Vikan - 08.05.1975, Blaðsíða 17

djarfur i framgöngu og heiðarleg-
ur, jafnt i hjarta sem háttum. Þú
ert eins og ég vil að þú sért — en
þvi miður ertu ekki til nema i
huga minum.
En þótt þú sért ekki annað en
afsprengi imyndunar minnar, og
þótt ég eigi aldrei eftir að hitta
þinn lika, þá ertu mér kærari en
sá, sem ég er lofuð.
Þú ert stöðugt i huga mér. Mig
dreymir þig. Ég tala við þig af
öllum hug minum og hjarta og
óska þess, að þú værir ekki aðeins
til þar. Elskan min. Góða nótt. Ég
vona, að þig dreymi mig.
Ég er þin af öllu hjarta, Helen.”
Neðst á siðunni stóð skrifað —
eins og henni hafði áreiðanlega
veriðkenntiskólanum —: Ungfrú
Helen Elizabeth Worley, Brook-
lyn, New York. Ég starði á bréfið,
og nú var mér ekki lengur hlátur i
hugyfir þessu skerandi neyðarópi
stúlkuhjarta frá löngu liðinni tíð.
Nóttin er undarlegur timi, þeg-
ar maður er einn og allir aðrir
sofa. Ef éghefði fundið þetta bréf
að degi til, heföi ég brosað að þvi,
sýnt það vinum minum og siðan
gleymt þvi.
En nú, er ég sat hér einn við
hálfopinn gluggann, gat ég
ómögulega séð stúlkuna, sem
skrifað hafði bréfið, fyrir mér
sem gamla konu, kannski löngu
dána.
Meöan ég var aö lesa bréf henn-
ar, stóö hún mér lifandi fyrir hug-
skotssjónum. Hún sat hér með
penna I hönd, i siðum gamaldags
kjól, með uppsett hár. Og hún
hafði átt heima hér skammt frá.
Ég hafði leyndarmál hennar
fyrir framan mig — og hjarta
mitt var sem opið fyrir vonlausu
ákalli hennar, sem braut i bága
við þann tima og það rúm, sem
hún liföi i.
Ég er að reyna að útskýra,
hvers vegna ég svaraöi þessu
bréfi., Þarna I myrkri vornætur-
innar fannst mér ekkert eðlilegra
en opna blekbyttuna, taka mér
penna I hönd, slétta úr gulnaðri
pappirsörk og byrja að skrifa.
Mér fannst ég væri að skrifa
raunverulegri stúlku:
„Helen. Ég var að ljúka við að
lesa bréfið i leyniskúffunni i skrif-
borði þinu, og ég vildi, að ég sæi
einhver ráð til að hjálpa þér. Ég
veit ekki, hvað þér fyndist um
mig, ef ég hefði einhver tök á að
komast i samband við þig. En ég
er viss um, að þú ert manneskja,
sem éghefði gaman af að þekkja.
Ég vona, að þú sért falleg — þú
þarft þess þó ekki endilega — og
ég held, að þú sért stúlka, sem
mér gæti geðjast að, kannski
mjög vel, og ef svo væri, yrði ég
þér tryggur og ástrikur. Þvi lofa
ég-
Gerðu þitt besta; hvar sem þú
ert, Helen Elizabeth Worley. Ég
næ ekki til þin og get ekki hjálpað
þér. En ég ætla að hugsa um þig.
Og kannski dreymir mig þig lika.
Þinn Jake Montague.”
Ég brosti svolitið kjánalega,
þegar ég skrifaði nafn mitt undir
bréfið, þvi ég var viss um, að ég
myndi rifa það, þegar ég læsi það
yfir. En ég fleygði þvi ekki Nóttin
hafði enn sik tök á mér, að ef ég
fleygöi bréfinu, yrðu þessi skrif
min tilgangslaus og kjánaleg.
Það, sem ég gerði, var þó kannski
eqn kjánalegra.
Ég braut bréfið saman, setti
það I eitt af umslögunum og lok-
aði þvi. Siðan dýfði ég pennanum
i gamalt blekið og skrifaði: Ung-
frú Helen Worley.
Ég get ekki skýrt þetta á nokk-
urn hátt. Þú hefðir orðið að vera
þar sem ég var, haldinn sömu til-
finningu og ég, til að geta skilið
þetta. Mig langaði til að koma
bréfinu i póst. Ég hætti alveg að
reyna aö hugsa skynsamlega, þvi
ég var staðráðinn i aö halda
áfram eins langt og ég kæmist á
þeirri braut sem ég var lagöur af
stað eftir.
Fyrir tveimur árum, þegar for-
eldrar minir fluttu til Flórlda og
mamma tæmdi gamla húsið, sem
éghafði alist upp I, sendi hún mér
stóran kassa með alls konar
gömlu dóti: Myndum, gömlum
barnabókum, skátaborðum og
gömlum frimerkjum. Nú tók ég
fram kassann, sem ég geymdi i
skápnum á ganginum, og fann
gamla frimerkjaalbúmið mitt.
Það er skrýtið, hvernig sumt
festist manni i minni. Meðan ég
stóð fyrir framan skápinn, fletti
ég albúminu, þar til ég kom að
frimerkjum, er ég mundi, að ég
hafði keypt af öðrum strák fyrir
peninga, sem ég hafði unnið mér
inn með þvi að slá gras.
