Vikan - 22.05.1975, Blaðsíða 27

Ljósgrár tóbaksreykur liðaðist
hægt gegnum veitingasalinn og
sameinaðist smám saman rauðlitu
skini vegglampanna, þeirra einu
Ijóstækja, sem húsið átti upp á að
bjóða.
,,Ég segi ykkur satt", gall við í
Páli dökkhærðum, kraftalegum ná-
unga við innsta boröið, ,,þetta
askotans rauða Ijós fer i taugarnar
á mér. En það eykur þörfina fyrir
drykkinn og þar er vínveitinga-
mönnum rétt lýst. Þeir egna fyrir
okkur eins og fyrir nautin".
Enginn svaraði, því nú beindust
augu allra viðstaddra að Dís, sem
gekk hátíðlegum skrefum milli
þéttsetinna borða ogstefndi til Páls.
Þar var hún vön að sitja ein kvöld
eftir kvöld, en nú hafði hún orðið
sein fyrir.
,,Gott Ijúfan", sagði Páll og lyfti
glasi sínu, þegar hún nálgaðist.
,,Það var það eina, sem mig
vantaði, rauðhærða þokkadís til að
verma hugann".
Dís svaraði engu fremur en hún
var vön, en settist gegnt Páli og leit
ekki á hann. Þjónn kom með bakka,
sem á voru tvö glös af þynntum
vodka, og setti hjá Dís, en hún
greiddi honum glösin orðalaust.
Þetta vor orðið að vana, og allir
f astagestir f orðuðust að yrða á Dís,
þeir vissu sem var, að hún svaraði
þeim aldrei, en brosti aðeins, eins
og hún vissi af nærveru þeirra, en
þeir skiptu hana engu. Páll, sem var
nýr á staðnum, var ekki á því að
sætta sig við áhUgaleysi hennar.
Hann færði stólinn nær borðinu, laut
yfir það og hvíslaði: ,,Þú skalt
koma með mér heim á eftir Ijúfan.
Ég á nóg í isskápnum. Við getum
haft það notalegt".
Dis leit á hann, og það var auðséð,
að augnaráð hennar kom honum á
óvart, því að hann hallaði sér aftur-
ábak og leit á hana með undrunar-
svip á veðurbitnu andlitinu. ‘ ,,Þú
þarft ekki að taka þetta svona",
sagði hann vandræðalega. ,,Ég
ætlaði alls ekki að móðga þig. Ég
vildi bara, þú skilur?"
En Dís lyfti hátíðlega öðru glas-
inu að munni sér og drakk út í ein-
um teyg.
,,Ja, fari það í hvínandi", sagði
Páll og leit á hana eins og eitthvert
viðundur, en þá lyfti hún síðara
glasinu og gerði því sömu skil.
,,Nú er hún komin á sokkastigið,
sagði maður við næsta borð
hljóðlega við andsæting sinn, og það
stóð heima.
Dís opnaði tösku sina og tók upp
hálf prjónaðan barnasokk, lokaði
töskunni og fór að prjóna hægt eins
og í leiðslu.
„Áttu lítil börn?" surði Páll, því
að honum fannst þögnin óbærileg.
En Dís leit á hann, dökkum fjar-
huga augum, og það var sem hún
horfði gegnum hann eitthvað langt í
burtu.
„Láttu hana eiga sig", hvíslaði
maður við næsta borð yfir til Páls.
„Hún svarar aldrei neinum, en hún
prjónar sama sokkinn, uns hún
kemur að þriðja glasinu, en þá.!"
og hann sagði ekki meira, en leit
ibygginn á Pál.
„Þriðja glasinu," sagði Páll
steinhissa og leit út undan sér yfir
salinn, en það var eins og hávaðinn
hefði horfið við komu Dísar. Allir
sátu og horfðu í áttina til hennar,
þessarar ókunnu ungu konu, sem
hrokkna rauða hárið yfir björtu og
háu enni.
„Hún verður full manneskjan",
hugsaði Páll og aðgætti, hvort ekki
væri laust sæti fyrir sig við annað
borð, en svo var ekki, enda fannst
hónum hálfpartinn, að hann gæti
ekki hlaupið burt f rá Dís, sem hafði
sest hjá honum ekki ólíkt því, sem
hún væri að leita þar athvarfs. Auk
þess minnti hún hann á einhvern,
sem hann gat ekki komið fyrir sig.
Dís lagði frá sér prjónaverkið á
borðið, lyfti upp hægri hendinni, og
þjónn, sem var á ferð um salinn,
birtist von bráðar með þriðja glasið
og setti f yrir f raman hana. Dís rétti
honum seðil, og hann setti skipti-
mynt við hlið glassins og fór
orðalaust.
„Þriðja glasið", hugsaði Páll
„skyldi hún demba því í sig líka",
en nú tók hún upp sokkinn og herti
sig við prjónana, þar til sokkurinn
virtist vera að verða tilbúinn. Þá
lagði hún sokkinn aftur á borðið, tók
glasið hægt upp, bar það að vörun-
um og renndi úr því enn í einum
teyg.
„En sú harka", sagði Páll og
starði á stúlkuna. „Þetta hefði ég
ekki leikið eftir, og er ég þó eldri en
tvævetur", og hann horfði stórum
undrunaraugum á stúlkuna.
„Skyldi hún vera eitthvað trufluð
auminginn," hugsaði hann með sér,
en þá tók hún sokkinn upp og rakti
hægt og hægt allt, sem hún hafði
prjónað. Þegar því var lokið, setti
hún band og prjóna í tösku sína, reis
hægt á fætur og gekk hl jóðlega út úr
salnum.
Páll gekk í humátt á eftir henni,
en þegar fram í anddyrið kom, var
hún horfin, og aðspurður sagðist
dyravörður enga grein geta gert
fyrir henni. „Hún kemur hér bara,
kaupir sér veitingar, prjónar og fer
og er engum til ama."
Páll varð að láta sér nægja
skýringar dyravarðar, en minning-
in um hávöxnu, rauðhærðu konuna
með f jarrænu augun fylgdi honum
út í kalda vetrarnóttina.
21. TBL. VIKAN 27