Vikan - 20.03.1975, Blaðsíða 19

frostnóttum. Neöst i dalnum voru
mýrarsund og féö varö rautt á
kviönum og upp á siöur.
Þetta var mjög litill dalur og
varla nema hvammur. Túniö var
grænt á sumrin og þokkalega
þýft, en meö mosa i rótinni viöa.
Grösin voru á bragöiö eins og
himininn og bæjarhúsin voru
þröng.
1 mótsögn við gróöurmikiö
landiö var það, aö i Græna-Seli
gat enginn búiö. Jöröin kom ekki
undan snjó fyrr en á miöju sumri
* og sökk svo aftur I fyrstu snjóum
á haustin. Þetta var rjúpnaland,
en ekki fyrir manneskjur og fé.
Túniö var svo litið, aö
* heyfengur var svo til enginn.
Grasiö náöi engum þroska milli
snjóa. Aörar slægjur voru ekki
teijandi, aöeins fáeinir pokar af
finnungi, akrafaxgresi og vatns-
nál.
Skepnur og fé fóru I hús i
Græna-Seli snemma um haustiö
og á vorin varð að draga kúna
meðvitundarlausa á segli út úr
f jósinu og bera þaö fé sem liföi út
i voriö og slita upp meö berum
höndunum beitilyng og bjöllu
handa þvi til að éta. Mest af þvi át
ekki og augun sprungu.
Elias haföi oft um veturinn
fariö viösjárveröar feröir til aö
grafa upp hris og mosa handa
fénu, sem var byrjað aö boröa
ullina hvert af öðru, en þaö var
ekki til neins og féö féll um voriö.
Græna-Sel var gildra.
Maðurinn sem byggöi honum
jörðina haföi sagt honum þetta
allt. Sagt honum hvernig þeir
höföu gefist upp einn af öörum,
eftir eitt ár eða tvö. Aöur gátu
menn búiö i Græna-Seli ár eftir
ár, hvernig sem á þvi hefur
staöiö. Þetta var snjókista.
Elias haföi samt slegiö til og
konan haföi komiö gangandi meö
lifandi blóm i fanginu og haföi
haldiö um lifræturnar alla
leiðina. Annað hafði hún ekki
meðferöis, nema það sem hún
stóð i og þaö sem hún hafði i
augunum og nú var búskapurinn i
Græna-Seli með svipuðum um-
merkjum i huga hans og sex ára
kaupstaðarferðin, sem hófst um
haustið eftir voriö, sem hann bar
út dautt fé.
Eliasi var strax vel tekiö fyrir
austan, i Hreppum og ölveri.
Arnesingar kunnu að meta
morðingja, annað varö ekki sagt
um þá.
Vatnið og brauðið haföi
hreinsað burt veisluna miklu og i
staö þess aö verða máttfarinn og
refsifangalegur i sálinni, haföi
hann hjarnaö viö i fangelsi bæjar-
fógetans. Hann kom hinn
brattasti úr vistinni.
Konur höfðu ekki gleymt Eliasi
i fangelsinu og viku aö honum
góðu eftir að skyggja tók og
vöröurinn var háttaður fyrir ofan
konuna. Eftir það gátu menn
gengiö um fangelsið eins og þeim
sýndist, án þess aö fangelsis-
hjónin rumskuðu. Menn komu 'og
fóru i grjótið, en fangar sátu á
fletum sinum, þegar dagaði.
Fangavistin hafði samt þau
áhrif á Elias, aö hann yfirgaf
Reykjavik, þegar hann var tekinn
af vatninu og brauðinu aftur. Eitt
og annaö óþægilegt gat skeð.
Hann hafði að visu ekki drepið
neinn — eöa var það? En hann
grunaði samt fógetann um að
reyna aö koma sér upp moröingja
strax og hann hefði yfir liki að
ráða. Og þá lá hann beinast við.
Hann haföi samt ekki brevtt
fáránlegum framburöi sinum, þvi
það sem satt var fyrir austan i
dag, var lika satt i fyrradag og
yröi það aftur á morgun. Og þá lá
hann beinast viö.
Aldrei hafði hann farið
dagavillt. Um kellingar i
Reykjavik mátti einu gilda.
12. TBL. VIKAN 19