Vikan - 22.05.1975, Blaðsíða 16

Smásaga eftir indverska höfundinn Sundari
BIÐIN LANGA
Kukum var haidið utan við allt i tengda-
fjölskyldu sinni. Eiginkona, sem ekki
getur eignast barn, nýtur ekki mikils
álits i Indlandi. En hún vissi, að ekkert
gekk að henni, þvi að allir læknamir
höfðu verið sammála um það. En hvernig
átti hún að fara að þvi að segja Anil, að
hann ætti að láta rannsaka sig. Hún vildi
ekki fyrir nokkurn mun særa manninn
sinn....
Þau höfðu verið gift lengi. f
meira en tíu ár, hugsaði hún. En
hún hafði ekki enn eignast barn.
Nei, þaö var ekkert að henni. Allir
læknamir, sem hún hafði leitað
til, höfðu verið sammála um það.
„Þaöer engin ástæða til að ætla,
að þú getir ekki eignast barn. Þú
ert heilsusterk, og ekkert gengur
að þér.”
En samt hafðj ekkert gerst.
Hún vissi hvers vegna, en bun
hafði leynt manninn sinn þvi.
„Hvaö sagði læknirinn?” spurði
hann i hvert skipti, sem hún hafði
veriðhjá lækni. „Læknarnir geta
ekki sagt neift ákveðið. Þeir vita
ekki, hvað er að mér,” svaraði
hún.
Hún hafði aldrei þorað að segja
við manninn sinn, að hann ætti að
fara til læknis. Hún vissi, að hann
myndi aldrei samþykkja það.
Hann var svo sannfærður um karl
mennsku sina. Það var eitthvað
aðhenni, það var hún, sem ekki
gat eignast börn. Ekki einungis
maðurinn hennar, heldur einnig
allir ættingjar hans, voru sann-
færðir um það, að hún væri
öbyrja.
Tengdamóðir hennar hafðf ekki
talað við hana i mörg ár. Hún
ásakaði tengdadóttur sina fyrir
að hafa ekki gefið sér sonarson-
inn, sem hún þráði svo mjög að
eignast. Fyrstu hjónabandsárin
höfðu allir verið vondjarfir. „Þið
hafiö nægan tima. Ykkur liggur
ekkert á þvi að eignast börn,”
sagði tengdamóðirin i hvert
skipti, sem þetta bar á góma
fyrstu árin.
„Þið hafið ekki verið gift nem.a
i tvö ár, er það ekki rétt,
Kumkum?”
„Nei, kæra tengdamóðir. I
desember verða það tvö ár,” leið-
rétti Kumkum tengdamóður sina
varfærnislega.
„Þá er engin ástæða til að hafa
áhyggjur,” sagöi tengdamóðirin
brosandi.
Fyrstu hjónabandsár sln haföi
Kumkum gengið fyrir öllu ööru
hjá manni'sinum. Hann var vanur
að fá sér frl I vinnunni einu sinni I
viku til þess að geta veriö hjá
henni . Þá fóru þau oft til Kalkútta
um helgar. Stórborgin með kvik-
myndahúsunum, veitingahúsun-
um og næturklúbbunum var ákaf-
lega spennandi. Hann fór með
hana I stóru leikhúsin og á dýru
veitingastaðina, þar sem þa'u sátu
timunum saman og héldust I
hendur, og hann gaf henni dýr og
nýtískuleg föt.
Þá töluðu þau aldrei um að
eignast börn og höfðu engar
áhyggjur áf framtíðinni. Þau
vissu, að barniö myndu þau
eignast fyrr eða siöár. Þaö var
engin ástæða til aðhafa áhyggjur,
þó að það drægist svolitið. A
þennan hátt lifðu þau i þrjú ár.
Þau fóru til Kalkútta um helgar,
skemmtu sér við að fara i kvik-
myndahús og veitingahús, komu
heim aftur og undu mestan part
ein alla vikuna fram að næstu
helgi. En undanfarin ár höfðu
verið allt öðru visi.
Hann var hættur að taka sér fri
á skrifstofunni, og það var langt
siðan þau höfðu farið til Kalkútta.
Hann var næstum aldrei heima á
sunnud ögum.
„Hvert ætlar þú slðdegis i
dag?” spuröi hún einn sunnudag-
inn.
„Eg þarf að ljúka ákveðnu
verki,” svaraði hann stuttur I
spuna.
„Hvaða verk er það?”
„Það kemur þér ekki við.”
„Hvers vegna ertu aldrei
heima hjá þér i seinni tlð?”
spuröi Kumkum.
„Ég hef engan tíma til þess, þvi
að ég þarf svo oft að vinna eftir-
vinnu á skrifstofunni.’
„En á sunnudögum? Þú þarft
þó ekki að vinna þá?” spurði hún
svolltið örg.
„Jú, það verð ég að gera,”
svaraði hann og fór.
Hann var hættur að biðjast af-
sökunar, þegar hann fór. Og siðan
hann fór að halda sig frá henni,
hætti hún að finna hjá sér löngun
til aö biðja hann um að fara ekki.
Hvers vegna ætti hún að gera
það? Hún vissi vel, að ekkert
gekk að henni. En hann vildi ekki
horfast I augu við það. Hann hafði
haldiö sig frá henni I næstum
fimm ár og meö þögninni sakaö
hana um aö vera óbyrju.
