Vikan - 01.05.1975, Blaðsíða 16

Smásaga eftir Eve Ott.
Hún óx upp, trúlofaðist og giftist. Þetta
var ósköp venjuleg framvinda mála. Og
nú virtist skilnaður vera næstur á dag-
skrá...
Jean Allan var sannkallaöur
klifurköttur. Hún gat klifraö eins
hátt og hvaöa strákur sem var.
Hún var meö háriö i óreglulegum
tlkarspenum, og á hnjánum voru
alltaf plástrar. Hún var dreymin,
skrifaöi sögur og lék fótbolta meö
strákunum. Hún hafði miklar
mætur á hundinum sínum. Stund-
um fannst henni, aö sér þætti
vænna um hundinn en foreldra
slna, og þá fékk hún magapínu af
sektartilfinningu.
Hún vildi aldrei fara i kjól og
ekki láta greiða sér. Hún mátti
ekki vera að svoleiðis vitleysu.
Llfiö var éins og litrlk kvikmynd,
oghún var stjarnan. Hún var ger-
samlega óviðráðanleg lltil stúlka
— en foreldrar hennar gáfust ekki
upp. ^>eim þótti of vænt um hana
til þess.
Þegar hún var þrettán ára,
varð á henni breyting. Hún fékk
fyrstu tiðirnar, fyrsta brjósta-
haldarann, fyrstu háhæluðu
skóna og fyrstu lélegu einkunn-
imar I skólanum. Þetta gerðist
allt á einu ári. Foreldrar hennar
voru I sjöunda himni. Dóttur
þeirra hafði lærst, að fullnægingu
llfsins er að finna i „aukahlut-
verkunum”.
Enginn af kunningjum hennar I
nágrenninu virtist nógu góöur til
að vera mótleikari hennar I lífs-
kvikmyndinni, og þvi ákvaö hún
aö fara I listaskóla I háskólabæ.
Hún lagði stund á málaralist,
leirkeragerð og daður. Þetta var
á sjötta áratugnum, og þá var
kynllf viðurkennt, ef maður var
alvarlega ástfanginn. Jean varð
fljótt ástfangin — mjög ástfangin.
Bernard Kent var ákafur, al-
varlega þenkjandi, en svolitið
ruddalegur ungur rithöfundur.
Jean dáði hann frá þeirra fyrstu
kynnum. Þau elskuöust i lánsbll-
um og Uti I skógi. Þau voru líka
miklir vinir. Bernard, sem var
fremur óvenjulegur I framkomu
og skoðunum og átti öráðna fram-
tið fyrir sér, var ekki alveg sá
tengdasonur, sem foreldrar Jean
höfðu vonast eftir.
Þegar þeir spurðu Jean, hvað
hún sæi við þennan undarlega,
unga mann, svaraði hUn, án þess
að hika: — Hann er eins og ég
væri, ef ég væri karlmaður.
Brúðkaupið var haldið I júnl.
Allt gekk samkvæmt venjulegri
áætlun. Jean hætti i skólanum og
fór að vinna á skrifstofu. Hún
svaraði I síma, brosti og var
sannkölluö skrifstofuprýði. Hún
fór að heiman klukkan átta á
morgnana og var komin heim 11-
búöina þeirra klukkan 6.
Bemard lauk doktorsprófi.
Hann fékk kennslustöðu við há-
>kóla. Kenndi byrjendum enskar
bókmenntir. Bækur slnar fékk
hann endursendar frá útgefend-
um. Hann varö fúll og þunglyndur
og fór að fá sér glas á hverju
kvöldi.
Jean varð ófrisk.
í fyrsta skipti, sem Bernard sá
Jean gefa litlu dóttur þeirra
brjóst, vöknaði honum um augu
af viðkvæmni.
Þegar Jean sá svipinn á manni
slnum og fann, hvernig barniö
saug, fannst henni hUn vera að
drukkna I eintómri velliðan. Ast
þeirra var fullkomin.
Susan litla grét nær stöðugt
fyrstu þrjá mánuði æfi sinnar.
