Vikan - 15.05.1975, Blaðsíða 17

að þaö hafi komiö fólki almennt á
óvart, er Kalli .kristur tók sér
fyrir hendur aö frelsa Jórunni
gyltu. Jórunn var af öllum, er til
þekktu, álitin of djúpt sokkin I
spillinguna til þess aö nokkrum
væri ætlandi aö frelsa.hana. Þaö
haföi veriö reynt, mikil ósköp, en
ávallt án árangurs. Hún aöeins
hló aö þeim sem þaö reyndu, og ef
viökomandi var karlmaöur, þá
gat hún átt þaö til aö gera honum,
af skömm sinni, hin sviviröuleg-
ustu tilboö. Ekki bætti þaö úr
skák, ef hinn frelsandi engill var
sama kyns og Jórunn, þá umturn-
aöist hún gersamlega og hótaöi aö
gefa viökomandi kvenpersónu
allra náöarsamlegast á kjaftinn.
Til þess kom vlst aldrei, aö
Jórunn gylta léti hendur skipta
viö tilvonandi frelsara sina, enda
ekki árennileg. Hún var stór og
mikil um sig, vel I holdum, eins og
sagt er, enda var hún sannkölluö
holdsins kona. Ófrfö var hún ekki
og alls ekki slæm manneskja,
þrátt fyrir óorð þaö, sem hún
hafði á sér. Þvert á móti var hún
afar greiövikin, aö minnsta kosti
hvaö viövék karlpeningi þeim,
sem heiöraöi haná meö heim-
sóknum sfnum. Og þótt hún tæki
viö greiðslu aö launum fyrir
greiöasemina, þá var þeim flest-
um ósárt um þaö. Viljasterk var
hún og alls óhrædd aö takast á viö
viöskiptavinina, ef þeir ætluöu aö
færast undan aö inna af hendi þá
greiöslu, sem um var samiö. Tók
hún þá óspart til hendinni, og
áöur en hinir óprúttnu viðskipta-
vinirgátu áttaö sig á, hvaö var aö
gerast, var Jórunn gyíta búin að
afgreiöa þá meö hnitmiðuðu rot-
höggi. Varö Jórunn brátt alkunn,
eöa réttara sagt, alræmd, fyrir
rothöggin sin og hve viðskotaill
hún varö, ef hafa átti af henni
það, sem hún taldi aö sér bæri.
Oft var þaö svo,-aö þegar Viö-
skiptavinimir rönkuöu viö sér þá
voru þeir allmiklu fátækari af fé
en ef þeir heföu látiö Jórunni fá
sitt möglunarlaut.
Og nú ætlaði Kalli kristur aö
takast þaö þrekvirki á hendur aö
fá Jórunni gyltu til aö taka sig á
oggerast afturbatapika. Það leist
nú ekki öllum á, er þaö spuröist
út.hvaöKalli hyggöistfyrir. Bæöi
var þaö, aö engum haföi tekist
þaö fyrr aö snúa Jórunni, og svo
ef hún léti hendur skipta, þá væri
Kalli kristur lftt til þess fallinn aö
geta eitthvað tjónkaö viö hana.
Hann var frekar litill fyrir mann
aö sjá og ekki til stórræöanna
fallinn, blessaöur guösgeldingur-
inn. En Kalli kristur hugsaði ekki
þannig, hann var ákveöinn I aö
hrlfa Jórunni gyltu úr viöjum slns
syndum spillta llfernis, og til þess
ætlaöi hann aö beita andans
krafti, en ekki llkamlegum. Hann
gekk' ótrauður til verks, köllun
sinni trúr og haröákveöinn I aö
vinna sigur yfir spillingunni.
Þegar Kalli kristur kom þar
sem Jórunn gylta átti heima, hitt-
ist svo vel á, að þá stundina var
enginn aö njóta greiöasemi henn-
ar. Þeir sem vitni urðu að
þangaökomu Kalla, sögöu svo
frá.að þegar Jórunn kom til dyra,
heföi henni orðið allbilt við, er
hún sá hann. Vafalaust hefur hún
búist viö aö sjá iðkanda holdsins
lystisemda og að vonum brugðiö I
brún,er iljóskom, að maöurinn á
dyraþrepinu hennar var augsýni-
lega meö allt ööru og háleitara
hugarfari. Aö vísu þekkti hún
ekki manninn, en hann lét hang
ekki grufla lengi yfir þvl, hvert
erindiö væri.
Kalli kristur tók strax til viö aö
tala um fyrir Jórunni gyltu. Hún
brást hin versta viö, sem kannski
von var. Oröaskipti heyröu
áhorfendur ekki, en augljóst var,
aö deilan jókst orö af oröi. Aöur
en nokkurn varði, sáu þeir
Jórunni gyltu reiöa upp hnefann
og gefa Kalla kristi ærlegt
kjaftshögg. Hana kom engum
vömum viö og lyppaöist niöur á
stéttina. Jórunni virtust fallast
hendur, er verkinu var lokiö, hún
stóö smástund, eiris og illa gerður
hlutur, svo virtist hún taka
ákvörðun. Hún beygöi sig niður
aö Kalla og tók hann upp. Hann
var sem fis I höndunum á henni.
Svo gekk Jórunn með byröi sína
inn til sin og lokaöi á eftir sér. Þaö
geröi engínn tilraun til þess aö
fara á eftir henni og athuga um
llöan fórnarlambsins. Bæöi var,
aö Jórunn gylta var ekki árenni-
leg, þegar hún reiddist, og hún
heföi svo sannarlega virst reiö, er
hún afgreiddi Kalla, svo og hitt,
aö fólk vildi ekki skipta sér af
svonalöguöu, taldi sér málið meö
öllu óskylt. Hvaö fram fór inn-
andyra skal ósagt látið, margar
getgátur komu fram siöar, en
enginn varö þess I raun og veru
vísari hvaö þar skeöi.
Morguninn eftir bólaöi ekkert á
Kalla kristi. Fólk áleit, og þaö
kannski meö réttu, aö slikt hlyti
aö eiga sér eölilegar orsakir. Þaö
tæki eflaust drjúgan tlma aö
frelsa jafn syndúm spillta
manneskju og Jórunn gylta var.
Um hádegisbiliö, þann sama dag,
fóru samt nokkrir trúbræöur
Kalla heim til Jórunnar. Ætluöu
þeir aö athuga, hvort ekki væri
allt I lagi. Þegar þeir komu þang-
aö, knúöu þeir dyra hálf hikandi.
Þaö leiö smástund, þar til ansaö
var innandyra og spurt, hverjir
þar væru. Þekktu þeir þar rödd
Kalla krists og sögöu til sln,
spuröu þeir hann, hvort ekki væri
allt I lagi meö hann. Hann sagöi
svo vera. sagöisl harn mundu
20. TBL. VIKAN 17