Vikan - 10.04.1975, Blaðsíða 16

„Hvers vegna reynirðu ekki að finna
mann gegnum tölvu”, hafði vinkona min
sagt. „Klikk, klikk — og þarna er hann,
ofurmennið með milljónir á banka-
reikning”. En nú var ég búin að hitta tvo,
og hvorugur uppfyllti vonir minar.
Viö Donald sátum andspænis hvort Ö6ru á huggulegum litlum
veitingastaömeö flauelstjöldum og rómantiskum, rauöum ljósum. Ég
vissi, aö eitthvaö hlaut aö standa til, Ur þvl hann brá út af vana slnum
meö val á matstaö.
— Nú er komiö aö þvi, hjónabandi eöa sambandsslitum, sagöi hann.
Þaö er þitt aö velja.
— Donald þó, sagöi ég, þvl ég vissi ekki, hvort hann væri aö gera að
gamni slnu. — Viö höfum aöeins þekkst I eitt ár og....
— Þaöer alveg nógu langur tlmi, sagöi hann. — Og þar aö auki yngist
ég ekki....
— Þú ert tuttugu og átta, sagði ég.
— Kjarni rtiálsins er sá, aö ég hef ákveðið aö kvænast, og ég vil heldur
kvænast þér en nokkurri annarri. En ef þú neitar boöinu, verö ég að
reyna aö finna þá næstbestu.
— Kannski finnurðu einhverja betri en mig, sagöi ég uppörvandi.
Hann leit upp og staröi á mig. — Þaö er ómögulegt.
Hann héit áfram aö boröa avocado-peruna, meöan ég hugsaöi um hve
mjög mér þætti vænt um Donald. En þetta haföi ekki verið sérlega
rómantlskt bónorö, og hann varö aö gera betur. En hvaö sem því ieiö
var ég ung og áhyggjulaus og gat ekki séö, hvers vegna ég, ekki eldri en
ég var, ættiaðfara aö loka mig inniyfir uppþvotti oghúsverkum.
— Gætum viö ekki veriö trúlofuö um tlma, stakk ég upp á.
— Ég er hræddur um ekki.
— 0, sagði ég undrandi yfir þessum óvæntu viöbrögöum. — En væri
þá til of mikils mælst, aö ég fengi smá frest til aö Ihuga máliö?
— Nei, alls ekki. Ég er alltaf sanngjarn, sagöi hann. — Ég hringi I þig
annaö kvöld, þegar þú veröur komin heim úr vinnunni.
— Er þér annars alvara Donald?
— Já, þetta er fúlasta alvara.
Ég fór heim, fokreiö og I aöra röndina var ég hálf sár, því ég var ekki
alveg viss, hvört þetta var bara einn þessara þrælhugsuöu brandara
Donalds.
Þegar viö hittumst fyrst fannst mér hann hræöilega tilgeröarlegur,
og ég var alveg viss um, aö hann heföi tekiö upp þessa kæruleysislegu
framkomu eftir aö hann fór aö vinna á auglýsingaskrifstofunni. En
þegar ég fór aö kynnast honum komst ég aö því, aö þetta var ekki eitt-
hvaö, sem hann haföi lagt sér til. Donald var einn af þessum fæddu
grlnistum. Hann var skemmtilegur, góöur félagi, og hann haföi gull-
hjarta. En ég haföi aldrei hugsaö um hann sem eiginmann.
Hugmyndin um hjónaband var mér fjarlæg og umvafin rómantik, en
Donald var hvorki fjarlægur né rómantlskur. Satt aö segja fannst mér
tilhugsunin um aö giftast honum hlægilega fáránleg.
— Mér finnst hugmyndin um aö giftast þér alveg fáranleg, sagði ég
honum blátt áfram, þegar hann hringdi kvöldiö eftir.
— Kannski er hún þaö, en mér er alvara, Marlanna, og ég verö alveg
ferlega góöur eiginmaöur — ég sé mig I anda slá blettinn á sunnudags-
morgnum og þaö allt.
er
smásaga
eftir Jane Deverson.
Alh
þá þrennt
16 VIKAN 15. TBL.