Vikan - 20.03.1975, Blaðsíða 12

KindaSæmi
Smásaga eftir Sigurð Hreiðar.
Kinda-Sæmi kom fyrst auga á
drossiuna, þegar hún kom fyrir
holtiö neöan frá bænum. Hann
veitti henni enga sérstaka at-
hygli. Þeir voru svo margir, sem
héldu upp i mörkina fyrir ofan á
góöviðrisdögum sem þessum.
Þaö var ekki fyrr en drossian
beygöi út á slóðina heim aö kofan-
um hans Kinda-Sæma, aö hún fór
aö veröa athyglisverð.
Rétt ofan viö afleggjarann
stöövaöi maöurinn drossiuna og
steig út. Hann gekk ofan að lygna
hylnum i ánni og stóö þar lengi.
Hann stóö þar allan timann, sem
Sæmi var aö ljúka viö aö skafa
grindurnar og stakka þeim upp
sunnan undír kofanum. Svo fór
maöurinn aö róta upp steinum
uppi undir baröinu og kasta þeim
út á lygnuna. Siðan beygði hann
sig og dýföi hendinni i vatnið, dró
hana upp úr aftur, hristi af henni
og strauk henni upp rassinn. Svo
hélt hann áfram að rifa upp
steina, en kastaði þeim ekki út i,
heldur raöaði þeim á árbakkann.
Þegar komin var bærileg dys,
hætti maðurinn og lagðist stund-
arkorn upp i móann.
Sæmi stóð kyrr i miðjum
flekknum með hrifuna i heyinu og
horfði á drossiuna. Maðurinn ók
henni upp fyrir álfaborgina, þar
út af stignum og allgreitt fram að
klettabrúninni. Ætlar manntötriö
aö keyra fram af, hugsaði Sæmi
og tók fastar um hrifuskaftið. En
maðurinn stöðvaði bilinn rétt of-
an við hengiflugið. Góða stund
gerðist ekkert, og Sæmi tók aftur
til við að rif ja flekkinn. Loks var
drossiunni ekið hægt afturábak
upp á stiginn. Sæmi lauk við
flekkinn, gekk heim aö kofanum
og reisti hrlfuna upp við hann.
Svo tók hann orfið og sló ljáinn
fram úr. Þaö var komið mál til aö
leggja hann á.
Reiðilegt urr heyrðist frá
drossiunni, þegar hún var rifin
illskulega af stað upp stiginn i átt-
ina að kofanum. Moldbrúnn
mökkur hrannaðist aftur undan
he.nni og hún dúaði i holunum.
Hana, nú ætlar hann að mölva
fyrir mér hliðgrindina, hugsaði
Kinda-Sæmi, en þess i stað var
bilnum vikið óvægilega út á
grundina hjá hliðinu og stöðvaður
með rykk. Maðurinn kom út,
vippaði sér yfir hliðiö og gekk
rösklega upp hólinn.
Sæmi settist klofvega á hverfi-
steininn og virti fyrir sér eggina á
ljánum. Hún var ekki skörðótt, en
oröin nærri ávöl. Þurrkurinn fer
illa með bitið. Hann steig hverfi-
steininn af stað. Vatnið dróst upp
með snúningnum og ýrðist undan
andvaranum fram yfir hálfa
dekkið, sem Sæmi hafði vatnið i.
Maðurinn nam staðar fyrir fram-
an hverfisteininn og vatnið gerði
dökka bletti á ljósu buxurnar
hans.
— Þú varst að horfa á mig,
sagði maðurinn hörkulega.
— O, maður horfir viða, ansaöi
Sæmi.
— Getur maður hvergi fengið
að vera i friði? spurði maðurinn.
— Ekki var ég að abbast upp á
þig, sosum.
Maðurinn hvolfdi við tómu
vatnsfötunni og settist á botninn á
henni. Sæmi hélt áfram að leggja
ljáinn á. Loks sagði maðurinn:
— Nei, þú varst ekki að abbast
upp á mig. Þú ert liklega sá eini,
sem ekki abbast upp á mig. Allir
aörir abbast upp á mig. Ég ætla
að drepa mig.
— Á, sagði Sæmi.
— Þaö er ekki hægt aö lifa
svona lifi, sagði maðurinn.
Sæmi beið. Maöurinn þagði.
— Jæja, sagði Sæmi.
— Ég ætlaði að binda stein um
hálsinn á mér og kasta mér i hyl-
inn, sagði maðurinn. Þá sá ég, að
þú varst að góna á mig, og vissi
að þú myndir koma þjótandi og
bjarga mér. Svo ætlaði ég aö
keyra fram af klettinum, þvi þá
heföir þú ekki getaö bjargað mér.
Sæmi stöövaöi hverfisteininn og
strauk blautt svarfiö af egginni.
— Hvers vegna hættirðu við þaö?
spurði hann svo.
Maöurinn hikaði en svaraöi
svo:
— Mér fannst það illa gert
gagnvart þér.
— Á. Ekki á ég landið þar.
— Og svo var það billinn. Þótt
maður vilji drepa sig, er ekki
réttlátt aö eyöileggja glænýjan
Benz.
— Já, þetta er fallegur bill,
sagði Sæmi. — Ég á nú bara reið-
hjólið mitt.
— Átt þú ekki landið hjá klett-
unum? spurði maðurinn. — Ég
hélt það heföi allt verið i Hólkots-
landi.
— Og það er nú sosum búiö að
sniða og tálga utan af þessu. Kot-
ið var nú aldrei stórt, en minna er
það orðið. Ég hef bara þetta, sem
er hérna innan girðingar. Bærinn
hefur allt hitt.
— Þú ert með fé hérna.
— Ja, ég er svona að dudda
hérna við nokkrar skjátur.
— Hvað ertu með margt?
— Kofinn sá arna rúmar eitt-
hvað um fimmtiu.
— Má ég skoða inn i hann?
— Engum hef ég sosum bannað
það, sem beðið hefur.
Maðurinn reis upp og gekk að
kofadyrunum. Kinda-Sæmi sté af
hverfisteininum og sló ljáinn i
orfið aftur. Maðurinn kom aftur
út úr kofanum.
— Ferðu alltaf á milli til að
sinna fénu? spurði hann.
— Já.
— Ertu ekki myrkfælinn hérna i
myrkrinu aleinn á veturna?
— O ég er sosum aldrei einn,
þegar féð er við hús.
— Ef ég hengdi mig hérna i kof-
anum þinum, værirðu þá ekki
hræddur um, að ég gengi aftur?
— Ætli það. Það gengur enginn
aftur nú oröið. Þaö er vist ekki I
tisku lengur.
— Þaö væri ábyggilega betra.
— M ganga aftur?
— Nei, að hengja sig hér heldur
en að drekkja sér þarna niðri frá
eða keyra fram af klettinum.
Maður er dauður eftir andartaks-
stund, ef maður hengir sig. Og
engin leiö að bjarga manni, ef
maður er ekki skorinn niður svo
að segja strax. t vatni er maður
lengi að lemjast um, og svo er það
drepandi kalt. Og þaö er ekki vist
maður drepist strax, ef maður
keyrir fram af klettum. Kannski
slasast maöur bara voðalega, en
lifir allt af.
— Margt veist þú, maður minn,
sagði Sæmi.
— Má ég hengja mig i kofanum
þinum? spuröi maöurinn.
— Og ég geri nú hvorki að leyfa
þaö né banna, svaraöi Sæmi. —
Þótt ég bannaði þaö, gætirðu bara
komiö, þegar ég er farinn, og gert
12 VIKAN 12. TBL.