Vikan - 24.04.1975, Blaðsíða 29

)ÐA LIÐ
til hennar, varö málaða andlitið
reiðilegt. En Maxine sá ekki Alan
Russel, sem stóð i skjóli viö litlu
kapelluna. Hann hafði verið vitni
aö þessu atviki.
Maxine var svo æst, eftir þetta
áhlaup Pauls, að hún gat ekki
hugsað sér aö fara inn og hitta allt
fólkið. Þótt hún væri alls ekki
klædd til að fara á hestbak, stökk
hún á bak og þeysti af stað yfir
gróðursnauða akrana. Þegar hún
kom heim, nokkrum klukkutim-
um siðar, mætti hún Hubert I dyr-
unum.
— Þau eru sest að miðdegis-
verði, ungfrú. Rondelle er hérna

m.
og hann óskar eftir að gista hér i
nótt. Hann ségist eiga eitthvað
vantalað við yður um eitthvað
viðskiptalegs eðlis...
— Ég er of þreytt til að borða,
sagði hún. Henni fannst þaö al-
gerlega óbærileg tilhugsun, að
ræða viö þetta fólk um allt og ekk-
ert. — En vel á minnst, Hubert...
ég hefi verið að hugsa um nokkuö.
Getið þér ekki útvegaö mér annan
varðhund?
Hann brosti svolltiö bitru brosi.
— Þaö er alltaf hægt að eitra fyrir
annan hund, ungfrú.
Hún vissi, aö hann hafði á réttu
að standa. Það var sem sagt ekki
hægt að vernda hallarfrúna á Ar-
lac. Hún varð að treysta á sjálfa
sig...
Roland svaf vært, þegar hún
kom inn i herbergið hans. Hann
rumskaði, þegar hún kom inn og
skyndilega gat Maxine ekki stillt
sig um aö taka þennan litla bróð-
ur sinn i faðm sér og þrýsta hon-
um að sér. — Guði sé lof að engum
hefur tekist að gera honum illt....
ekki ennþá aö minnsta kosti.
Hún svaf yfir sig og það var
oröiö nokkuð áliðið, þegar Maxine
kom niöur næsta morgun. Hún
var þreytt og syfjuð, eins og hún
hefði verið andvaka.
Maxine sá fljótlega að bróðir
hennar var hvergi sjáanlegur.
Venjulega yfirgnæfði glaðleg
rödd hans kurrið i dúfunum. Hún
spuröi Blanche, sem sat og fitlaði
við vasaklútinn sinn, hvort hún
vissi hvar hann væri.
— Nei, hvernig ætti ég að vita
það? svaraöi stjúpmóðir hennar
kæruleysislega og yppti öxlum. —
Roland er yfirleitt með þér....
Maxine flýtti sér áfram og Ann-
ette tók að sér pilsin, eins og
móðguðhæna. Augu hennar skutu
gneistum af reiði og hneykslun.
Maxine hafði svo miklar áhyggj-
ur af Roland, að hún tók ekkert
eftir reiðilegu augnaráöi hennar.
Þegar Gaston reyndi að ná tali af
henni, sagði hún: — Seinna, vinur
minn. Ég verð að leita að drengn-
um. Þaö hefur svo margt skeö hér
á Arlac, aö ég er ekki hrifin af
þvi, að hann sé einn á ferð um
höllina. Vitið þér hvar hann getur
verið?
Rondelle hristi höfuðið.
Alan Russel hafði heyrt spurn-
inguna og sagöi: — Ég þóttist sjá
stráhattinn hans efst I Celeste-
tuminum, rétt áðan. En hann veit
vonandi, að þaö er ekki óhætt aö
fara þangað upp....
Maxine flýtti sér áfram, án
þess að svara. Hún hljóp eftir
göngunum að stiganum, sem lá
upp i Celesteturninn og hjartað
barðist hratt I brjósti hennar af
ótta.
Þessi turn var hrörlegastur.
Allar rúður voru brotnar og vafn-
ingsviðurinn haföi náð rótfestu I
sprungunum I múrnum.
Maxine hafði aldrei farið upp i
þennan turn. Hubert hafði sagt
henni, að einn góðan veðurdag
myndi hann hrynja, ef ekki yrði
gert við hann og henni var ljóst,
að hann hafði á réttu að standa,
svo ömurlegt sem það var. Það
höfðu verið sett bráðabirgða
styrktartré á verstu stöðunum I
stiganum, en þaö var hvergi
nærri nóg.
Roland vissi vel, aö hann mátti
ekki fara þarna upp, en hann var
bæði forvitinn og gáskafullur,
eins og kettlingur.
Maxine fann aö eitt þrepið gaf
eftir undan fótum hennar. Hún
greip um handriðið, frá sér af
ótta, þegar hún heyrði skruðn-
inginn af grjóthruninu fyrir aftan
sig. Hún gat ekki varist þeirri
hugsun, að eitthvað hefði komið
fyrir Roland og hún kallaöi hátt:
— Roland! Roland! En hún fékk
ekkert svar, annað en bergmáliö
af sinni eigin rödd og þögnin, sem
17. TBL. VIKAN 29