Vikan - 22.05.1975, Blaðsíða 26

„Til hamingju ljúfan”, segir Bokassa, himinlifandi yfir aö fá franska tengdadóttur.

<og hægri höndina af ódæöismönn-
um, sem til náðist. Þetta tiltæki
hans vakti mikla athygli og andúð
um heimsbyggðina, og þegar
Bokassa hefur verið gagnrýndur
fyrir þetta, hefur hann svarað:
„Þetta varö að gera, þótt mér
væri það alls ekki að skapi. Eg
lokaði mig inni i höllinni til að
heyra ekki ópin i mönnunum. En
nú stelur enginn lengur i lýðveld-
inu.”
Eins og mörgum starfsbræðr-
um hans i Afriku, er Bokassa
mjög annt um vald sitt og einnig,
að minning hans lifi að honum
látnum. Hann hefur látiö reisa
fjöldann allan af dýrum minnis-
merkjum um sig — á kostnað
rikisins að sjálfsögðu.
En hver mun taka við af forsel-
anum sjálfskipaða, sem nú er
hálfsextugur?
Elsti sonur hans, Georges, sem
fyrir skömmu kvæntist franskri
stúlku, segist ekki hafa neinn á-
huga á stjórnmálum og muni þvj
ekki taka við af föður sinum.
Bokassa bindur þvi i staöinn von-
ir við yngsta soninn og alnafna,
Jean-Bedel Bokassa, sem hann
hefur mikið dálæti á. Sagði hann
nýlega að hann vonaðist til að lifa
það lengi, aö Jean-Bedel litli gæti
tekið við völdum af honum sjálf-
um. Um álit sonarins unga er
ekkert vitað, þar sem hann hefur
ekki tjáð sig um málið. Hann er
aöeins tveggja ára.
26 VIKAN 21.TBL.