Vikan - 20.03.1975, Blaðsíða 25

Hallgrimur Jónasson.
og flutt þannig frá Akureyri að
brúarstæðinu.
Þegar leið á sumarið, komu
smiðirnir. Þeir voru allir frá
Akureyri. Yfirsmiður hét Bjarni
Éinarsson. Þeir voru 6 talsins að
mig minnir — og sváfu i tjaldi.
Foreldrar minir tóku að sér að
selja þeim fæði. Það var þeim
fært daglega. Til þess voru elstu
systkini min höfð oftast nær. Voru
þau send einu sinni á dag.
Einn sunnudag fékk ég að fara
meö föður minum, er hann færði
þeim miðdegisverðinn. Það
fannst mér mikið ævintýri, enn
dýrölegra en fara i kirkju, þvi þar
sem ég var bæklaður á fæti, þótti
ég litt fær til feröalaga.
Tjaldiö stóð á sléttri grasflöt
undir grónum bakka. Breiður
planki iá um það þvert i hnéhæð,
felldur á staura, sem niöur voru
reknir i grundina. Innan hans var
flatsæng þeirra og útbúnaður.
Bjarni skipti matnum i jafn
marga staði og þeir voru. Þvi
næst gekk einn þeirra út og sneri
baki að tjalddyrum. Þá hófst á-
kvörðun um þaö, hvaöa skammt
hver fengi. Bjarni benti með smá
stöng á einn diskinn og spuröi:
„Hver á að fá þennan disk?” og
svo áfram, þar til sá, er út gekk,
haföi nefnt alla og þeirra hlut.
Allt þótti mér þetta nýstárlegt og
merkilegt. Þaö heyrði ég sagt, að
þessi brú yrði svo gerö, að hún
gæti ekki fokiö, en langæ varð hún
samt ekki, hvað sem oíli, senni-
lega fúi.
Henni var lokið seint i ágúst eöa
fyrri hluta september. Kvöldið,
sem smiöirnir luku verki sinu að
fullu og yfirgáfu bækistöðvar sin-
ar, komu þeir heim til okkar og
báöust gistingar. Þeir höfðu
raunar komiö laust eftir miðjan
dag — og þótti vel hlýða að halda
ofurlitið upp á daginn og kvöldiö.
Höfðu þeir aflað sér einhverra
vinfanga og voru góðglaðir. Samt
var þaö allt i stakasta hófi. Gleðin
yfir loknu stórþarfaverki var
eölileg. Nú þurfti enginn að
berjast við ólgandi löðurstrengi
árinnar á einni fjölförnustu þjóð-
leið Noröurlands. Krókurinn inn á
brúna tók ríðandi menn um það
bil hálfa klukkustund inn á brúna
og út á þjóðveginn i heiðarsporð-
inum.
Þennan dag fór faðir minn ofan
I sveit i þeim erindum að útvega
smiðunum hesta til Akureyrar.
Auk reiðhesta þurfti aðra undir
farangur þeirra og útbúnað. Sex
hesta skyldi hann útvega auk
þeirra, sem heimiliö gat I té látið.
Um svipaö leyti og smiðina bar
aö garöi kom nágranni okkar einn
aö Fremrikotum sem oftar. Þetta
var roskinn maður, að þessu sinni
Valagiliö uppi undir heiði. Ljósm. Grétar Eirlksson.
dálitiö kenndur og all kumpánleg-
ur við Eyfirðingana. Ég man,
hvaö mér fannst skrftiö, er hann
spurði Bjarna Einarsson dálitið
drýgindalega: „Ert þú nú yfir-
trekkjarinn?”
Það var i rökkurbyrjun, sem
faðir minn kom neðan úr sveitinni
meö hestana. En honum haföi
ekki tekist að fá nema fimm. Einn
vantaöi i töluna, og varö nú ekki
séð í svipinn , hvernig úr yrði
bætt.
Svo leiö á kvöldið. Gestirnir
höföu lokið viö að boröa, og menn
voru hressir og glaðir. Móöir min
tók að búa þeim svefnpláss og
raöa þeim niður i baðstofuna.
Loks kom aö þvi að visa þeim til
sængur. Þá fannst ekki einn maö-
urinn. Leitað var um allan bæinn,
þá umhverfis hann, jafnvel i úti-
húsum, en kom fyrir ekki. Þetta
var maöurinn, sem annast hafði
járnsmlöar viö byggingu brúar-
innar. Hann hafði að visu orðið
svolitiö kenndur, er á daginn leið,
en samt ekki neitt, sem umtals-
vert var.
Þetta var læröur járnsmiður á
Oddeyri, ég held elstur þeirra fé-
laga og talinn ofurlitið sérlundað-
ur. Trésmiðirnir tóku að ræða þaö
milli sln, að hann heföi eitthvað
veriö að ympra á þvi, að liklegast
ætti aö skilja sig eftir, þar sem
einn hestinn vantaði.
Leit hófst á ný úti og inni, enár-
angurslaus. Allir urðu áhyggju-
fullir út af hvarfi mannsins.
Sumum datt i hug, að hann kynni
aö hafa farið sér aö voða. Norður-
áin rann rétt fyrir neðan vallar-
fótinn. Á bakka hennar stóð hest-
hús meb túnskika umhverfis. og
laust frá heimavellinum. Þaö
kallaðist Litlatún. Það stóð á
klettahöföa, er skagaði fram i
ána, og myndaðist djúpur hylur
við hamarinn. Inn i hann á einum
staö klauf sig gjá all mikil, sem
gekk fram I hylinn. Barmar henn-
ar voru grónir en fláandi og
svarraði þar vatnsstraumurinn i
miklum boöaföllum. Komið hafði
fyrir, aö kindur hröpuðu þarna
niður og soguðu st fram i hyldýp-
ið eða lentu innst i gjánni — og. I
sjálfheldu. Einhverjum datt I
hug, aö hinn týndi hefði gengið of-
an á bakkann og oröið fótaskortur
á gjárbarminum. Fór elsti bróðir
minn ásamt einum úr hópi gest-
anna niöur á Litlatún. Ég elti þá
12. TBL. VIKAN 25