Vikan - 10.04.1975, Blaðsíða 32

Hann stundi og virti fyrir sér
þessa grannvöxnu stúlku, sem sat
hest sinn furöu vel. — Ungfrú
Maxine, ég vil ráöleggja yöur aö
hætta viö öll yöar áform. Komiö
yöur i burtu héöan, meöan þér er-
uö ennþá ung og fögur. Látiö
þessa rotnu höll hrynja, látiö
músum og köngulóm eftir leifarn-
ar af henni. Annars ....
— Já, hvaö skeður þá?
Augu hans urðu hvöss og röddin
hás. — Æska yöar, þróttur og feg-
urö þornar upp, eins og allt hérna
á Arlac, Vonbrigöi, örvænting,
sjúkdómar ... já og kannski dauði,
brýtur yður á bak aftur. Gleymiö
ekki örlögum fööuryöar! Ég vara
yöur viö!
— Ein viövörunin ennþá.
Ljómandi bros hennar gerði hann
undrandi. Hann deplaði augunum,
eins og til að fullvissa sig- um, aö
honum heföi ekki missýnst — Þá
lætéglífiöfyrirtilraunir miní r Hu-
bert. Hvaö sem hægt er aö segja
um Bertrafjölskylduna, þá skal
enginn geta brugöiö mér um hug-
leysi og heigulshátt.
Maxine reiö hægt yfir engin og
hún varö aö viöurkenna þaö meö
sjálfri sér, aöHubert haföi á réttu
aö standa. Þaö þurfti kraftaverk
til, ef þessi haröi og þurri jarö-
vegur átti að verða frjósamur á
ný-
Alan Russel hallaöi sér yfir
brúarriðiö og horföi niöur ( þurrt
hallarsikiö. Þá heyröi hann hófa-
dyn og brosti, þegar hann kom
auga á Maxine.
— Yöur dreymir um að finna
einhvern fagurlega skreyttan
helli, sem gerir nafn yöar frægt
um allan heim, kallaöi hún til
hans.
— Nú eruð þér aö gera gys aö
mér, sagði hann ásakandi.
— Það getur verið, en þér trúiö
heldur ekki á mina drauma.
— Draum um aö finna fjár-
sjóö? Þessi spurning hans kom
snöggt. Hún hugsaði meö sér:
Sennilega er þessi fjársjóður
stööugt i huga hans.
— Draumur minn miðar að þvi,
aö gera Arlac aö frjósömum stað,
sagöi hún. — Ef það getur hjálpaö
mér aö finna einhvern fjársjóö,
þá er best að snúa sér aö þvi aö
finna hann.
— Maxine, sagöi hann innilega,
— reynið ekki að leita að fjár-
sjóöi.
— Hvaö eigiö þér við. Blá augu
hennar voru spyrjandi.
— Ég er viss um að þaö veröur
engum til heiila að finna einhvern
fjársjóö. Rödd hans var full al-
vöru.
Já, hann varar mig við lika,
hugsaöi Maxine. Hún var hálf
ergileg, en samt fann hún til ang-
urværöar ... eins og hún heföi
skyndilega misst góöan vin. Hún
reiö heim og gekk inn i höllina,
þar sem skuggar hvfldu I hverju
horni.
Hún var svo þreytt eftir daginn
og þennan langa reiðtúr, aö hún
svaf vel um nóttina. Þegar
Maxine kom fram á ganginn
næsta morgun, nam hún snögg-
lega staöar á þröskuldinum.
Cesar lá þersum fyrir dyrunum
og varnaöi henni útgöngu.
Maxine settist á hækjur við hliö
hundsins. — Ertu veikur, Cesar?
Hún lyfti höfði hans og beiö þess
aö tryggu augun opnuöust. En
höfuö Cesarsvar bæöi þungt og
kalt. Hún lagöi eyraö aö bringu
hundsins og svo fóru tárin aö
renna niöur kinnar henni.
Cesar var dáinn.
Eftir svolitla stund þurrkaði
Maxine af sér tárin. Hún hringdi
á Hubert og bað hann um að fjar-
lægja dauöa hundinn.
Hún nartaði svolitiö í morgun-
veröinn, en haföi enga matarlyst.
Brytinn kom inn i borösalinn og
gekk til hennar, án þess aö hika.
— Ungfrú Maxine. Rödd hans
var sorgmæddari en hún haföi bú-
ist viö. — Ég gróf hann undir
gamla sedrustrénu. Hann lék sér
alltaf þar, þegar hann var hvolp-
ur.
— Þakka yöur hjartahlega fyr-
ir, Hubert, sagöi Maxine. Henni
fannst sem hún hefði misst eina
vin sinn á þessum staö.
— Ungfrú, sagöi hann, næstum
reiöilega.— Cesar var drepinn
meö eitri.
Maxine kreisti saman munn-
þurrkuna. — Vitleysa, þaö getur
ekki veriö satt.
Framhald i næsta blaöi
*
PASSAP
DUOMATIC
Eina prjónavélin, sem (Æ J 41 J
hægt er að tengja við V^i ^ vl L } J mJJ
rafmagnsdrif slml
A
BINNI & I INNI
SNOTURT l'INNST
ÞÉR EKKI? Ég klippti
aö sjálfur eftir nýjustu
tizku.
LETINGI! Þvi þvoöirðu þaö ekkl'
fyrst? Þá hefði þaö venð ;
svolitið huggulegra"

32 VIKAN 15. T3L.