Vikan - 15.05.1975, Blaðsíða 45
WA LIÐ
þér, Maxine. Ég sá, a& þii haföir
flutt fjársjóöinn.
Eustace sneri sér aö Maxine,
óöur af reiöi. Hann sló hana utan
undir og dró ekki úr högginu. Hún
féll upp aö köldum steinveggnum.
— Út meö þaö! öskraöi hann. —
Hvaö geröir þú viö fjársjóöinn?
Grá augu Russels skutu
gneistum. — Ef þér leggiö hendur
á Maxine eöa bróöur hennar, þá
drep ég yöur Clermont, sagöi
hann rólega. — Þaö er enginn
fjársjóöur, aö minnsta kosti ekki
sá fjársjóöur, sem þér leitiö aö.
Nú náöi reiöin algerlega tökum
á Clermont. Hann greip um háls-
inn á Maxine og herti á takinu.
Henni sortnaöi fyrir augum. Hún
heyröi angistaróp Rolands og svo
skothvell... hún fann lika púöur-
lykt.
Gripiö um sáran háls hennar
losnaöi. Eins og I draumi sá hún
Clermont hniga til jaröar viö
fætur hennar, og þar lá hann kyrr
I blóöpolli.
Ljósgrá augu Russels voru al-
veg sviplaus. — Ég hefi aldrei
fyrr drepiö mann, sagöi hann
hægt. — En Eustace Clermont
átti ekki annaö skiliö. Komdu
Maxine, ég þarf á hjálp þinni aö
halda, ef viö eigum aö bjarga
Arlac. Ogþú, Roland Bertran, þú
veröur aö v,era duglegur og láta
okkur sjá, aö þú sért hraustur
maöur.
Ðrengurinn snökti,en svo rétti
hann úr sér. Hann tók langt skref
fram á viö, eins og til aö sýnast
svolitiö stærri.
Alan Russel kastaöi kaöalstiga
upp I loftiö af mikilli leikni. Járn-
krókarnir skullu á berginu en
festust á syllu hátt fyrir ofan þau.
Hann togaöi I stigann til aö reyna
hvort hann væri örugglega fastur.
Svo baö hann Maxine að klifra
upp- gjárbarminn.
Maxine fann ekki til hræðslu.
Þegar hún kom upp, lagðist hún á
magann og tók á móti Roland,
sem kom upp á eftir henni.
Þegar Russel hafði dregiö líf-
vana llkama Clermonts upp, var
herbergið, sem Maxine sá ofan
aö, aö var hálf kúlulaga, oröið
mannlaust.
— Fannstu ekki, hve rakt var
þarna niöri? spuröi Russel ákaf-
ur.
Maxine staröi undrandi á hann.
Gat þaö veriö, aö þessar ferðir
hans undir jöröinni heföu gert
hann eitthvaö undarlegan I kollin-
um? En hann ætlaöist ekki til
svars. Hann dró llkiö af staö, þar
se'm þrjú jarögöng mættust, og
svo stóö hann I daufri rauöleitri
birtu, sem kom ofan aö, og benti
Maxine og Roland aö fylgja sér....
gegnum jarögöngin, sem lágu i
burtu frá kjallaranum.
— Hvert erum viö aö fara?
spuröi Maxine undrandi.
— Viö erum aö fara til aö
bjarga Arlac, svaraöi hann og
flýtti sér áfram með löngum
skrefum.
— En viö förum I vitlausa átt,
sagöi hún, andstutt af göngunni.
— Alls ekki. Getur þú boriö
bakpokann og kaöalinn, þá get ég
boriö Roland, og viö komumst
fljótar áfram...
Alan Russel hljóp viö fót
gegnum göngin. Aö lokum hálf
hrinti hann henni á undan sér upp
bratta sprungu, þar sem náttúran
sjálf haföi mótaö þrep úr stórum
steinum. Fimmtán til tuttugu
metrum ofar skriöu þau gegnum
mjóa rifu á veggnum og voru þá
allt I einu komin upp á sléttan
stall. A báðar hliöar risu kalk-
steinsveggirnir, læstum lóörétt
upp I loftið.
Russel sneri sér aö henni og
brosti sigri hrósandi, en hún
heyröi ekki, hvaö hann sagöi,
Ærandi drunur glumdii I eyrum
hennar, og hana svimaði. Hún leit
óttaslegin upp, viss um, aö vegg-
urinn væri aö falla yfir þau.
En nú heyröi hún hvað hann
öskraöi í eyra henni. — Sjáðu,
horföu fram, Maxine.....
Daufur geislinn frá tólgarkerti
féll á fossandi vatn. Það steyptist
einhvers staöar ofan úr berginu,
skall á bergstallinum lengra I
burtu og féll að lokum gegnum
breitt op og hvarf þarna langt
fyrir neðan.
— Þaö varst þú, sem gafst mér
hugmyndina, þegar þú fórst að
tala um, að steinsúlan væri skökk
og nefndir skakka turninn I Pisa .
