Vikan - 01.05.1975, Blaðsíða 29

WALIÐ
allar rifur. Þaö var ljósið, sem
lokkaöi þau út úr fylgsnum
sinum. Þaö var augljóst, aö
enginn haföi komiö inn I þessa
holu, siöan vatnið hvarf úr sikinu.
Maxine haföi á tilfinningunni,
aö hún væri alls ekki ein þarna,
heldur væri þarna fullt af nafn-
lausum afturgöngum.
Kertaljósiö kastaöi undar-
legum skuggum á veggina. A
einum staö sá Maxine nokkuö
breiöa rifu, sennilega var hún
tveggja sentimetra breiö.
Hún stakk fingrinum inn i
rifuna. Hjarta hennar tók kipp.
Einn steinninn var laus. Hún leit I
kringum sig eftir einhverju verk-
færi til að ná steininum úr
veggnum, en þegar hún fann
ekkert, þá renndi hún sér aftur
niöur i sikiö.
Tungliö skein glatt, og þaö var
næstum bjart i sikinu. An þess aö
hiröa um þaö, að hún rispaði sig á
höndunum, braut hún grein af
einum runnanum og tók hana
meö sér inn i holuna i veggnum.
Hún stakk endanum á greininni
inn i rifuna og reyndi að hreyfa
steininn.
Eitthvað lét undan, stór steinn
féll niöur.. Holan fylltist af ryki
og skorkvikindum.
Maxine sat þarna i hnipri, og
henni varö ljóst, aö þarna haföi
hún fundiö hinn horfna klaustur-
fjársjóö.
Hún stóð á öndinni af spennu og
óljósum ótta. Litiö skrin stóö
þarna i holu, sem kom i ljós á
veggnum. Maxine dáöist aö
fagurri lögun skrinsins, en henni
varö stráx ljóst, aö þaö var svo
litiö, aö þaö gat ekki haft mikiö aö
geyma.
En þaö var engum vafa bundiö,
aö þetta var fjársjóöurinn, sem
Bertranfjölskyldan haföi leitað
aö, mann fram af manni i meira
en fimm hundruö ár.
A lokinu var kross.og þar stóö á
latinu, grafiö á lokiö: „Hér hvilir
hinn heilagi fjársjóður St. Agnes
klaustursins.”
Maxine tók skriniö fram meö
skjálfandi höndum og setti þaö I
kjöltu sér. Lokiö sat fast, en samt
tókst henni aö opna þaö.
Og aö lokum hvildu augu
Maxine Bertran á fjársjóönum....
Á gulnuðu silki hvildi litil
höfuökúpa og hárlokkur.
Þetta var reyndar dýrmætur fjár
sjóöur, en hann haföi ekki gildi
fyrir neinn, nema hinar frómu
nunnur. Þetta, sem iskrininu var,
voru sennilega jarðneskar leyfar
einhvers pislarvotts, sem fyrir
löngu hafði látiö llfiö fyrir trú
sina. Klaustursysturnar höfðu
varöveitt þetta eins og það væru
eöalsteinar og gull.
Augu Maxine fylltust af tárum,
þegar hún hugsaöi til karmelita-
systranna, sem höfðu lagt lif sitt
aö veði til að koma þessum
heilaga hlut á óhultan stað, og
henni varö ekki siður hugsaö til
grimmdar og græögi forfeðra
sinna, sem hlutu ekki annað aö
launum en bölvun yfir allri
ættinni. En innst i hugskoti
hennar skaut upp vonbrigðum, nú
vissi hún með vissu, að þessi f jár-
sjóöur yrði alls ekki til þess, að
hún gæti reist við óðal forfeöra
sinna.
— Það var þá vegna þessarar
vesælu höfuðkúpu, aö faöir
minn lét lifið, hvislaði Maxine. —
Nú er þaö mitt hlutskipti að
ákveða, hvar þessar likamsleifar
eiga að hvila.
