Vikan - 20.03.1975, Blaðsíða 40

Þama var mér sagt, að væru Læknirinn leið það tjón,
hellar, sem ekki hafa verið lék þaö strax hvelplingur
kannaðir, við ' svokallaða Vagla-Jóns vatns á tjón
Hnikarsborg þarna inni á BrUar- vesæll og hungraður.
öræfum, svoleiðis, að þeir hefðu
vel getað búið þar í.hellum. Kirúrgus kallar menn,
kvaðst vilja rannsaka,
hús öll og heimilin
Stefán Jónsson: helst sina nágranna.
Upp,upp,Valka
Ég ætla að segja ykkur sögu af
forföður minum, Eiriki
Benediktssyni, bónda I Hoffelli.
Hann var ákafamaður mikill við
alla vinnu og rak á eftir fólkinu,
þegar honum þurfa þótti. Nú
hafði hagað svo til eitt sumar, að
það safnaðist mikiö hey fyrir á
túninu I Hoffelli vegna þurrk-
leysis. En svo gerir brakandi
þurrk, og hann rekur fólkið út á
tún til þess að hirða um töðuna.
En þá var næturgestur I bænum á
Hoffelli, förukerling, er Val-
gerður hét. Hún lét sig þetta engu
skipta, þó að þessi umgangur
væri i bænum, og hélt sig róleg i
rúminu. Þegar fólkiö er allt
komið út á tún, þá saknar Eiríkur
kerlingar, veður inn til hennar og
segir: „Upp, upp, Valka, út á tún
með fólkinu”. Hún ekur sér i
rúminu ósköp ólundarlega og
segir: „A-a-a, ég vildi ég væri nú
komin i eilift himnariki.” Þá
segir karlinn höstugur mjög:
„Hvað ætlarðu að gera þangað,
hvað ætlarðu aö gera þangað,
núna i þurrkinum, núna i
þurrkinum?”
Ólina lsleifsdóttir:
Hákarlskvæði
Sögu ég segja vil,
sem hingað fregnin bar.
Hiyðið nú, höldar, til,
hákarli stolið var.
Riðið að Vöglum var,
vel feröin heppnaöist,
menn hittu þjófinn þar,
þýfgaður meðkenndi.
Sigurbjörn Snjólfsson:
„Ja, nú eru
ljós á selinu!’
Það verður nú ekki mikið,
mikið aö segja frá, þvi þó ég sé nú
orðinn þetta gamall, og hef
náttúrlega upplifað ýmislegt, þá
er það nú svona, að þegar maður
ætlar að fara að segja frá þvi, að
þá eiginlega dettur botninn úr
manni. En mér datt I hug að
segja þér frá þvi, svona til þess
að byrja með, aö hér I Gilsár-
teigi, sem ég er nú búinn að
vera I bráðum fjörutiu og f jögur
ár, hefur, hefur verið gömul trú
manna, að beitarhús, sem nú eru
að visu niðurlögö, en voru hér inn
og upp með gili, árgilinu, Gilsár-
gilinu, sem aö Gilsá fellur úr i,
fellur eftir úr Gilsárdalnum, að
það hafi verið svona ofurlitiö
meira um að vera heldur en
almennt gerist, sem sagt, að það
hafi verið þar dálitið reimt. Nú, i
minni tið, þá passaði ég, hafði ég
þar nú fé um tuttugu ára skeið og
varð aldrei var við neitt, svo ég
get nú ekki sagt af minni reynslu
neitt, annað en það, sem ég var
var við þar, aö fé var miklu
styggara i húsum heldur en
nokkurs staðar annars staðar,
þar sem ég hef passað fé, miklu
meiri styggö i þvi, sem mér þótti
stundum dálltið einkennilegt. En
eftir það að við hættum að hafa fé
þarna á þessum ’húsum, og húsin
fóru að veröa tóm og auð, þá sást
iðulega ljós á húsunum. Og það
var svo almennt, sem þetta sást,
að það var sagt svona bara: ,,Ja,
nú er ljós á selinu,” sögðu krakk-
arnir. Og heimilisfólkið allt horföi
á þetta margsinnis, og það var
ljós þar. Stundum virtist það
vera alveg kyrrt á húsunum. En
einum tvisvareða þrisvar sinnum
sá ég það hreyfast út frá hús-
unum. Þarna var ekki um, um
það að ræða, að nokkur manna-
ferð gæti verið. Það var algjör-
lega útilokað. En nú siöustu árin
hefur, höfum við ekki séö þetta:
þaö hefur ekkert orðið vart við
þetta.
En I sambandi við þetta, þá
dettur mér i hug, að segja ukkur,
eða þér, segja þér sögu, sem að,
að Hallur, hreppstjóri og bóndi á
Kórastöðum sagöi mér um feröa-
lag þeirra hér yfir, yfir dalinn frá
Seyðisfirði fyrir nokkuð mörgum
árum. Þetta voru einir fjórir
menn: þeir munu vera allir
gengnir nú til feðra sinna, en ég
var svo mikill klaufi, að ég
skrifaði ekki þessa sögn eftir
Halli. En eftir þvi sem aö ég man
næst, eða man helst, þá er efnis-
lega, er hún efnislega eitthvað á
þessa leið.
Að það var að haustlagi, aö
fjórir menn voru úr Hjaltastaða-
þinghá, voru staddir á Seyöisfiröi
og voru með hesta, voru i sem
sagt lestaferö. Hallur var einn af
þessum mönnum, og mig minnir
aö það vera Sveinn bróðir hans,
sem lika var staddur á Kóra-
stöðum. Og ég man fyrir vist, að
einn maðurinn var Þórarinn
Jónsson, sem bjó á Jórvik, og, og,
flg ég held áreiöanlega, aö það
hafi veriö Þórarinn ólafsson, hafi
verið sá fjórði. Þeir gátu veriö
fimm, þó ég muni það ekki. Þór-
arinn ólafsson, hann bjó i Dölum.
Þeir eru að koma af Seyöisfirði,
og munu hafa verið að fara þessa
svokölluðu haustferö meö hesta
marga. Þeir lenda I alveg glóru-
lausum byl. Þegar þeir koma upp
i brekkurnar og fara að halda út á
dalinn, Gilsárdalinn, þá kemur
alveg iðulaus norðanbylur á móti
þeim. Þeir héldu áfram á meðan
aö stætt var, brutust áfram meö
hestana. Hann kyngdi niöur snjó
jafnframt, og sást ekkert fyrir
náttmyrkri, þvi að þeir lentu I,
urðu dagþrota. Þegar þeir voru
komnir á miöja leiö, þá skilja þeir
eftir buröinn á hestonum á svo-
kallaðri, svokölluðum Stangarár-
mel. Þá taka þeir ofan af öllum
hestunum og ætla að reyna að
koma þeim lausum, hér niður I
Gilsárdalinn. En það gengur ekki
heldur, að þaö er ekki nema til-
Bifreiðaeigendur
Látið ekki salt, tjöru og önnur óhreinindi skemma bif-
reiðina.
Við hreinsum og bónum bilinn meðan þér biðið.
Vel hirtur bill eykur ánægju eigandans.
Bón og þvottastöðin,
Sigtúni 3, simi 84850.
40 VIKAN 12. TBL.