Vikan - 01.05.1975, Blaðsíða 23
Jean Francois, fósturfaöir
munaöarlausu barnanna fjögurra,
varö fyrir bil og lést á leiö
i sjúkrahús.
Fyrst
dófað
■ Ekkjan, Eliane Francois, meö yngsta drenginn Tham, sem er þriggja ára.
irinn
átt og hve mikilvægt væri aö sýna
henni umhyggju, og árangurinn
varö sá, aö brátt var Minh litla
(Minh þýöir ljós) oröin eftirlæti
allra.
Jean var bréfberi, og þótt þau
hjónin byggju viö fremur kröpp
kjör ákváöu þau tveimur árum
siöar aö taka aö sér fleiri munaö-
arlaus börn frá Vietnam. Fyrst
kom litil stúlka, Xun Mai („Vor-
blóm”), og slöan drengur aö nafni
Minh Guang („Ljósgeisli”).
Þaö er ekki litiö, sem fóstur-
systkinin fjögur frá Vietnam,
Minh, Xun Mai, Minh Guang og
Tham hafa reynt á stuttri ævi.
Fyrst misstu þau foreldra sina i
Vietnam, siöan fósturfööur i
Frakklandi, og loks brann heimili
þeirra þar. Fósturmóöirin stóö
uppi húsnæöislaus meö börnin
fjögur og útlitiö var langt frá þvi
aö vera gott, þegar nágrannar og
aörir fbúar i þorpinu Mazerulles i
austurhluta Frakklands komu til
hjálpar og lögöu grundvöllinn aö
nýrri og bjartri framtíö barn-
anna.
Sagan byrjar árið 1968. ríjónin
Jean og Eliane Francois, sem
áttu heima I þorpinu Mazerulles i
Frakklandi, voru barnlaus og
ákváöu aö taka aö sér litla viet-
namska stúlku, Minh aö nafni.
Jfún haföi misst foreldra sina
mjög ung og siöan dvalist á
munaöarleysingjahæli I Vietnam.
Jean og Eliane geröu allt, sem
þau gátu, til aö láta henni liöa vel.
Þau útskýröu fyrir börnunum I
þorpinu, hve erfitt Minh litla heföi
Fyrst dó faðirinn — svo brann húsið
en ekkjan og börnin fjögur frá Vietnam
láta ekki bugast
Minh litli Guang skoöar rústir Fyrir jólin fluttifjölskyldan inn i nýja húsiö, sem nágrannarnir byggöu
heimilis sins. handa henni.
Tveimur árum sibar kom svo
Tham litli, og var hann þá aöeins
hálfs annars árs.
Hamingja f jölskyldunnar
virtist fullkomnuö — en þá skall
ógæfan yfir. Jean varö fyrir bil og
lést á leið i sjúkrahús.
Eliane vissi nú vart, hvaö til
bragös skyldi taka, og þaö jók enn
á áhyggjur hennar, aö yfirvöld
hótuöu aö taka af henni börnin.
„An þeirra hefur lif mitt engan
tilgang”, sagöihún, og eftir mikla
baráttu fékk hún leyfi til aö halda
þeim. Hún fór aö taka til i húsum,
og oft á tiöum uröu börnin aö sjá
um sig sjálf, og reyndist Minh, sú
elsta, brátt fyrirmyndar „ráös-
kona”. Llfið var smám saman aö
komast I eölilegt horf á ný.
Þá geröust ósköpin. Dag nokk-
urn kom Minh litla hlaupandi til
móöur sinnar, þar sem hún var aö
vinna, og sagöi, aö húsiö stæöi i
björtu báli. Henni heföi tekist aö
koma börnunum út, en kötturinn'
heföi brunniö inni. Húsiö brann til
grunna og þar meö allt, sem fjöí-
skyldan átti.
I fyrstu fékk fjölskyldan húsa-
skjól hjá nágrönnum. Allir sáu
þó, aö það var engin framtiöar-
lausn, og þá tóku þorpsbúar sig
saman og ákváöu aö hjálpa þess-
ari illa stöddu fjölskyldu aö koma
yfir sig þaki., I fristundum byggöu
þeir nýtt hús — og þangaö flutti
fjölskyldan skömmu fyrir siöustu
jól, og nú virðist framtiöin vera
að byrja aö brosa viö henni á ný.
18. TBL. VIKAN 23