Vikan - 01.05.1975, Blaðsíða 17

— Hvers vegna þá....?
— ÞU breyttist. Ég veit ekki
hvemig. Allt breyttist — börnin,
heimiliö...
— Einhver varð aö hugsa um
börnin og heimilið!
— Já, já. Þú geröir þaö vel.
— Heldurðu, aö mér hafi þótt
þaö eitthvaö skemmtilegt að húka
hér stööugt og þræla, meðan þU
fórst á ráöstefnur til að halda
framhjá mér?
— Ég ætlaði ekki að gera þaö
Jean.
— En þU gerðir þaö nU samt.
— Já. Ég geröi það, geröi það,
geröi það...
— Geföu mér annaö tækifæri,
geröu þaö.
— Reyndu aö hafa einhverja
sjálfsviröingu.
— En ég elska þig enn.
— I guðanna bænum. Ég þoli
þetta ekki.
X
Fréttin flaug Ut. Vinir hringdu.
— Jean, ég trUi þessu ekki. Ekki á
þig og Bernard.
Bernard flutti að heiman og
fékk sér litla ibUð.
Jean fór aftur i listaskólann.
HUn ætlaöi að ljUka náminu, fá
prófskirteini og reyna að fá vinnu
viö kennslu. Nágrannakona henn-
ar leit eftir Nikulási.
— Hann verður góöur leikfélagi
fyrir hann Jimmy minn, sagði ná-
grannakonan.
Jean fannst hUn auðmýkt.
Nikulás vaV hann sjálfur, en ekki
aöeins leikfélagi Jimmy.
Börnin spuröu blátt áfram
spurninga. Þau áttu greinilega
erfitt og voru áhyggjufull. Jean
reyndi aö beita sig hörku til að
sýna þeim hörku. En á kvöldin,
þegar þau voru sofnuð, stóð hUn
oft lengi hjá rUmum þeirra i
myrkrinu og þögninni...
Það sprakk á bilnum.
HUn gat ekki skrUfað lokið af
majoneskrukkunni.
Nikulás var alltaf að maka sig
með varalit.
Susan vætti rUmið.
Jean stundaði skólann. HUn
borðaði svolitið, drakk svolitið,
svaf svolitiö, hún reykti, gréf og
einbeitti sér að listinni.
A hverjum sunnudegi þennan
septembermánuð fór Bernard i
gönguferð með börnin i almenn-
ingsgarðinum.
Hjólið snerist, og þaö var nota-
legt að láta blautan og kaldan
leirinn leika um fingurna. Bolli
varö til. Siðan vasi. HUn hafði
næstum gleymt lyktinni og and-
rUmsloftinu I listadeildinni... það
var svo langur timi liðinn.
Henni geðjaðist vel að nemend-
unum. Berfættir i bættum galla-
buxum og orðljótir. Meðal þeirra
var strákur, með ljósbrUnt hár,
sem þyrlaðistkringum andlitið og
axlir, sem virtust allt of stórar
fyrir grannan likamann.
Ég er oröinn barnsræningi,
hugsaði hUn meö sér. Meðan hUn
þvoðiupp, virti hUn andlit sitt fyr-
ir sér i speglinum. Ég er þrjátiu
og tveggja, hugsaöi hUn, en lit Ut
fyrir að vera tuttugu og fimm. En
allir vinir minir, sem eru þrjátiu
og tveggja lita lika Ut eins og tutt-
ugu og fimm. Svo ég hlýt að lita
Ut fyrir að vera þrjátiu og
tveggja. HUn hló upphátt. HUn
var farin að njóta lifsins.
X
Um kvöldið eldaði hUn á grilli
Uti I garðinum fyrir sig og börnin.
Þau sátu, vafin i teppi og töluðu
og hlógu, þar til himininn var
orðinn stjörnubjartur.
Einn sunnudag i október gat
Bemard ekki verið með börnun-
um. Hann var I heimsókn hjá
kærustunni.
