Vikan - 01.05.1975, Blaðsíða 32

— Elskhugi hennar. Hann
sagöi þetta með fyrirlitningu. —
Frá þvl Guy bauö honum út meö
okkur aö borða I Paris, var mér
Ijóst, aö það voru skelfileg
mistök. Blanche gat ekki haft af
honum augun...
— Þú átt þá við Alan Russel?
spuröi Maxine, dauðskelkuð.
Eustace Clermont kinkaði kolli.
— Ég er viss um, að þetta „leyni-
lega verkefni” hans hefur alltaf
verið átylla ein. Hann vildi um
fram allt fá Guy til að bjóða sér til
Arlac, svo hann gæti i næði leitað
aö hinum týnda fjársjóði. Það var
alveg furðulegt, hve mikið vald
hann hafði yfir föður þinum. Guy
leyfði engum að segja styggðar-
yrði við eða um Alan Russel, og
Blanche dró ekki úr þessu dálæti.
Hún var kurteis viö Russel, en lét
samt á sé heyra, að henni væri
ekki mikið um hann. En það gerði
hún að sjálfsögðu til að villa sýn.
Þegar Russel komst að þvi, að
hún var ekki lengur móðir erf-
ingjans að Arlac, hætti hann að
veita henni athygli. Þú hefur
sennilega tekið eftir þvi, Maxine;
það höfum við hin gert. Upp á siö-
kastið hefur hann varla haft af
þér augun. Blanche var afbrýði-
sömog hefnigjörn og þess vegna
reyndi hún eflaustað fá hanntilaö
myröa þig. En honum hefur
sennilega fundist heppilegra að
losna við hana, þvi að i gær
skipaöi hún honum að hafa sig á
brott héöan og kom meö ýmsar
hótanir. Russel gat átt á hættu, aö
hún leysti frá skjóðunni.
Maxine var svo hneyksluð. að
hún kom ekki strax upp nokkru
oröi, en svo sagöi hún ákveðin: —
Ég skal þá sannarlega koma
honum i burtu. Það skal ekki
veröa neitt hneyksli i þetta sinn.
Þeir látnu skulu fá að hvila i friði.
Russel skal ekki vera eina nótt i
viðbót undir minu þaki!
—- Ö, Maxine, sagði Eustace
Clermont með áhyggjusvip.
Farðu varlega, Maxine. Ef hann
grunar eitthvað, þá er lif þitt i
hættu.
— Eg hef að visu ekki neinar
sannanir fyrir þvi að elskhugi
frænku þinnar hafi verið Alan
Russel, sagði Maxine hikandi. —
Ég veit, að þú mættir honum á
ganginum.en herbergið hans er á
sama gangi. Þar sem faðir minn
treysti honum svona vel, verð ég
aö gefa honum tækifæri til að
verja sig og sanna sakleysi sitt...
Annars verð ég að fá sannanir
fyrir þvi, að hann sé sekur.
Hann laut eldrauöu höfði sinu.
— Já, það ert þú, sem ert hallar-
frúin, og orð þin eru lög, Maxine.
En vina min, ég bið þig um að
fara varlega. Mundu það, að lif
þitt er I hættu, hver sem sá djöfull
er, sem hefur orsakað allar
þessar hörmungar hér á Arlac....
Lát Blanche breytti ekki dag-
legum venjum i „höll silfurlitu
kvennanna”. Lifið gekk sinn vana-
gang. Aðeins ein þjónustustúlkan
sagði upp starfi og fór. Þeir, sem
eftir voru, minntust ekki einu
sinni á lát frúarinnar. Jafnvel
Eulalía minntist ekki neitt á
bölvun og afturgöngur...
Maxine hafði það á tilfinn-
ingunni, að allir i höllinni biðu
eftir einhverjum afdrifarikum
atburöi. Meðan á þessari bið stóð,
varð hitinn æ meiri. Grasið varö
gult og skrælnað, og grænt laufiö
á trjánum visnaði á greinunum,
og óttinn við skógarbruna greip
um sig hjá þorpsbúum.
— Það skellur bráðum á
óveður, ungfrú, sagði Hubert við
Maxine einn daginn.
— Hefur það einhver áhrif á
búið? Macine horfði þreytulega á
hann og leit upp úr verðlistum
yfir landbúnaöarverkfæri, sem
voru svo dýr, að það var ekki á
hennar færi aö kaupa þau, þó aö
mikil þörf væri fyrir þau.
— Já, ef það verður reglulega
hvasst, sagði hann.
Upp á siðkastið var Hubert
farinn að sýna henni virðingar-
vott. Nú mátti greina meö-
aumkun I rödd hans, og hann
dáðist að baráttuþreki hennar,
þótt hann vissi, aö þetta var allt
til einskis.
— Veðurguðirnir ógna okkur
þá llka, stundi hún. — Vesalings
Arlac, áttu aidrei að fá að vera i
friöi?
— Það er bölvunin, sagði hann
snöggt.
— Ég er búin að segja, að ég vil
ekki heyra slfkt þvaöur! sagði
hún, og það mátti heyra, að hún
var ergileg.
Maxine sat við skrifborðið með
hönd undir kinn. Hún haföi nú
fengið eitt vandamálið ennþá,
sem henni fannst þörf á að athuga
vel. Kjóllinn, sem hún hafði verið
i, þegar hún skreiö niður I hallar-
sikiö, var horfinn. Hún var viss
um, að hún hafði stungiö honum i
dimmt skot i klæðaskápnum....
Einn morguninn, nokkru eftir
lát Blanche, fann Maxine skrifuð
skilaboð á skrifborðinu sinu:
„Mér þætti vænt um, ef þér
vilduð hitta mig við steinásinn
klukkan þrjú i dag. Kusscl.
Hún starði á bréfsnepilinn og
furðaði sig á þvi, hvers vegna
hann vildi hitta hana utan dyra i
stað þess að tala við hana inni.
Var þetta gildra? Var hann að
iokka hana á hála braut, til að
ljúka ætlunarverki sinu, sem
honum hafði ekki tekist fram að
þessu?
Maxine sá hann hvergi innan
dyra, en þaö var ekkert óvenju-
legt, Alan Russel var yfirleitt á
rölti utan dyra frá morgni til
kvölds.
Hann er aö sjálfsögðu ekki
hættulegur, nema hann sé morð-
inginn, sagði hún við sjálfa sig.
En ég get ekki fengið mig til að
trúa þvi. Svipur Alans Russel
benti ekki til, að hann væri glæpa-
maður....
Maxine fannst hann hafa elst
siðan Blanche dó. Hann hafði allt-
af verið fámáll, en nú var það
Maxine ein, sem tók eftir þvi, að
hann sagði varla orð. Við mat-
borðið var eins og hann væri að
rannsaka fólkið, sem þar sat, og
32 VIKAN 1.8. TBL.