Þarna voru þau enn — tvö
tveggja senta bandarisk frimerki
frá 1869. Nú fór um mig sama til-
finningin og þegar ég hafði keypt
frimerkin.
Þetta voru falleg frimerki, með
skrautlegum köntum og örlitilli
mynd I miðjunni af bréfbera á
hesti sinum. Að þvi er ég best
vissi, voru þessi frlmerki mjög
verðmæt, einkum þar sem þetta
var sett. Þegar ég var sestur við
borðið, reif ég annað þeirra frá,
sleikti bakhliðina og límdi það á
gulnað umslagið.
Ég hafði ekki hugleitt málið
lengra —- en nú var ég I eins konar
leiðslu. Ég stakk gömlu blekbytt-
unni og pennanum i rassvasann,
tók bréfið og fór út.
Það var áhættusamt að ganga
einn um götur um miöja nótt, en
nú komst ekkert annað aö hjá
mér en koma bréfinu i póst. Slðar
átti ég eftir að hugleiða, hvort eðli
erindis mins heföi á einhvern hátt
veitt mér vernd.
Brock Place var autt, bílarnir
kyrrir á bllastæðunum og þakið á
stóra verslunarhúsinu bar við
tunglskinsbjartan himininn.
Brátt var ég kominn að gamla
húsinu, handan við skósmlða-
vinnustofuna.
Ég stóð i nokkurri fjarlægð frá
brotnu smiðajárnsgrindverkinu,
og starði á húsið. Þakið var horfið
og innréttingarnar allar sundur-
tættar, lágu á víð og dreif um
garöinn. Gluggar og hurðir höfðu
veriö teknar, en veggirnir stóöu
enn, og yfir þeim var ákveðin
reisn.
Ég gekk inn um það, sem einu
sinni hafði verið hlið, og eftir
mosagrómnigangstéttinni. Þegar
ég kom að fordyrinu, kom ég
auga á húsnúmerið, grafið I tré.
Ég tók fram blekið og pennann,
og fyrir neðan nafnið á umslaginu
skrifaði ég 972, Brock Place,
Brooklyn, New York. Siðan gekk
ég aftur út á götuna með bréfið I
hendinni.
Það var póstkassi á næsta götu-
horni, og ég staðnæmdist við
hann. En þegar ég hugleiddi að ef
ég setti Öréfið I póstkassann,
myndu örlög þess verða að hafna
á pósthúsinu með ummælunum
„flutt” — fannst mér bréf mitt
verða einskis virði. Eftir stundar-
korn hélt ég áfram, gekk yfir göt-
una, beygði til hægri og nú vissi
ég alveg, hvað ég ætlaði að gera.
Nokkrum minútum siðar
klöngraðist ég upp slitnar stein-
tröppurnar á Wister-pósthúsinu.
Það hlýtur að vera það elsta i
hverfinu, liklega byggt fljótlega
eftir borgarastriðið. Og ég get
ekki imyndað mér, að það hafi
tekið miklum breytingum innan-
dyra á þessum tima.
Gólfið er úr marmara, það er
hátt til lofts, og innréttingar eru
úr dökkum; útskornum viði. For-
dyrið er opið allan sólarhringinn,
og þegar ég hafði ýtt vængjahurð-
unum til hliðar sá ég, að það var
tómt. Einhvers staðar i fjarska,
bak við ógegnsæja gluggana, var
ljóstýra, og ég hafði á tilfinning-
unni, að þar færi fram eitthvert
laumuspil. En i fordyrinu var
þögn og myrkur, og þegar ég
gekk eftir slitnu gólfinu, vissi ég,
að það, sem ég sá, var það, sem
ibúar Brooklyn höfðu séð, mann
fram af manni.
Ég ýtti á slitna koparlokuna og
stakk bréfinu inn um rifuna. Það
hvarf, hljóðlaust.
Siðan sneri ég heim á leið,
ánægður með að hafa að minnsta
kosti gert allt, sem I minu valdi
stóð, til að svara hinu þögla neyð-
arópi, sem ég hafði fundið i skrif-
borðsskúffunni.
Morguninn eftir var mér innan-
brjósts eins og flestum væri llk-
lega undir svipuðum kringum-
stæðum. Þegar ég var að raka
mig fyrir framan baðherbergis-
spegilinn og hugsaði til þess, sem
gerst hafði, glotti ég kjánalega,
en var samt innst inni ánægður
með sjálfan mig. Ég var ánægður
með að hafa skrifað bréfið og
komið þvl I póst, og nú gerði ég
mér ljóst, Jhvers vegna ég hafði
ekki sett heimilisfang sendanda á
umslagið.
Mig langaði ekki til að fá þaö
endursent með „þessi manneskja
fyrirfinnst ekki”, eða hvað það nú
er, sem pósturinn stimplar á
svona bréf. Þessi stúlka hafði
einu sinni verið til, og i nótt haföi
mér fundist hún vera til. Mig
langaði ekki til að fá bréf mitt út-
stimplað, útkrotað og óopnað, til
að sýna mér fram á, aö hún væri
ekki til.