Vikan - 01.05.1975, Blaðsíða 18

dag. Viö gætum hist fljótlega eftir
þaö.
Hjárta Jean tók kipp, og hendur
hennar titruöu. Ætlaöi hann ekki
aö eyöa jólafriinu meö vinkonu
sinni?
— ÞU ætlar kannski aö fara eitt-
hvaö I jólafriinu? spuröi hann, til
aö rjiifa þögnina.
— Nei.
— Hvernig væri að hittast á
„Carlo” á laugardagskvöld?
Þaö var svo skelfing tómlegt á
„Carlo” nú, þégar stúdentanir
voru farnir i jólafrí. Bernard
pantaöi tvo bjóra.
— Ég býst við þvi, aö annaö
hvort okkar veröi að fara fram á
skilnaö, sagði hann.
Jean kinkaði kolli. Siðan var
löng þögn. Þau fitluöu viö bjór-
glösin.
— Hvað segir £ú um þetta?
spuröi hann loks.
— Ég vil ekki lögsækja þig.
Bernard horföi rólega á hana.
Jean dró andann djúpt. — Ef þú
vilt kvænast strax aftur get ég...
— Nei, ég ætla ekki aö kvænast
aftur.
Þau horföu hvort á annaö, þög-
ul og döpur á svip.
— 1 guöanna bænum komum
okkurhéðanút, sagöi Bernard loks
Þau skildu bll Jean eftir og óku
I bll Bernards heim I litlu Ibúöina
hans. Jean litaöist um, meðan
Bemard náöi I bjór og tvö glös.
Þaö voru ósköp aö sjá húsgögnin.
X
Hann kom með bjórinn og
kveikti á niöurbrunnu kerti, sem
var á sófaboröinu. Jean fór aö
gruna sitt af hverju.
— Viltu sjá alla Ibúöina?
— Allt I lagi.
— Komdu meö kertiö.
— Hvers vegna? Er ekkert raf-
magn?
Bernard gretti sig.
— Ég skal koma meö það, sagöi
Jean.
Hún stóö I miöju svefnherberg-
inu, þar sem vart komst meira
fyrir en lltið rúm og kommóöa.
Hún reyndi hvaö hún gat aö vera
alvarleg á svip.
— Þetta er ágætt, sagði hún.
Svo fóru þau bæði að hlæja.
Þau elskuðust, full gleði og
glettni og nutu þess, hve vel þau
þekktu hvort annað.
— Ég var næstum búin aö
gleyma þvl, hve þú ert yndisleg,
sagöi Bernard.
— Þú llka. A sumum sviöum er
kunnugleikinn þyngri á metunum
en nýjungagirnin, sagði Jean og
andvarpaði. — En nú held ég, að
ég ætti að fara, þvi heima blða
mln tvö börn.
Bernard tók fastar um hönd
hennar. — Þaö búa hjón i íbúöinni
viö hliöina 4, sagöi hann. — Þau
eiga lltiö barn. Stundum grætur
þaö um miðjar nætur. Þá öskra
þau: „Þegiöu litli ormurinn
þin'n ’ ’.
Bemard svelgdist á.
Jean lá grafkyrr.
— Bjórarnir biða okkar enn,
sagöi hann og stóö upp.
X
Jean klæddi sig og fór fram I
stofuna.
— Ég hélt, aö þú ætlaðir I burtu
ýfir hátiöarnar, sagöi hún.
— Nei, ég verö hér.
Jean kinkaöi kolli.
— Myndiröu vilja reyna aftur,
Jean?
—- Æ, ég veit þaö ekki Bernard.
— Ég skil vel, aö þér finnist þaö
kannski ekki árenríilegt eftir allt,
sem gerst hefur.
— Þaöer ekki þaö. Þaö er bara,
aö ég er ekki viss, hvort mig lang-
ar til aö vera eiginkona nokkurs
framar. Slst manns eins og þln,
sem mér þykir svona vænt um.
— Þetta er ákaflega órökrétt.
Mér finnst það ekki. Þegar
þú giftir þig, er alls konar nýjum
störfum dembt yfir þig: Elda-
mennsku, þvottum, tiltektum,
bamagæslu... Þú verður ekki
annaö en vinnukona, sem veröur
aðvinna störf, sem hver sem er
gæti gert. Þú missir einstaklings-
einkenni þln, og svo missirðu
kannski eiginmanninn lika.
— Er þaö? En hvað með aö vera
eiginmaöur? Þú veröur ekki ann-
aö en vél, sem þarf aö framleiöa
peninga og slá blettinn. Og sæta
stelpan, sem einu sinni hreifst af
öllu, sem þú gerðir, hefur nú ekki
áhuga á öðru, en hvernig lit
gluggatjöld hún eigi aö hafa I
stofunni, sem þú ert aö þræla til
aö hún geti fengið. Og börn, börn,
böm. Hún talar sýknt og heilagt
um börn. Þú ert kannski hálfnað-
ur aö segja henni söguþráðinn I
nýrri sögu, sem þú heldur, aö eigi
eftir að hafa varanlegt bók-
menntalegt gildi, og þá stoppar
hún þig til aö segja : Nikulás piss-
aöi I kopp i dag. Finnst þér þaö
ekki stórkostlegt? — Nei, min
kæra, faröu ekki aö segja mér frá
hinu hræöilega hlutskipti eigin-
kvenna.
Jean stóö upp. — Hvar settiröu
kápuna mina. Ég verö að fara aö
fara.