Bemard fór að fá bækur sínar
útgefnar. Hann fékk launahækk-
un og stöðuhækkun.
Jean langaði til að eignast hús.
Stórt, gamalt hús.
Bernard tók Ibúðakaupalán til
tuttugu ára. Hann keypti stóran
bil, bílhlass af húsgögnum,
sláttuvél, og margra mánaða
þunglyndi kom yfir hann.
Jean fór á fæðingadeildina til
að fæða annað bam þeirra. Dag-
inn, sem hún kom heim, sat hún I
stóra, viktorlanska hægindastóln-
um og gaf Nikulási litla. Susan
sat á gólfinu, i gangveginum, og
saug þumaifingurinn. Bernard
virti fjölskylduna fyrir sér gegn-
um reykský.
— Ef þessi gargar I þrjá mánuði
flyt ég héðan! sagði hann.
Jean talaði varla við hann i
þrjár vikur. HUn var sár, ein-
mana og reið.
Bernard var sár, einmana og
fullur sektar.
Húsiö var rakt, og áta var I
viðnum. Grasið á flötinni og börn-
in uxu ótrúlega hratt. Jean fór
með bömin I langar gönguferöir
og beið þolinmóð, með loppnar
hendurnar á kerruhaldinu, með-
an Susan gekk kringum hvert ein-
asta tré, sem varð á vegi þeirra.
Bernard kvartaði við Jean yfir
leikföngum barnanna I heim-
keyrslunni, þríhjólum I ganginum
og hávaöa, þegar hann ætlaöi að
reyna að vinna I skrifstofunni
sinni.
Jean kvartaði við Bernard um
að hann gæti notiö frelsis og fé-
lagsskapar, meðan hún sæti
bundin heima og að hann eyddi
ekki nægilega miklum tlma með
bömunum.
A hverju sumri, I sumarleyfinu
óku þau í bílnum upp til North-
cumberlands eöa niður til Corn-
wall til að heimsækja foreldra
annars hvors. A lqiöinni byltust
bömin I baksætinu, þar til þau
urðu bílveik, og stundum bilaði
bíllinn.
Jean var farin aö fá sérstakar
töflur við mlgrene.
Ferðir Bernards á langar bók-
menntaráöstefnur urðu æ tlðari.
Þau keyptu nýjan bil.
Susan, sem orðin var átta ára,
stóð sig vel I barnaskólanum, og
reiðiköst hennar voru nú oröin fá-
tlöari.
Nikulás, sem var orðinn fjög-
urra ára, var harðánægður i leik-
skólanum, og hann var ekki eins
slæmur af astma og áður.
Bernard, 37 ára, hélt starfi sinu
og hári! Jean, 32 ára, hélt sjálfri
sér og heimilinu vel útlltandi.
Allt gekk samkvæmt venju.
Þetta var elskuleg og ákaflega
venjuleg fjölskylda. En þá...
1 fyrrasumar kom Bernard
heim af langri ráðstefnu meö
ferðatöskuna fulla af óhreinum
fötum og þær fréttir,að hann væri
orðinn ástfanginn af annarri.
Hann hafði hitt hana á ráðstefn-
unni. Honum hafði ekki verið
framhjáhald I hug — það hafði
bara gerst einhvern veginn.
— Ég elska hana, sagði hann
blátt áfram.
Meðan Jean hlustaði steini lost-
in litaðist hún um I stofunni, sem
haföi að geyma bænateppið, sem
hún haföi keypt á uppboði, mynd-
irnarhennar og viktoríanska stól-
inn, sem hún haföi alltaf setið i,
þegar hún gaf börnunum.
Bernard vildi fá skilnaö.
Jean hljóp upp stigann I gamla
húsinu — stigann, sem hafði ný-
lega verið teppalagður. An þess
að kveikja ljós háttaði hún, fór I
gulrauða náttkjólinn og skreið
upp I hjónarúmið.
Löngu seinna kom Bernard og
lagöist viðhliðina á henni. Hann
16 VIKAN 18. TBL.