Vikan - 10.04.1975, Blaðsíða 21

átti hagsmuna aö gæta, eins og
hann oröaði þaö viö prófast, sem
var skelfingu lostinn yfir séra
Jóni vegna framgöngu hans i
málinu.
Þau fengu gott ferðaveður, en
súldir og landsynning á Hellis-
heiöi, og reiöings áfangar voru i
styttra lagi.
Séra Jón hugsaöi málið lengi i
þokunni. Hann hlakkaöi eins og
barn til málaferlanna. Svo ætlaöi
hann aö kaupa sér efni i nýja
lifrarskilvindu, sem hann átti i
smlðum hjá dverg austur i
Fljótshliö.
Konan var hin hressasta og sat
álUt I söblinum.
HUn var innan um sig eins og
brUöur Ut af likfundinum.
Séra Jón leit réttvisina ekki
hýru auga, og hann leit á
dómarana svipuðum augum og
kvenréttindakonur á karlmenn
yfir höfuö, sem eitt dýr.
Hann renndi sér I sin málaferli
eins og aurskriöa meö þunga og
skruðningi og þá lét það undan,
sem veikast var.
Ösigur i málaferlum voru
persónuleg árás á réttlætið og
ofsóknir á kirkjuna sjálfa.
Sama myndi verða um beinin.
Þetta voru hans bein.
Landlæknir hafði nokkrar
áhyggjur af þvi að sýna réttar-
vitnunum beinin. Þaö var eins og
hauskUpan geröi sér far um að
vera afturgönguleg i viðurvist
manna utan réttarlæknisfræð-
innar. Sér á parti kveið hann fyrir
aö sýna konunni beinin, en það
heföi hann getað sparað sér.
Sveitafólkiö kann skil á lifi og
dauða, betur en þeir sem læra
fræöigreinar eöa ösla fortog alla
ævi. Sveitamenn venjast þvi að
skera fé sitt vor og haust og
stundum oftar, i jaröbönnum og
aö ganga fram á þaö si og æ i
pyttum og á víðavangi eftir ref og
hrafn, og láta þeir ekki blekkjast
af náttúrunnar eyðingu og
vefjabroti.
Konan þekkti hvurt bein úr
Agústi og svipbrigðin lika.
Þau stóöu góöa stund yfir bein-
unum og séra Jón horföi meir á
konuna og á landlækni en beinin.
Hann hafði lika þekkt beinin Ur
sóknarbarni slnu strax.
Þetta var Agúst Jónsson,
berhenti, — lifandi kominn.
Kvittar fyrir fanga
Bæjarfógetinn fór sér I engu
óöslega. Hann lét flytja sér Þórð
Böövarsson i krúmslútnings-
jámum vestan af Snæfellsnesi, aö
fengnu leyfi dómsmálaskrifstof-
unnar og stjórnarráðsins og
sömuleiöis kallaði hann fyrir
vitnin upp á Skaga. Elias talaöi
hann ekkert viö, enda var hann
vis I tugthúsinu viö vatn og brauö.
Hann var aðeins leiddur fyrir
aukaréttinn og honum lesinn
úrskuröur um gæsluvaröhaldið.
Hann eiöfesti nú ekkjuna og
séra Jón prest, sem þekkt höföu
Agúst i beinunum hjá réttarlækn-
inum. Honum var farið aö liöa vel
I mannshvarfsmálinu. Hann
kunni tökin á lögreglumálum.
Hann sat á þingi um þetta leyti
og þá gengu öll mál hægara I
embættinu.
Þótt hann væri aö vlsu meiri
uppboðsréttarmaður I embætti
slnu en lögregla, gekk rannsóknin
vel. Uppboðsréttarmálin voru
erfiöari og flóknari en opinberu
málin, þar eö þau fjölluðu um
peninga, en þau opinberu aöeins
um æru. Hagur hans haföi nú
vænkast til muna. Hann haföi
beinin og hann skyldi einnig hafa
moröingja fyrir landiö lika, þegar
þaö hentaöi honum.
Hann svaf betur á þingiriu.
Þeir komu og rifu Þórð
Böövarsson upp af jörö sinni og fé
margir saman. Hreppstjórinn las
handtökuna yfir þeim hjónum og
börnunum og svO var Þórður
settur upp á hest og teymt undir
honum austur melinn.
Hreppstjórinn sinnti ekki fyrir-
mælum aö sunnan um járn á
fangann, enda engin bein ástæöa
til þess. Ef einhvern hefði þurft að
setja I járn, var það konan, sem
lét þá hafa það óþvegið, þessa
eymingja, sem væru aö eltast viö
fólk, sem vildi fá aö vera i friöi
með fé sitt og nýrnköst.
Þóröi var sýnilega mjög
brugöiö.
Fanginn var svo látinn ganga
eins og brunafata úr hendi eins
hreppstjórans til annars og var
honum býttaö á hreppamörkun og
kvittun höfö fyrir. Feröin suður
tók heila viku.
Þaö var snjólétt, en alhvit jörö
og hrossin voru eins og
gufukatlar og stóð reykur Ur
nösunum. Það hvein i gufunni.
Þeir þögðu og þegar kom
austar, fækkaði hreppstjórinn I
handtökusveitinni. Tittlingar
skutust eins og eldglampar um
himin. Þaö dimmdi fljótt.
Þóröi leiö illa.
Hann vissi ekki hvaö hann hafði
til saka unniö og saklausum
mönnum stendur stuggur af
réttarhaldi, hugsaöi hreppstjór-
inn meb sér. Það yröi reynt aö
koma á hann sök.
Þóröur á hinn bóginn hugsaði
minnst um réttarhaldið. Hann
hugsaöi um konuna og féö. Hann
haföi heyjað litið og skoriö fé sitt
mikið um haustið, og þáö varð þvi
að standa yfir fénu sem mest og
nota beitina. Heyforöinn var rýr,
þar eð hann hafbi eytt sumrinu
mest i nýrnaveikinni fyrir
sunnan. Svo var heyið þar að auki
rýrt og hrakið. Kýrin át kynstur
var geld mestan hluta vetrar.
FÖT EFTIR
EIGINN
SMEKK
Auk þess að hafa eitt mesta úrval
karlmannafal'a sem til er hérlend-
is í einni búð, þá bjóðum við yður
einnig föt eftir máli.
Þér getið valið úr yfir 100
efnistegundum og fjölda mis-
munandi sniða.
Sérsnið og mátun aðeins
óverulegt aukagjald.
lUUma
KJÖRGARÐI
15. TBL. VIKAN 21