Þaö hlaut að vera einhver orsök
fyrir þessu, vegna þess, aö stein-
aldarmenn reistu aldrei skakkar
súlur.
— Ég komst aö þeirri niöur-
stööu, aö áin heföi á einhvern hátt
breytt um farveg, verið látin
breyta um farveg. Þegar vatniö
fær ekki aö renna I slnum rétta
farvegi, leitar þaö aö öörum leiö-
um. En þar sem neöanjaröarupp-
sprettan gat ekki runniö fram,
rann vatniö aö lokum til baka
sömu leið og þaö kom. Allt þaö
vatn, sem rann hér undir allri
fjallalengjunni, endaði svo I eins-
konar röst undir súlunni á stein-
ásnum, þar sem það hvirflaöist I
eilifum hringjum....
Maxine trúöi varla sinum eigin
augum, þegar hún horföi á þenn-
an ólgandi vatnsflaum. Roland
var hljóöur. Hann leit meö aödá-
un ýmist á Russel eöa vatns-
flauminn.
Russel var oröinn hálf hás af
þvl aö brýna svo raust slna.
— Einu sinn streymdi allt þetta
vatn niður i herbergiö, þar sem
þiö voruö, það er eins og skál I
lögun. Þegar ég sá þann helli,
vissi ég, hvaöa stefnu vatniö hlaut
aö hafa tekiö. Vatniö fyllti þessa
skál og skvettist svo upp á viö.
Gegnum ótal göt dreiföist vatniö
yfir akra og engi um alla Arlac
eignina. Þetta, Maxine, er sú
uppspretta, sem.einu sinni geröi
jöröina hér frjósama og þetta
sama vatn rann líka I hallarslkj-
unum.
— Þessi forfaöir þinn, sem
haföi á sér það orö, aö hann væri I
slagtogi með sjálfum djöflinum,
hefur sennilega verið aö fikta
eitthvaö viö verkfræði. Hann hef-
ur eflaust þekkt alla þessa hella
og neöanjaröargöng, frá þvl hann
var barn, og ég giska á, að hann
hafi faliö sig hér, þegar uppreisn-
in var, þar sem öll skyldmenni
hans voru murkuð niöur. Siöan
kom hann hingaö á fulloröinsár
um, og honum hefur þá tekist aö
stlfla framrennsli árinnar eöa
breyta um farveg, þannig aö allt
vatn hvarf, og akrarnir og vin-
ekrurnar voru dæmd til aö
skrælna og visna. Svo hefur hann
sprengt upp grjót til að loka fyrir
innganginn aö neöanjaröargöng-
unum undir Arlachöllinni. En nú,
Maxine, skulum við bæta fyrir
þann skaða, sem þessi langafi
þinn var valdur aö....
Maxine æpti æst: — En hvernig
förum við aö því, Alan?
— Viö eigum það kannski á
hættu, aö vatnið streymi á móti
okkur til aö byrja meö!... Ég held
nú samt, aö þaö geri þaö ekki, en
viö getum ekki vitað þaö örugg-
lega, fyrr en þaö er kannski of
seint.
— Það þýöir ekki aö fárast um
þaö, hrópaöi hún. — Höllin er
kannski i björtu báli fyrir ofan
okkur núna. Viö verðum aö
reyna!
Hann greip tvær axir úr bak-
pokanum og rétti henni aðra.
— Roland, faröu svolítiö aftur
fyrir okkur, sagöi Russel I skip-
unarrómi. Vertu viö innganginn.
Ef vatniö fer að streyma yfir okk-
ur, veröur þú tafarlaust aö hlaupa
niöur.
Drengurinn hlýddi umyröa-
laust.
— Jæja, þá hefjumst við handa,
Maxine. Þú sérö staöinn, þar sem
vatnið fellur á sylluna. Þar er stór
haugur af grjóti. Þessi forfaöir
þinn sprengdi þetta grjót út úr
klettaveggnum, til aö fylla opiö
Linguaphone
Þú getur lært nýtt tungumál á 60 tímum
LINGUAPHONE tungumálanámskeió kennir þér nýtt
tungumál á sambærilegan hátt og þú læróir íslenzku.
Þú hlustar, þú skilur og talar síóan. Þú hefur meófædd-
an hæfileika til aó læra aó tala á þennan hátt. A ótrú-
lega skömmum tíma nemur þú nýtt tungumál, þér til
gagns og ánægju. — Þetta er RÉTT og ÞÚ getur
sannaó þaó. — Vió sendum þér aó kostnaóarlausu
upplýsingapésa um námió. — Þegar þú hefur tekió
ákvöróun, — sendum vió þér linguaphone námskeió
í því tungumáli, sem þú ætlar aó læra.
PaydöiA^, Moris i @aa
fEsSt-ce. _
l'cuA±obus iAUMsév'o5b' s'avvv±& \cá
LINGUAPHONE tungumálanámskeió
á hljómplötum og kassettum
Hljóófærahús Reykjavíkur- Laugav.96 -sími 13656