John, maður Teresu nágranna-
konu hennar kom i heimsókn. Je-
an varð fyrst undrandi, siðan óró-
leg, en ánægð. HUn þarfnaðist
vissu þess, aö einhverjum fyndist
hUn ennþá aðlaðandi. HUn vlsaði
honum frá, kurteislega.
Einn liður i námi Jean var að
gera kvikmynd. Sunnudagsmorg-
un nokkurn vakti hUn krakkana i
býtið: — A fætur. Við ætlum að
taka kvikmynd.
Börnin hlupu um I sólskininu,
og veltu sér i röku haustlaufinu.
Jean tók fimm spólur. Siðan fóru
þau á kaffihUs og fengu sér morg-
unverð — egg og beikon. Þegar
þau komu heim beið Bernard
þeirra, óþolinmóður og fokreiður.
— Hvar I fjandanum hafið þið
verið? hrópaði hann.
Jean hrukkaði ennið.
Þegar hann sá, hve fáránleg
spurning hans hafði verið, sagði
hann, eins rólega og honum var
unnt: — Ég er bUinn að biða I
hálftlma. Við vorum bUin að tala
um, að ég kæmi klukkan tiu, eins
og þU væntanlega manst.
— Ó, ég gleymdi þvi, sagði Jean
glaölega. — Ef þú vilt ekki fara
með krakkana eins og þau eru,
geturðu farið með þau upp og
þvegið þeim. Ég hef svo mikiö að
gera.
HUn faðmaði börnin aö sér og
sagði: — Skemmtið ykkur vel.
Siðan hoppaði hún upp I bilinn og
ók á brott. Henni leið dásamlega
vel.
Strákurinn I listaskólanum
bauð henni upp á bjór á krá og ók
henni slöan heim og reyndi við
hana i bilnum. Hann hélt áfram
að snúast i kringum hana i skól-
anum, vongóður. HUn ætlaði sér
ekkert frekar með hann, en þessi
athygli hans hressti hana mjög.
Það var nU meira, hvað maöur
var háður karlmönnum áö þessu
leyti.
Bernard og Jean mættust oft,
akandi, en létu sem þau sæju ekki
hvort annað. Jean leið illa. HUn
þráði að vera hjá honum, tala við
hann og segja honum frá öllu,
sem gerðist hjá henni. Ast virtist
geta lifaö af hvað sem var. Jafn-
vel hjónaband.
Þremur dögum fyrir jól hringdi
Bemard.
— Hvað segirðu þá?
— Allt ágætt, þakka þér fyrir.
— ErtubUin aö tala viö lögfræð-
ing, Jean?
— Nei, en þU?
— Nei. Ættum viö ekki að ræöa
máliö?
— JU, liklega.
— Skólinn er búinn á miðviku-
ðurinn
angaöi af sigarettureyk og áfengi.
Hann tók I hönd hennar: — Jean,
hvislaðihann. — Þetta veröur allt
I lagi. ÞU munt sjá, að þetta verð-
ur I lagi hjá okkur báðum.
Svo sofnaöi hann.
Jean vaknaði klukkan fjögur
næsta morgun. HUn mundi strax,
hvaö gerst hafði og hljóp fram I
baöherbergiö og kastaði upp. HUn
fór f morgunsloppinn og niöur i
eldhús. A veggjunum og skápun-
um voru myndir, sem börnin
höföu gert, af brjóstsykurtrjám
og brosandi möðkum. HUn drakk
hvem kaffibollann á eftir öðrum.
Svo nU vár þvi lokið. Þetta var
ekki bara smá rifrildi, sem auð-
veldlega mátti jafna og heldur
ekki stutt „kuldaskeið”. Nei,
þessu var þá lokið.
Þegar liðið var á morguninn fór
Bemard að taka saman pjönkur
slnar. Þegar Jean fór upp til
hans, var hann rauðeygur, eins og
hann heföi grátiö.
— Bernard, hvaö er að? Hvað
hef ég gert?
— Ekkert. Þú hefur ekki gert
neitt.
— Við áttum góð ár saman.
— Já, Jean. Viö áttum...
18. TBL. VIKAN 17