjá honum i kvöld og
nótt.”
Ég sá i hendi mér, aö eigingirni
foreldranna haföi veriö ástæöan
fyrir vanliöan Rosemary i skól-
anum, og ég sá, aö eigingirnin var
enn fyrir hendi. „Finnst þér þú
ættir aö fara?” spuröi ég.
„Hann veit, aö ég get ekki skiliö
hundana eftir..”
„Ég get hugsaö um þá”, sagöi
ég strax. Þaö var þaö minnsta,
sem ég gat gert.
„En ég get ekki stungið af og
skilið þig eina eftir”. Þaö var éins
og hún væri I vandræðum meö aö
velja milli fööur slns og min, svo
ég sagöi: „Auövitaö geturöu þaö.
Sjáöu til Rosie. Ef þér finnst þú
ættir aö fara þarftu ekki aö hafa
áhyggjur af mér. Ég fer snemma
að hátta, fær mér góöa bók aö
lesa og veit, aö þú kemur eins
fljótt og þú getur.”
Mig langaði svo sannarlega til
að létta henni þetta, alveg eins og
ég haföi reynt aö létta henni lifiö i
skólanum foröum.
Rosie kom meö fléiri mótbárur,
en smám saman lét hún undan.
„Ef þú heldur aö þetta veröi allt i
lagi.... ég veit hvernig hann getur
nöldraö endalaust. Þetta var
sama sagan i fyrra og lika i hitt-
eöfyrra”.
Viö fengum okkur tesopa, og
siöan setti hún eitthvaö smávegis
niöur i tösku, fór með það út i bil,
kom inn aftur og benti uþþ i loft:
„Það er aö skella á óveöur. Þaö
er uggur I mér. Ég vildi aö ég
þyrfti ekki að fara. Þú ert heppin
aö geta veriö hér I hlýjunni”. Sið-
ar minntist ég þess (eöa var þaö
imyndun?), aö öfundin I rödd
hennar hljómaöi ekki mjög sann-
færandi.
Hún bætti viö: „Slmanúmer
pabba er þarna á miöa, ef þú
skyldir lenda i vandræöum með
hundana. Ég kem aftur eins fljótt
og ég slepp frá honum”, var þaö
siöasta sem hún sagði.
Ég horföi á eftir bilnum, þar til
hann hvarf úr augsýn. Þá fór ég
inn aftur, og birtan, sem stafaöi
frá skýjunum, var gulleit. Ég
hellti aftur upp á teketilinn, sat
nokkra stund og fletti morgun-
blaöinu og velti fyrir mér sam-
bandi okkar Rosemary.
Þaö var eitthvað undariegt og
ókunnugt i fari hennar. Þótt mér
heföi fundist þaö skylda min aö
vernda hana i skóla, haföi ég
aldrei boriö til hennar þá hlýju
vináttu, sem maður ber til sannra
vina. 1 rauninni átti ég ekki skilið
aö koma hingaö og njóta gestrisni
hennar.
Til aö komast burt frá þessum
neikvæöu hugsunum ákvaö ég aö
gefa hundunum. Rosemary haföi
skiliö fyrirmæli þar aö lútandi
eftir á miöa undir eggjabikar á
diskaskápnum.
Allt i einu virtust hundanir
orönir miklu fleiri en ég haföi
haldiö, og þeir virtust órólegri en
venjulega. Aöur en ég kveikti
ljósin leit ég út um gluggann.
Svört skýin og gulleitar rákirnar
á himninum yfir óshólmunum
virtust ógna öllu niöri á flatneskj-
unni.
Kyrröin og þögnin voru fyrir-,
boöi stormsins, og þegar hann
skall á beljaöi áin yfir bakkana,
og trén og runnarnir virtust vera
að reyna aö flýja mig og kotiö
litla.
Ég skalf. Ég skalf þó ekki af
kulda. Þaö var hlýtt i húsinu, en
þaö var eitthvaö I kringum mig,
sem olli þessum skjálfta. Ég hélt
mig i eldhúsinu, viö gluggann, og
ég gat ekki haft augun af höfuð-
skepnunum úti fyrir. Ég sá aö
þetta gatekki gengið og reyndi aö
heröa upp hugann.
Ég dró tjöldin fyrir gluggann og
12 VIKAN 7. TBL.