Hún hélt skríninu fast upp að
sér, meðan hún kom huröinni
aftur á réttan stað. Ljósið slokkn-
aöi, þegar hún skreið út úr
holunni. An þess að hiröa um
blóðrisa hendur sinar, dró hún
jámhurðina fyrir. Greinar runn-
anna lögðust yfir, og þar sáust
ekki nein ummerki, ekkert sem
benti til þess, að hinn eftirsótti
fjársjóður væri nú loksins
fundinn.
Maxine klifraði upp úr sikinu.
Þegar hún hafði fullvissað sig
um, aö enginn væri nálægur, flýtti
hún sér yfir hallargarðinn að kap-
ellunni.
Tunglskinið lýsti inn um boga-
lagaöa gluggana og varpaði
silfurlitum geislum sinum á graf-
hvelfinguna. Maxine sá, að þar
voru margir lausir steinar, og
henni varö ljóst, að gráðugar
hendur höfðu veriö þarna aö verki
og leitaö aö fjársjóðnum i graf-
hvelfingu Bertranfjölskyldunnar.
Hún lagöi litla kistilinn á bak
viö stein, rétt hjá þeim staö, sem
beinum karmelitanunnanna haföi
veriö komið fyrir.
Þegar Maxine aö lokum kom
inn i herbergi sitt, lagöist hún
örþreytt ofan á rúmiö og reyndi
ekki til aö halda aftur af tárunum.
Hún tók varla eftir þvi, aö ljósi
kjóllinn hennar var bæði rifinn og
óhreinn. Háriö haföi lika losnaö
og hékk niður eftir bakinu á
henni. Hendurnar voru rispaöar
og neglurnar brotnar, og á enninu
var hún meö stóran svartan blett.
Hún stóö upp eftir svolitla stund
og fór aö bursta á sér háriö. Hún
fór úr kjólnum, vaföi honum
saman og stakk honum I skot á
klæöaskápnum. Ef hún færi aö
láta gera við hann og hreinsa,
myndi þjónustustúlkurnar fara
aö gruna eitthvaö, og þær myndu
stinga saman nefjum. Maxine
ætlaöi ekki aö láta nokkurn mann
vita, aö I nótt hafði sjálf hallar-
frúin á Arlac fundiö fjársjóðinn.
Dauöinn hélt aftur innreiö sina i
„höll hinna silfurlitu kvenna” eitt
mollulegt siödegiö, þegar Maxine
var úti með Roland. Hún reyndi
aö fara eins oft og hún gat meö
drenginn burt frá höllinni.
Stundum tóku þau meö sér brauö
og ost, svo þau þyrftu ekki aö fara
heim, fyrr en um háttatima Ro-
lands. Blanche Bertran varð æ
taugaveiklaðri og köstin, sem
hún fékk, geröu drenginn
hræddan.
Maxine reyndi að komast aö
þvi, hvaö þaö var, sem kvaldi
hina ungu stjúpmóöur hennar, en
Blance sló öllum spurningum upp
I glens, þegar hún reyndi aö tala
viö hana.I alvöru. Maxine haföi
vonaö, aö Annette, sem þó var
eldri kona, gæti gert eitthvaö
fyrir Blanche, eitthvaö til aö
hugga hina ungu ekkju, en
Annette hugsaöi ekki um neitt,
nema sjálfa sig og Paul son sinn.
Hún lá yfirleitt alla daga á
hvildarbekk, maulaði konfekt og
kvartaöi undan hitanum. Hún
svalaöi sér meö þvi aö veifa I
sifellu stórum blævæng, og sonur
hennar sat venjulega hjá henni og
las upphátt einhvern ástar-
reyfara.
Stundum hvarflaöi þaö aö
Maxine, hve lengi þessir ætt-
ingjar ætluðu aö dvelja þarna.
Henni fannst stundum, aö hún
gæti varla haldiö þaö út öllu
lengur Þau komu fram gagnvart
henni, eins og þaö væri hún, sem
18. TBL. VIKAN 29