Vikan - 10.04.1975, Blaðsíða 39

„Ég er nokkurs konar eftirlif-
andi skipbrotsmaður”, segir Alex
Harvey i nýlegu viðtali. „Ég hef
orðið vitni að þvi, að margir af fé-
lögum minum og jafnöldrúm hafa
dottið upp fyrir á undanförnum
árum. Hvers vegna ég er einn eft-
ir, veit ég satt að segja ekki. Ég
hef aldrei getað skilgreint hug-
takið „aö slá i gegn”. Ég veit
varla, hvaö það þýðir. Ég er
hamingjusamur eins og er, og lik-
lega hef ég alltaf verið það. En
hvort það, að vera hamingjusöm
stjarna, merkir að endalokin séu
nærri, veit ég ekki. Ég hef þekkt
margar stjörnur i poppheim-
inum, og ég held mér sé óhætt að
segja, að engin þeirra hafi verið
hamingjusöm.”
Það er ekki að ástæðulausu,
að Alex Harvey segir þetta.
Hann er nú 38 ára gamall og bú-
inn að vera i poppinu siðan 1958.
Hann hefur haft gnótt ára til þess
aö spá I framtiðina, læra að bera
kennsl á lifsþægindin og lært að
forðast þaö er gæti orðið honum
fjötur um fót. A þessum árum
hefur hann búið sig undir það,
sem nú virðist alltaf hafa beðið
hans handan við næsta horn, vin-
sældir. Nú er hann fremsti maður
i mjög vinsælli hljómsveit,
sem ber hans nafn: The
Sensational Alex Harvey Band.
Nú er hann tilbúinn að taka á
móti, eftir aö hafa gefið i öll þesSi
ár.
Harvey hóf feril sinn i Glasgow,
þar sem hann stofnaði fyrstu
hljómsveitina sina, the Big Soul
Band. Fyrirmyndir hans i þá
daga voru þeir Hank Williams,
Gene Autry, Muddy Eaters, Bill
Broonzy og Jelly Roll Morton, ef
einhver skildi kannast við þessi
nöfn. En hljómsveitin hlaut litlar
vinsældir i heimalandi sinu, og
þvi héldu þeir til býskalands. Þá
höföu The Beatles fyrir stuttu
gengið þar á land. Vera Alex
Harvey i Þýskalandi var honum
mikilvæg. Klúbbspilamennska
þar var langur og strangur skóli,
nákvæmlega eins og fyrirBItlana
Alex segir svo frá: „Vera enskra
beathljómsveita i Þýskalandi var
þeim öllum mikil reynsla. Hún
breytti hreinlega öllu. Þar urðum
viö að leika svo lengi I einu, að i
restina voru aðeins aðalatriðin
eftir. Allur tónlistarflutningur
var skorinn niöur i fjölbreytni
eins og hægt var. Söngvarinn gat
t.d. aldrei sungið nema litinn
hluta timans. Þýsku unglingarnir
fundu þetta lika, svo þeir sungu
bara með i staðinn”.
En förin til Þýskalands var
Harvey einnig reynsla af öðru
tagi. Hljómsveitin hafði ekki einu
sinni komið til London, þegar þeir
fóru til meginlandsins. bað kom
lika á daginn, aö þaö var ekkert
að gerast i London i samanburði
við Þýskaland. Allt I einu átti
hann þess kost að sjá toppnúmer
þeirra ára á sviöi. Ray Charles,
Fats Domino, Bo Diddley, Chuck
Berry og fl. Fyrir hálfgerða
sveitastráka, sem höfðu stofnaö
með sér hljómsveit og fyrir til-
viljun komist til Þýskalands, var
svona nokkuö alveg út úr heimin-
um. Listamenn sem þessir komu
ALEX
HARVEY
ekki til Englands á þessum árum.
Þýskaland eftirstriösáranna var
yfirfullt af bandariskum her-
mönnum, og þar lá hundurinn
grafinn. Allt var gert til þess aö
stytta þeim stundir. Þó þeir væru
i Þýskalandi 13 árum eftir
striðslok, áttu þeir þess kost aö
hlýöa á fremstu listamenn sinnar
þjóðar, hvar sem þeir komu.
Glymskrattarnir voru yfirfullir af
bandariskri tónlist, og allir
klúbbar og herbækistöðvar gátu
af og til boðið upp á hljómleika
með áðurnefndum þjóðhetjum
þeirra bandarikjamanna. Og
staöreyndin varð sú, að i Þýska-
landi gleyptu bretar i sig banda-
riska tónlist, sneru slðan til baka
til Englands og upphófu bresku
poppbyltinguna. En það voru aðr-
ir á undan Alex Harvey, m.a.
Bftlarnir, og þegar hann kom til
baka til Englands, gekk hvorki né
rak með hljómsveitina The Big
Soul Band, og hún leystist upp
skömmu siðar. Eftir það fór Alex
til baka til Skotlands, en var kall-
aður þaðan aftur seinna af út-
gáfu- og fjölmiðlunarfyrirtæki i
London, sem ætlaði sér að gera úr
honum einhvers konar Tom
Jones. Sú tilraun mistókst gjör-
samlega. Eftir það fékk hann
vinnu sem gitarleikari i Hair,
sem þá var verið að setja á svið I
London. Þar var hann svo I fimm
ár. Þá byrjaði hann að semja lög
og gældi af og til við þá hugmynd
að stofna nýja hljómsveit.
En af þvi varð nú aldrei. Þá
fékk Alex nýja hugmynd. Hann
hóf leit að hljómsveit, sem þegar
var starfandi, hljómsveit, sem
hann gæti hafið samstarf með. Þá
kemur hljómsveitin Teargas inn i
myndina. Hljómsveitin hafði að
baki tvö albúm, en litlar vinsæld-
ir. Þeir voru alveg eftir höfði
Alex, og samningar tókust.
1 dag blandast engum hugur
um, að samstarf þeirra hefur orð-
ið báðum aðilum til góðs. Hljóm-
sveitin leikur skemmtilega rokk-
tónlist, eins og flestir munu
eflaust bera vitni um, sem hlust-
að hafa á plötur þeirra félaga. Og
nú þegar Soul tónlistin er að taka
yfir allt, kemur Alex Harvey með
púra rokk og gengur bara vel. En
hvers vegna? Það er best að leyfa
meistaranum sjálfum að eiga hér
siðustu orðin.
„Ég held, að flestir hafi mis-
skilið eitthvað i sambandi við
rokkið, þegar það kom. Það hafði
enginn orö á þvi, hvort gítarinn
væri rétt stilltur eða hversu text-
amir væru leiðinlegir. Rokkiö var
alveg eins og jass, fjögurra stafa
orð. Þetta er allt sama súpan. En
hvaö sem þvi líöur, þá verður
alltaf aö vera dálltill húmor i
þessu öllu. Stundum þegar ég lit
til baka á árin, sem allir voru i
leðurjökkum og þar fram eftir
götunum, get ég ekki annað gert
en að hlæja að þessu öllu saman.
Þetta kemur oft yfir i búningsher-
berginu minu, áður en ég fer á
sviðið. Ég get ekki annað gert en
að hlæja, þegar ég fer i gamla
góða leðurjakkann minn og....”
Já, það má vist segja, að Alex
Harvey, nú 38 ára gamall og ung-
lingastjarna, eigi rétt á þvi að
hlæja siðast.
15. TBL. VIKAN 39