Vikan - 01.05.1975, Blaðsíða 33

svipurinn i gráu augunum var
óræöur.
Maxine lagði meira i snyrtingu
sina en venjulega, þegar hún ætl-
aði ein I gönguferð. En það var
svo heitt, að hún var búin að taka
af sér hattinn, löngu áður en hún
náði ásnum, þar sem steinsúlan
gnæfði við himin.
Alan Russel leit á hana. Hann
hallaði sérupp að súlunni og svip-
urinn var fjarrænn.
— Þér komuð þá, sagði hann á
ensku.
Maxine fann, aðhún roðnaði, en
hún var ákveðin, þegar hún
sagöi: — Ég skil reyndar ekki,
hvers vegna þér hafið boðað mig
hingað. Við sjáumst daglega, og
það eru sannarlega betri sæti inni
i dagstofunni eða á skrifstof-
unni....
— Ég er hræddur um, að hall-
arveggirnir hafi eyru, sagði hann
þurrlega. — Og ég þarf að tala við
yður, án þess að nokkur heyri....
Hún var þreytt af göngunni, og
hitinn var kæfandi. Hún settist i
þurrt grasið.
— Þér minnið mig á sumar-
gyðju. Hann kraup á kné við hlið
hennar og leit alvarlega á hana.
Maxine sá nú, að andlit hans
var magrara en það hafði verið
þegar hún sá hann fyrst.
— Lif yðar er sannarlega ekki
dans á rósum, en samt verðið þér
fegurri með hverjum degi, þótt
augnaráðið beri vott um áhyggj-
urnar.
Eins og ósjálfrátt greip hann
hönd hennar, meðan hann talaði,
og þegar hún reyndi að draga
hana til sfn, hélt hann enn fastar.
— Ég vildi óska, að ég gæti
hjálpaö yður, sagði hann.
— Er það.
Russel hrökk við yfir háðs-
hreimnum i rödd hennar.
— Já, svaraði hann. — En nú
get ég aðeins gefið yður gott ráð:
Fariö. sem fljótast i burtu frá
þessari ævintýrahöll yðar, ef þér
hafið áhuga á að bjarga lifi yðar.
Ef þér verðið kyrr hér á Arlac, þá
gæti það kostað yður lifið.
— Ég fékk nafnlaust bréf, sem
var eitthvað i þessa veru, rétt
eftir að ég kom til Arlac, sagði
hún þurrlega.
— Komið með mér i burtu,
Maxine, sagði hann ákafur. —
Þér eruð i lifshættu hér.
— Já, ég veit það, Alan. Rödd
hennar var nú róleg. — Það getur
verið, að ég viti of mikið, eins og
vesalingurinn hún stjúpmóðir
mln. En ég ætla ekki að fara frá
Arlac. Ég vil heldur deyja hér á
þessum örlagaþrungna stað.
Hvers vegna eruð þér með
áhyggjur af mér?
Hann brosti, bitru brosi.
— Þér eruð bæði greind og at-
hugul, Maxine. En samt skiljið
þér ekki neitt.... Ég er fátækur og
einskis megnugur, en ég býð yður
það sem ég á, — ást mina og
hjarta.
— Ast yðar! Það var eins og
Maxine hrækti út úr sér orðunum.
En samt fann hún, að hjartaslög
hennar urðu örari, þegar hún
heyrði orð hans. — Ast yðar veitt-
uð þér ekkju föður mins, og hún
tók hana sennilega meö sér i gröf-
ina....
Magra andlitið varð náfölt. —
Er það þetta, sem þér haldiö,
Maxine Bertran? Hann beið ekki
eftir svari. — Hvernig fer fyrir
Arlac, skiptir mig ekki lengur
nokkru máli, og það sama er að
segja um verkefni mitt, sem ég
hefi næstum lokið. Ég mun ekki
framar lita augum þessa höll —
né yöur.... Verið þér sælar, kæra
hallarfrú, og megi hamingjan
vera með yður,þegar sannleikur-
inn kemur i ljós.
Hann stóð upp og gekk i bunu,
án þess að líta við. Maxine sat eft-
ir sem lömuð. Hún gat ékki einu
sinni litið upp i nokkrar minútur.
Hún sat þarna, þar til sólin var
farin að lækka á lofti, án þess að
fella tár. Þegar Maxine að lokum
gekk heim á leið, þá fannst henni
sem þessi höll væri ekki heimili
hennar, heldur ógurleg byrði,
sem hún var alls ekki fær um að
axla.
Gaston Rondelle hafði komið til
miðdegisverðar, og hann ljómaði
upp, þegar hún kom inn i borðsal-
inn.
— Eulalia, sagði Maxine við
konuna, sem þjónaði þeim til
borðs. — Þér getið tekið saman
dót herra Russels og gert hreint
herbergið. Hann er farinn héöan
fyrir fullt og allt.
Þessi orð hennar komu af stað
óteljandi spurningum. Aðeins
Eustace Clermont var þögull.
— Hvers vegna fór hann, vina
min? spurði Annette. — Hann var
alltaf svo leyndardómsfullur.
Hann leit nú ekki sem verst út,
svona af englendingi að vera, —
já, hann var nokkuð myndarleg-
ur.Enhannhafðiekkifágun til að
bera, eins og Paul.
— Þetta er ósköp einfalt mál,
sagði Maxine, — ég óskaði ekki
eftir nærveru hans lengur.
— Það fækkar stöðugt fólkinu
hérna, sagði Hubert þungbú-
inn. Hann kom inn i þessu. — En
vandamálunum fjölgar, ungfrú.
Hlustiö nú....
Maxine stóð upp frá borðinu.
Ömur af háværum röddum barst
inn.
— Maxine, sagði Gaston. —
Láttu mig tala við þá.
— Nei, sagði Maxine ákveðin
og hristi höfuðið. — Það sem
skeður hér á Arlac, verður að
vera á minni ábyrgð. Afsakiö
mig, þið skuluð bara halda áfram
að borða.
Og hún rétti úr sér og gekk með
bryta sinum fram i forsalinn, rjóð
i kinnum og ákveðin á svip.
Þungu hurðirnar voru uþp á
gátt. I stað þess að horfa út i blek-
svart myrkrið var Maxine nú
blinduð af óteljandi blysum, og i
flöktandi bjarma þeirra mátti
greina andlitin á þorpsbúum
Arlac. Þeir voru sannarlega ekki
frýnilegir, og reiðilegar raddirn-
ar minntu helst á urr i grimmum
hundum.
Það sló þögn á hópinn, þegar
Maxine kom fram á tröppurnar.
— Ég hélt, að þið hefðuð ákveð-
ið að heimsækja mig ekki. Rödd
hennar var köld og ákveðin.
AAEST SELDA SAUAAAVÉLÁ ÍSLANDI
16 sporgerðir. — Saumar allan
vanalegan saum, teygjusaum, overlock
og skrautsaum, þræðir, faldar,
gerir hnappagöt og festir tölur.
Hin fullkomna sjálfvirka saumavél
FULLKOMINN ISLENZKUR LEIÐARVÍSIR
Fæst með afborgunum.Sendum gegn póstkröfu.
KYNNIÐ YÐUR HIÐ ÓTRULEGA HAGSTÆÐA VERÐ.
Margra óratuga reynsla tryggir góða þjónustu.
FALKINN
Suðurlandsbrout 8
Reykjavík ■ Simi 8-46-70
Útsölustaðir
viða um land
18. TBL. VIKAN 33