— En þetta er satt, er það ekki?
— Jú, jú. Þetta er allt saman
satt. Einu sinni gátum við veriö
fullkomlega sammála. Hjóna-
band er dauðadæmt. Og hvaö þá?
Hún yppti öxlum.
— Hvað þá? Ég sakna þln.
— En hvaö með litlu, sætu upp-
örvandi vinkonuna þlna?
— Gerðu það nú fyrir mig aö...
— Fyrirgefðu. En — nú verö ég
aö fara.
Bernard tók um axlir hennar.
— Ég er að reyna aö segja þér
dálltið. Mér geðjaöist vel aö
henni. Þaö voru ekki bara kyn-
töfrar. Ég var ástfanginn af
henni.
Sársaukinn, sem skein út úr
andliti Bernards fékk Jean til aö
vorkenna þeim öllum; henni
sjálfri, Bernard og stúlkunni.
— En þaö hefði aldrei gengiö,
hélt Bernard áfram.
— Aumingja þú. Tvisvar óhepp-
inn I ástum.
Hún var guðsfegin aö fá þarna
eitthvaö til að ergja sig yfir.
— Geturöu ekki þagaö I meira
en tvær sekúndur? Ég er aö reyna
aö segja þér dálítiö.
Þau störöu hvort á annað yfir
sófaboröiö. Slöan sagöi Bernard,
rólegri röddu:
— Ég ætla aö segja þér svolltiö
og reyndu nú aö opna ekki munn-
inn, fyrr en ég er búin. Astæöan
fyrir þvl, aö þetta heföi aldrei
,,MAYFLOWER/7 bómullargarn
,,HJARTAGARN'' ullargarn og dralon
gerfigarn i fjölda lita er fyrir
liggjandi í flestum verslunum
landsins, sem versla með handprjónagarn.
Einka-umboðsmenn: -
-3tainaoot lt.<f.
Tryggvagötu 4, Reykjavík.
Sími 27755 (4 línur)
gengiö, er sú, aö ég elska þig —
svo innilega. Ég hugsa um þig.
Ég hef áhyggjur af þér. Ég stend
mig aö þvl aö hugsa: Jean heföi
þótt gaman aö þessu — Jean heföi
hlegiö aö þessu. Mér er svo annt
um þig. Og börnin. Ég get ekki
bara farið, gengiö út. Ég er búinn
aö gera mér grein fyrir þvi. — Æ,
faröu ekki aö gráta. Geröu þaö
fyrir mig aö gráta ekki. Fari þaö
bölvaö, Jean, en þú ert félagi
minn —aöminnsta kosti vil ég, aö
þú sért þaö — og þú og börnin er-
uö fjölskylda min, og ég vil vera
hjá ykkur. Ég vil koma heim aft-
Hún sat örmagna, varnarlaus
og horföi út I bláinn.
— En þetta gæti allt endurtekið
sig, og ég má ekki til þess hugsa,
hvlslaöi hún.
— Ég ekki heldur. En þab eru
hættur á hverju horni I þessu llfi,
ekki satt? En á maður annars úr-
kosta en aö reyna aö sneiða hjá
þeim? Ég vil ekki missa þig. Ekki
fyrir fullt og allt.
Jean gat ekki stillt sig um aö
fara aö hlæja: —■ Aðeins I stuttan
tlma, viö og viö?
— Allt I lagi, allt I lagi.
— Mig langar til aö halda áfram
I skólanum og ljúka náminu þar.
— Gott og vel.
— Ég er manneskja, sem stend
fyrir mlnu, og þvi ætla ég aö
halda áfram. Ég ætla aldrei aftur
aö vera „bara húsmóðir”.
- Flnt.
— Og ég vil ekki missa þig aft-
ur, Bernard. — Það er þaö, sem
ég óttast svo.
Bemard rétti fram höndina. —
Geföu mér hönd þína. Viö skulum
reyna aftur.
— Má ég þá vera manneskja —
einstaklingur?
— Við skulum reyna.
Þau tókust I hendur.
— Farðu og hringdu I bamapl-
una og gáöu, hvort hún getur ekki
verið hjá krökkunum I nótt. Þú
verður hér.
En barnapian gat ekki veriö á-
fram, svo Jean varö ab fara.
— Nú höfum viö ekki nema einn
bíl. Svona er aö láta þessar
skyndilegu, villtu ástriöur ráöa.
A ég að koma meö þér? spuröi
Bemard.
— Þakka þér fyrir, en ég vil
heldur fara ein.
Bernard kinkaöi kolli. —
Heyröu annars. Þú getur farið i
minum bll, og ég kem og sæki
hann á morgun... Nei, annars,
þaö get ég ekki, þvi þá hef ég eng-
an bll. Þú getur komið hingaö og
viö fariö saman og náö I þinn bil
og...
— Og þá hefst hringavitleysan á
ný, sagöi Jean hlæjandi.
— Þaö er satt. Kannski er best,
aö ég hringi bara á bll fyrir þig.
Jean fann, hvernig brosiö dofn-
iöi á andliti hennar.
— Heyröu elskan. Þú tekur bll-
inn minn, og svo hringi ég I þig á
morgun, og þá ákveðum viö,
hvaö gera skal.
Þau föömuöust innilega.
Jean ók heim i næturregninu.
Ljósin úr húsunum voru hlýlegri
en venjulega. Vegirnir voru gler-
hálir.
18 VIKAN 18. TBL.