Vikan - 08.05.1975, Blaðsíða 28

ÆTTARC
SANDRA SHULMAN
Þrekvaxinn, dökkhærBur mað-
ur gekk fram fyrir hópinn.
— Þér taliB alveg eins og faBir
yBar, ungfrú. En ég vona, að þér
séuB ekki sama sinnis og hann.
— SegiB mér, hvers þér óskið,
sagBi Maxine. Hiln tók sér vara á
þvi aB láta sjá á sér nokkra kven-
lega linkind. Ef hún gerði það,
fengi þetta fólk strax vald yfir
henni.
— Við komum hingað i kvöld,
eftir fund, sem haldinn var i þorp-
inu, sagði maðurinn. — Ungfrú,
þér eruð hvorki nógu reynd eða
sterk til að reka þetta bú. Þér
eruð aðeins ung stúlka og i ofan-
álag útlendingur, en við erum
ekki hingað komin til að ásaka
yður um gerðir forfeðra yðar. En
við biðjum yður að selja eignina
einhverjum, sem getur rekiö
svona umíangsmikið bú. Ef
herra Rondelle væri eigandinn,
myndum við að minnsta
kosti hafa nóg að bíta og
brenna yfir veturinn. Eins og sak-
ir standa núna, eigum við á hættu,
aö börnin okkar deyi sultar-
dauða.... Þessi ófrjóa jörð gefur
ekki einu sinni af sér nægilegt
korn til að halda I okkur lifinu.
Augu hennar urðu rök af með-
aumkun, og hún hugsaði: — Það
er að sjálfsögðu þrjóska og hroki
af minni hálfu að vilja halda
dauðahaldi i akra, sem ég hefi
ekki nokkra von um að geta rækt-
að að gagni. En nafn mitt er
Bertran, og þess vegna er ég
þrjósk og neita að gefast upp að
svo stöddu. Ef ég sel Rondelle
Arlac, þá er það sennilegt, að
hann myndi geta gert eitthvað til
að rækta jörðina....
En svo sá hún fyrir sér turnana
fjóra. Þaö lýsti af þeim nú, eins
og endranær, og það jók henni
kjark á ný.
— Ég skal með einhverju móti
fá vinviðinn hér á Arlac til að
vaxa á ný, sagði hún fastmælt. —
Þó að það kosti mig lifið, læt ég
ekki hrekja mig héðan, þetta er
heimili mitt og mitt siðasta orð....
Nú heyrðist lágt tuldur I mann-
fjöldanum, en það var aðeins
andartak, raddirnar urðu bráö-
lega háværari, og eitt andartak
varð hún hrædd um þeir myndu
fleygja logandi kyndlunum inn I
forsalinn.
En þá heyrði hún ákveðna rödd
fyrir aftan sig. — Þið heyröuð,
hvað hallarfrúin sagöi. Fariö
aftur heim til ykkar, ég ætla að
hjálpa henni með ráðum og dáð.
Fólkið fór aö mjakast frá hús-
inu, og Hubert læsti dyrunum að
baki þeirra. Þegar Maxine sneri
sér við, sá hún Gaston Rondelie.
Hún sá I flöktandi ljósinu, að hann
var reiðilegur á svip.
— Eruð það þér, sem standiö á
bak við þetta? spurði hún.
— Nei, Maxine. Ég get lagt eið
að þvi, að svo er ekki, ég bað ekki
fólkið um að koma hingað.
— En þér hafið óneitanlega
mikla ágirnd á eigum minum!
— Öneitanlega gæti ég þegið að
vera stærsti landeigandinn i þess-
um landshluta, svaraði hann
hreinskilnislega. Rondellefjöl-
skyldan hefur alltaf haft augastað
á Arlac... jafnvel eftir'að vatnið
hvarf.
Annette, Paul og Eustace voru
að drekka kaffi i dagstofunni. Þau
litu öll spyrjandi á Maxine, þegar
hún kom inn með Rondelle.
Maxine sagði, róleg og ákveð-
in:
— Ég kom þeim i skilning um,
að ég færi aldrei héðan, hvað sem
fyrir kemur. Ég yfirgef ekki
Arlac.
Það varð dauðaþögn eftir þessi
orð hennar. En svo gaggaði
Annette: — Ó, það er svo heitt
hérna! Maxine, við skulum koma
út á veröndina.
Maxine stóð upp. Hún greip
feita hönd Annette, og þær gengu
út saman.
Það var mjög dimmt, myrkrið
lagöist yfir eins og flauelsá-
breiða. Konurnar tvær gengu
fram og aftur og röbbuöu saman.
Eftir svolitla stund fór Annette að
geispa. — Maxine min, ég held ég
verði að koma mér i rúmið. Loftiö
er eitthvað svo þungt og lam-
andi.... C, ef við gætum aðeins
fengið regn!
