Vikan - 15.05.1975, Blaðsíða 52

EINU SINNI
VAR LÍTIÐ
FRÆ
ævintýri í es moll eftir smástund.
Einu sinni var litið eikarfræ. f
raun og veru var þetta eina litla
eikarfræ búið til úr fimm ennþá
minni eikarfræjum. En af þvi að
það er svo erfitt að þekkja i sund-
ur fimm litil eikarfræ, þó svo að
þau heiti fimm mismunandi nöfn-
um, þá skulum við segja, að það
hafi bara verið eitt litið eikarfræ,
sem einu sinni var.
Enginn vildi eiga litla eikarfræ-
ið, ekki einu sinni litla gula hæn-
an, ekki einu sinni stóri freki han-
inn hann Ámundi. Og' ekki gat
kóngurinn hann Demant einu
sinni átt litla eikarfræið, því hann
var ekki fæddur þá. Þvi varð það
úr, að litla eikarfræið átti sig bara
sjálft.
Þegar litla eikarfræið var að-
eins nokkurra vikna gamalt, hélt
það af stað út í hinn gríðarstóra
poppheim. Ekki hermir sagan
okkur, hvort litla eikarfræið hafi
fengið áburð og nýja gróðurmold
að skilnaðargjöf frá foreldrum
sinum. En eitt er vist, að litla
eikarfræið hafði með sér eins
konar nafnskirteini, þar sem á
var ritað: ,,Þetta litla eikarfræ er
æfilangt meðlimur i FÍH og á að
greiða félagsgjald og lifeyris-
sjóðsgjald alla sina hunds- og
kattartið.” Hvað þetta merkti,
eða hvað þetta FIH gerði
fyrir litla eikarfræið i staðinn,
vissi litla eikarfræið ekki og mun
liklega aldrei fá að vita.
Þegar litla eikarfræið hafði
gengið langa lengi um popp-
heima, án þess að nokkur gæfi þvi
gaum, settist það niður og hugs-
aði ráð sitt. „Hvað er litið fræ eins
og ég að flækjast hér um popp-
heima. Ég kann ekki neitt, veit
ekki neitt, skil ekki neitt og er
ekki neitt, sem kallast mætti.
Skildi ég alltaf verða svona litið
og ósjálfbjarga fræ?”
Og litla eikarfræið sat i þungum
þönkum lengi dags og fram á
kvöld, en komst ekki að neinni
niðurstöðu, þvi það vissi ekki
neitt og skildi ekki neitt. Þegar
kvölda tók og fór að skyggja,
kólnaði lika dálitið, og það setti
hroll að litla eikarfræinu. „Hvað
á ég nú að gera?” hugsaði það
með sjálfu sér. „Ég á enga mold
til þess að leita skjóls i, og ekkert
á ég að borða heldur.”
Nú fór að blása enn meira, og
litla eikarfræið varð að halda sér
af öllu afli til þess að fjúka ekki
eitthvað út i loftið. Það vissi ekki,
að það hafði lent i Vindheimum.
Það hafði villst af leið i Popp-
heimum. Þar kom, að litla eikar-
fræið gat ekki haldið sér lengur og
fauk eitthvað út i buskann.
En nú megið þið ekki örvænta.
Ekki væri ég að segja ykkur
þessa sögu, ef hún ætti að enda
hér og nú. Litla eikarfræið fauk
sem leið lá i Jökulheima. Nú gæt-
uð þið imyndað ykkur, að fyrir lit-
ið eikarfræ, sem þarfnast hlýrr-
ar moldar, væri það að fara úr
öskunni i eldinn, að fjúka alla leið
i Jökulheima, þar sem ekki er
moldarkorn að finna og kalt er og
hráslagalegt. En það var öðru
nær i þetta skipti. f Jökulheimum
rikti gamall, góðlyndur og reynd-
ur jökull. Or fjarska hafði hann
fylgst með ferðum eikarfræsins,
og allt i fari litla fræsins minnti
hann á sjálfan sig, þegar hann
var litið snjókorn, villuráfandi i
óraviddum himingeimsins.
Hann fann til eins konar föður-
legra tilfinninga, þegar litla eik-
arfræið fauk i faðm hans. Hann
tók þvi litla fræiö að sér og veitti
þvi hlýju, en undir mörgum jökl-
um á Islandi býr mikill varmi.
Hann veitti þvi af viskubrunni
sinum og bjó það undir framtið-
ina.
Þar kom, aö litla eikarfræið var
ekki eins litið og það hafði alltaf
verið, a.m.k. hafði sjóndeildar-
hringur þessi stækkað og þekking
þess aukist. Og næst þegar stóð af
jöklinum, leyfði hann hlýrri land-
golunni að taka litla eikarfræið i
MUSIK
MEÐ
MEIRU
EDVARD
SVERRISSON
52 VIKAN 20. TBL.