Vikan - 24.04.1975, Blaðsíða 16

Smásaga eftir Enid Gwynne.
Klukkan er tvær mínútur yfir
tólf, og ég blö þess, aö Jan komi
heim úr skólanum. Svona sténd
ég og blö á hverjum degi — meö
andlitiö klesst upp aö rúöunni, og
mér er órótt innanbrjósts. Hvern-
ig ætli hafi gengið hjá Jan I dag,
hugsa ég. í dag er ég órórri en
nokkru sinni fyrr, og ég biö I
hljóöi: Bara, aö hann veröi glaö-
ur, þegar hann kemur. Bara, aö
allt hafi veriö I lagi I dag. Þvl aö
dagurinn I dag var eins konar eld-
vlgsla.
Jan er ao veröa sjö ára, og
þetta er fyrsti veturinn hans i
skólanum. Hann er lltill og lag-
legur drengur meö ljóst hár og
blá augu. Hann hefur löng og
dökk augnhár, og allir segja, aö
hann sé sérlega aölaðandi dreng-
ur. En þegar honum er hrósaö
fyrir, hve laglegur hann sé, fæ ég
kökk I hálsinn, þvi aö það er ein-
mitt frlöleikinn og, hve smávax-
inn hann er, sem hefur valdiö þvl,
aö hann er hafður aö skotspæni I
skólanum. Og har.n er auöveld
bráö ertnum drengjum, sem
kannski eiga ekki sérlega góöu aö
fagna heima hjá sér..
ut um gluggann á svefn-
herberginu sé ég hann koma
heim úr skólanum.
Ég sé strax, hvort dagurinn i
dag hefur veriö slæmur dagur I
skólanum, þvl áö þá dregur hann
fæturna á eftir sér. Sparki hann
steinvölum á undan sér og beri
höfuöið hátt, er engin ástæöa til
aö hafa áhyggjur. Þá reynir hann
ekki aö gera sér upp hálsbólgu
eöa magaverk til aö losna viö aö
fara I skólann daginn eftir. En þvl
miöur er miklu algengara, að
hann reyni aö finna upp á ein-
hverju sliku.
En hve þær mæöur hljóta aö
vera glaöar, sem eiga drengi,
sem eru haröir I horn aö taka.
Þær geta áreiöanlega sofiö á næt-
urnar. Þær liggja ekki andvaka
og líöur illa vegna þess, aö dreng-
írnir þeirra hafa oröiö fyrir aö-
kasti.
— Ef þú ættir þrjá til fjóra
stráka, heföiröu ekki tima til aö
hafa áhyggjur af þessu, segir
Birgir.
Þá brosi ég til mannsins mlns.
Hann virðist ekki muna, aö viö
munum ekki eignast fleiri börn.
— Hann veröur aö læra aö sjá
um sig sjálfur, segir Birgir. —
Hann veröur aö geta tekiö þvl,
sem aö höndum ber, því aö hann
kemst ekki I gegnum llfiö, án þess
aö geta tekiö á móti. Hann veröur
aö læra aö standa á eigin fótum.
En fæturnir á honum erú svo
broslega litlir miöaö viö fæturna
á pabba hans, sem notar númer
44 af skóm.
I gær höföu strákármr, meö
Morten hinn hættulega I farar-
broddi, lokaö Jan inni á salern-
inu. Þeir hlógu og héldu huröinni,
og þegar Jan fór aö gráta, hiógu
þeir enn meira.
Kannski héldu þeir huröinni
ekki sérlega lengi, en sekúndurn-
ar eru lengi aö llöa, þegar maöur
er ekki nema sjö ára og bekkjar-
félagar manns hlæja að manni.
— Mamma, ég vil ekki fara I
skólann á morgun. Ég vil aldrei
fara þangaö framar. Mamma,
láttu pabba fara I skólann og
segja kennslukonunni, aö ég komi
ekki oftar I skólann.
Hann þrýsti tárvotum vanga
slnum aö mlnum og tók báöum
höndum um hálsinn á mér. Ég
fann svo vel, hve illa honum leiö.
Ég var svo örg yfir þvl, aö
drengirnir skyldu hafa tokaö
hann inni á salerninu og strltt
honum, aö ég tók slmann og
hringdi I skólann. Ég ætlaöi aö
tala viö kennslukonuna. Slminn
hringdi tlu sinnum, en enginn
svaraöi, svo aö ég lagöi á.
— Þaö kom sér vel, sagöi Birg-
ir, þegar ég sagöi honum frá
þessu. — Hvaö skyldi þér detta I
hug næst? Hvaö helduröu, aö
svona uppátæki geti bætt? Skil-
uröu ekki, aö drengirnir hefna sln
á Jan, ef þú kvartar viö kennslu-
konuna? Skiluröu ekki, aö þetta
heföi aöeins gert illt verra? Þá
heföi hann fyrst oröiö fyrir aö-
kasti fyrir alvöru.
— Þér stendur á sama um
hann! Hann er sonur þinn, en þér
stendur nákvæmlega á sama um
hann!