Það var ekki bara hann.
Engum I fjölskyldu hans datt I
hug, að neitt gæti verið að honum,
þvi að hann var karlmaður Allir
voru hættir afskiptum af henni.
Mágkonur hennar voru ekki
beinlínis fjandsamlegar I hennar
garð, en mjög kaldar i viðmoti.
Þær voru hættar að trúa henni
fyrir leyndarmálum sínum, og
enginn nennti að hlustá á hana, ef
hún ætlaði að tala rólega um
vandamálið, sem hafði skilið
hana frá fjölskyldunni.
Vitaskuld gat hún sagt sann-
leikann. Hún vissi, að hún gat
fengið einhvern læknanna til að
staðfesta, að hún gæti eignast
barn. En hún vildi ekki koma illa
við manninn sinn. Hún hafði von-
að, að hann myndi sjálfur sjá að
sér og fara til læknis. En til þessa
vissi hún ekki, að hann hefði gert
það. Þá hefði hann undir eins
fengið að vita, hvers vegna þau
höföu ekki eignast barn.
Kumkum velti þvi fyrir sér,
hvers vegna hann hafði flúið
vandamálið. Hann var ekki
heimskur. Honum hefði átt að
koma til hugar, að eitthvað gæti
verið að honum lika. En margir
karlmenn áttu erfitt með að
skilja, að karlmenn geta lika
veriö ófrjóir. Þeir ásökuðu ætíð
konuna.
„Ég ætla að flytja inn i hitt her-
bergið,” sagði hann einn morgun-
inn.
„Hvers vegna?” spurði
Kumkum.
„Það er engin ástæða til þess,
aö viö séum að sofa saman.”
„Mér finnst margar ástæður
vera til þess, að við sofum
saman.”
„Ég vil heldur hafa herbergi út
af fyrir mig. Og stundum kem ég
seintheim á kvöldin. Þá er óþarfi,
að ég sé aö vekja þig.”
Slðan haföi hann sofið I her-
berginu við hliðina á hennar.
Kumkum hafði aldrei komiö
þangað inn að kvöldlagi, hafði
aldrei svo mikið sem stungið
höföinu inn um gættina til að
aðgæta, hvort hann væri kominn
heim eða ekki. Kannski hann
kæmi alls ekki heim sumar næt-
ur? En hún var harðákveðin I þvi
aö láta hann komast að sannleik-
anum, áður en það yrði of seint.
Síðan hann fór að sofa einn i
herbergi, hafði hann ekki nálgast
hana. Fyrstu kvöldin eftir að
hann flutti þangað, hafði hann
komið inn til hennar á kvöldin,
strokið henni um kinnina og boðið
góða nótt. Þá hafði hann enn ein-
hverjar tilfinningar til hennar.
En nú stóð honum greinilega á
sama um hana.
Hann hafði leitað hælis hjá
móður sinni. Það var móðir hans,
sem ól önn fyrir honum núna.' A
morgnana, áður en hann fór til
vinnu, talaði hann við hana um
ýmislegt, sem Kumkum fékk
aldrei að vita neitt um, og þegar
hann kom heim frá vinnu, gekk
hann beint til eldhúss, þar sem
móðir hans hafði tilbúinn mat
handa honum.
„Hvað ertu alltaf að tala um við
móður þina?” spurði Kumkum
einn daginn.
„Ekki neitt sérstakt. Bara það,
sem ég er að gera á skrifstof-
unni.”
„Þú hefur aldrei talað um slikt
við móður þina fyrr. Aður varstu
vanur að tala um það við mig.”
„Já, ég veit það. En hún vill
gjarnan fá að vita, hvað ég er að
fást við.” Með þessa afsökun á
vörunum fór hann út til fundar við
vini sina.
Kumkum vildi ekki snikja
blíðu af manni sinum, en hún
kærði sig heldur ekki um að vera
lögð til hliðar á þennan hátt. Hún
vildi vita, hvar hún stóð og hvað
var alltaf veriðað tala um, en hún
fékk aldrei að heyra. Hún hafði
það á tilfinningunni, að öll fjöl-
skyldan hefði svarist i bræðralag
gegn henni. En hún gat engan
spurt. Mágkonur hennar, sem
á.ður höfðu veriö henni vinveittar,
höfðu snúið við henni bakinu.
Nú þurfti hún ekki að hafa
neinar áhyggjur af húsverkunum.
En hún hélt sjaldnast kyrru fyrir I
herbergi slnu,heldur fór hún oft á
fund vinkvenna sinna. í þorpi eins
og þessu var sjaldnast langt til
fólks. Hún talaöi um gamla daga
við vinkonur slnar og um skóla-
vist þeirra. Allar vinkonur henn-
ar voru giftar og áttu börn. Hún
fór til einhverrar þeirra næstum á
hverjum degi. Vinkonur hennar
hjálpuðu henni til að missa ekki
kjarkinn, en hún trúði engri
þeirra fyrir leyndarmáli sinu.
„Anil er farinn að hugsa um að
fá skilnað.”
Þetta heyrði hún einn daginn,
þegar henni varð gengið fyrir
gluggann, þar sem mágkonur
hennar sátu og spjölluðu saman.
Þær vissu ekki, að hún var komin
heim, héldu, að hún væri enn hjá
16 VIKAN 21. TBL.