Maxine brosti. — Ég er þér
hjartanlega sammála. Faröu
bara inn, Annette, ég ætla að vera
hér svolítiö lengur. Góða nótt.
Maxine gekk lengra inn i
skuggana við hallarmúrinn. Hún
starði út i myrkriö og vonaöi
næstum, aö það gleypti hana, svo
að hún losnaöi við allan þennan
ótta og efa....
En allt I einu var þessi dauöa-
þögn rofin. Það var eins og hún
sæi þúsund stjörnur. Hún fann
kalda fingur læsast um hálsinn á
sér aftan frá. Það var gripið svo
fast um barkann, að henni fannst
allt loft tæmast úr lungunum.
Maxine skynjaöi óljóst, aö þetta
væri dauðinn, endalok alls, en lik-
ami hennar baröist fyrir lifinu.
Hún fann, að þessar sterku hend-
ur voru klæddar silkihönskum.
Andartak gat hún losað sig og
rak úpp skerandi óp. Hún heyrði
þetta dýrslega öskur og gat varla
imyndað sér, aö þaö kæmi úr sár-
um barka hennar sjálfrar.
Hendurnar þrýstu aftur að hálsi
hennar, en ópið endurómaði I loft-
inu... hún heyrði, aö einhver var á
hlaupum.... ljós var kveikt I
glugganum rétt fyrir ofan hana....
og árásarmaðurinn hvarf út I
myrkrið.
Paul og Gaston komu hlaup-
andi, og einhver hafði kveikt á
ollulampa. Báðir voru klæddir
sloppum og höfðu greinilega verið
á leiðinni I rúmið. Þeir störðu,
furðu lostnir, á náfölt andlitiö á
Maxine og rauðu flekkinaá hálsi
hennar.Hún átti erfitt um andar-
drátt og hriðskalf, þegar Paul bar
hana inn i dagstofuna.
— Það reyndi einhver að
myrða mig, sagði hún. Einhver
ætlaði að drepa mig.
Hubert kom i ljós f dyragætt-
inni, og hann var svo kátbrosleg-
ur með nátthúfuna, að Maxine
fékk taugaveiklunarlegt hlátur-
kast.
Gaston hélt vinglasi upp að vör-
um hennar, en hún gat aðeins
drukkið nokkra dropa, vegna þess
að kverkar hennar voru svo sár-
ar, að hún gat ekki kyngt. Paul
hljóp upp á loft til að sækja móöur
Sina, og Annette kom æðandi með
lyktarsalt, sem hún hélt upp aö
vitum Maxine. Annette var lika i
sloppi........................
með rúllur i hárinu. Hubert greip
riffil og æddi út til að reyna að
finna árásarmanninn.
— Hvað hefur komið fyrir?
spurði Eustace Clermont, sem
kom inn i þessu, lika fáklæddur,
hann hélt á logandi kerti. — Ég
var aö lesa, þegar ég heyrði allan
þenna hávaöa. Hvað gengur eig-
inlega á, eru bændurnir komnir
aftur?
Maxineleitbiðjandiá Rondelle,
og hann sagði, að einhver heföi
gert tilraun til aö myröa hallar-
frúna.
— En þaö er bókstaflega
hneykslanlegt! þrumaði
Clermont. — Gaston, heldurðu, aö
það hafi veriö einn bændanna?
Þekktir þú þessa mannfýlu,
Maxine.
Hún hristi höfuðiö og starði i
lófa sér, en hún hélt á einhverju,
sem hún hafði rifiö meö sér i of-
boöinu. Það var leðurhnappur og
nokkrir þræöir af grænu tvidefni.
Þau hin horfðu lfka á þetta.
— Þessi hnappur er af karl-
mannsjakka, sem ég hefi oft séö,
sagði Maxine, eins og I leiöslu.
— Já, sagöi Paul. — Ég
kannast lika við þetta. Ég þekki
Linguaphone
Þú getur lært nýtt tungumal á 60 tímum
LINGUAPHONE tungumálanámskeió kennir þér nýtt
tungumál á sambærilegan hátt og þú læróir íslenzku.
Þú hlustar, þú skilur og talar síóan. Þú hefur meófædd-
an hæfileika til aó læra aó tala á þennan hátt. A ótrú-
lega skömmum tíma nemur þú nýtt tungumál, þér til
gagns og ánægju. — Þetta er RETT og ÞÚ getur
sannaó þaó. — Vió sendum þér aó kostnaóarlausu
upplýsingapésa um námió. — Þegar þú hefur tekió
ákvöróun, — sendum vió þér linguaphone námskeió
í því tungumáli, sem þú ætlar aó læra.
PaydoiA^,
\'ouu±obus K
LINGUAPHONE tungumálanámskeió
á hljómplötum og kassettum
Hljóófærahús Reykjavíkur- Laugav.96 sími 13656
28 VIKAN 19. TBL.