Vikan - 20.03.1975, Blaðsíða 13

það í leyfisleysi. Svo ég geri
hvorki að leyfa það né banna.
— Ég verð að drepa mig, sagði
maðurinn. — Þetta er ekkert líf
að lifa.
— Á, sagði Sæmi. — Mig minnir
þú hafir verið búinn að.segja það.
— Það fellur á mig vixill á
morgun, sagði maðurinn. Ein
milljón, fjögurhundruð þúsund,
fimmhundruð niutiu og fimm. Og
ég á kannski fimmtiu upp i það.
A, sagði Sæmi. — Það er þá ekki
von þú viljir eyðileggja drossi-
una.
— Kerlingin heldur fram hjá
mér. Alveg undir drep. Svo hlær
hún að mér og segir, að ég sé ræf-
ill. Og ég, sem hef gefið henni 260
fermetra villu og bil. Ég mátti
kannski vita, að svona færi. Ég
náöi i hana i Klúbbnum.
— Og eru svo börnin mörg?
spurði Sæmi.
— Kerlingin á eina stelpu. Þær
eru kynóðar báðar tvær. Og stelp-
an i dópinu. Hvað heldurðu það
þýði að lifa við svona?
— Ég hef nú bara kindurnar
minar.
— Ég er bara hræddast-ur um,
að einhver bjargi mér. Viltu lofa
mér þvi, að skera mig ekki niður,
þótt ég hengi mig i kofanum þin-
um?
Sæmi hóstaði, ræskti sig,
skyrpti, sagði svo:
— Ja, ég hef nú litið gert af þvi'
um dagana, að skera niður fólk.
— Ef þú skerð mig niður, drep
ég mig annars staðar og geng svo
aftur i kofanum þinum.
— Svo, sagði Sæmi. — Þú fengir
þig nú fullsaddan af þvi eins og
slagar i honum i frostum.
Maðurinn tók kaðalhönk ofan af
nagla á kofagaflinum og leysti
hana upp. Sæmi fór með orfið inn
i kofann og lagði það undir garð-
ann, stakk ljáendanum undir
þverspýtu til að ljárinn lægi flatur
og yrði siður að slysi. Þegar hann
kom út aftur hafði maðurinn gert
rennilykkju á annan kaðalend-
ann.
— Ætlarðu að nota minn kaðal?
spurði Sæmi.
— Já, svaraði maðurinn. — Þá
skerð þú mig siður niður. Ég verð
dauður eftir fimm minútur, og þú
átt mig á fæti, ef þú skerð mig
niður fyrir þann tima.
— Ég er að fara, sagði Sæmi. —
Mér datt i hug, að þú kannski
hættir við að hengja þig og við
gætum orðið samferða niður i bæ-
inn á drossiunni þinni.
— Samferða? Nei karlinn. Ef þú
kannt að keyra, máttu fara á
Benzinum. Ég ætla aðra leið, og
ég ætla á kaðlinum þinum. Þú
vogar þér ekki að skera mig nið-
ur.
Maðurinn snaraðist inn i kofann
og lagði hurðina að stöfum á eftir
sér. Sæmi gekk vestur fyrir kof-
ann og vætti jörðina. Siðan rölti
hann niður að hliðinu og tók hjólið
sitt. Hann leiddi það i kringum
bláu drossiuna og skoðaði inn i
hana, áður en hann settist á bak
og lét hjólið renna niður stiginn.
Hjá lygnunni nam hann staðar,
skildi hjólið eftir og bar grjótið úr
dysinni aftur upp undir barðið og
reyndi að leggja það sem likast
þvi, sem það hafði áður verið.
Þegar þvi var lokið, leit hann upp
að kofanum. Þar var engin hreyf-
ing, og bláa drossian var enn á
sinum stað.
Kinda-Sæmi settist aftur upp á
hjólið sitt og lét það renna niður á
afleggjarann. Svo steig hann
hægt og sett, þar til hallinn varð
of mikill og hann varð að leiða
hjólið upp á holtsendann. Þegar
kofinn var að hverfa á bak við
holtið leit hann enn viö, en sá
enga hreyfingu.
Hann gekk frá hjólinu á bak við
hús og fór inn i kjallaraherbergið,
sem hann leigði hjá Sigga pól.
Hann fékk sér kaffi frá i morgun
úr brúsa og kremkex með. Svo
hallaði hann sér upp i divaninn aö
fá sér miðdegislúrinn. Hann var
þreyttur i fótunum af að stiga
hjólið. Bráðum yrði hann að
hætta að hafa féð. Hann myndi
ekki hafa þrek til að hára i roll-
urnar og hirða þær um svona
langan veg nema kannski einn,
tvo vetur enn. Ef hann hefði ein-
hvern tima lært að aka bil og get-
að eignast svona bláa drossiu,
gæti hann kannski brangsað eitt-
hvað við þetta lengur, en ekki var
þvi að heilsa. En kannski væri
það ekki til neinna bóta. Aldrei
hafði fallið vixill á hann. Aldrei
höfðu rollurnar haldið fram hjá
honum. Og ekki voru þær I dóp-
inu.
Hann settist upp, snýtti sér, reis
á fætur. Hann gekk fram úr her-
berginu, upp kjallarastigann og
bankaði á eldhúsdyrnar. Svo opn-
aði hann þær, hallaði sér inn fyrir
og kallaði ýin:
— Imba min. Viltu skila til hans
Sigga, þegar hann kemur af vakt-
inni, að það hafi likast til veriö
maður að hengja sig uppi i kofan-
um minum.
12. TBL. VIKAN 13