Vikan - 29.05.1975, Blaðsíða 7

V
og túlka það, sem maður er að
segja, þannig að fólk trúi þvi.
— Attu draumahlutverk?
Nú kom hálfgerður Jónatans-
svipur á Bessa, og hann sagði:
— Komdu ekki með þessa. —
Eftir stutta þögn hristi hann
höfuðið og sagði: — Nei.
— Þú sagðir áðan, að þér þætti
gaman að fara út á land i sam-
bandi við sjónvarpsþættina. En
hvernig finnst þér að leika úti á
landsbyggðinni — er stemmning-
in öðruvisi en í Þjóðleikhúsinu?
— úti á landi eru allar sýningar
eins og á laugardagskvöldi i
Þjóðleikhúsinu. Þá eru áhorf-
endur miklu léttari en ella —
þetta er fridagur hjá flestum og
fólk ekki eins þreytt. Margir fara
niður i Þjóðleikhúskjallarann á
eftir eða á einhvern skemmtistað
og eru búnir að hlakka lengi til
laugardagsins. Úti á landi eru
leiksýningar svo sjaldan, að fólk
er ákveðið i að skemmta sér. Þar
er þvi alltaf laugardagsstemmning
jafnvel þótt mánudagur sé.
—■ Kinnst þér nóg gert al pvi ao
fara með sýningar út á land?
— Nei, engan veginn. En
samgönguerfiðleikar eru svo
miklir á vetrum, að leikferðum
verður ekki kómið við á milli
sýninga i leikhúsinu sjálfu. Vegir
eru lokaðir vikum saman, og
flugvellir geta verið lokaðir dög-
um saman og illfært á sjó. t vetur,
meðan Norðurlandaráðsþing
var haldið i Þjóðleikhúsinu var
gerð tilraun til að fara út á land.
Þetta var ákaflega erfitt ferða-
lag, og það þurfti að fá snjósleða,
snjóbila og báta til að koma
leikurum og leiktjöldum á milli
staða. Svona leikferðir eru þvi
nær ógerlegar, nema i byrjun og
lok leikárs. En Þjóðleikhúsið hef-
ur skyldum að gegna við alla
landsmenn, og þvi held ég, að
þróunin hljóti að verða sú, að
komið verði upp sérstökum leik-
flokki á vegum leikhússins, sem
yrði eingöngu i leikferðum og þvi
óháður stundaskrá sjálfs leik-
hússins.
Nú hringdi siminn, og þáð mátti
heyra á svörum Bessa, að sam-
talið snerist um hesta. Bessi
ætlaði að fara si'ðar um kvöldið að
gefa þeim.
— Ertu mikill hestaiuaður?
spurði ég að simtalinu loknu.
— Það get eg ekki sagt. En ég
hef gaman af þessu og hef verið
með tvohesta siðustu 5 eða 6 árin.
Við erum nokkrir saman með
hesthús yfir i Viðidal, hér hinum
megin við hæðina. Það er góð
upplyftingað fara á hestbak, þeg-
ar maður á fristund. Við fáum
mann til að gefa hrossunum á
morgnana, en skiptumst á að gefa
þeim á kvöldin — sin tvö kvöldin
hver. Hestamennskan er helsta
tómstundagaman mitt — og svo
sundið.
— Syndirðu mikið?
— Ég reyni að fara i laugarnar
á hverjum morgni, um niuleytið,
áður en æfingar byrja i Þjóðleik-
húsinu.
— Er þá kannski leikarafundur
i einhverjum pottinum?
— Nei, það eru ekki nógu marg-
ir, sem fara reglulega, til að hægt
sé að tala um ,,fund”. Þeir mættu
vera fleiri, þvi sjálfum finnst mér
alveg nauðsynlegt að byrja dag-
inn á að liðka mig með sundi. Það
er nefnilega ekki svo litil
áreynsla, sem strangar leikæfing-
ar geta verið. Meðan ég var að
æfa Koppeliu i vetur, léttist ég um
þrjú kiló. Ekki svo að ég hafi séð
eftir þeim, þvi þau eru fljót að
koma aftur. En þetta sýnir, hve
strangt þetta getur verið. Maður
lendir oftast i einu svona
megrunarhlutverki á vetri, oftast
i söngleikjum.
— Já, þú hefur gert talsvert af
þviað syngja,bæðiileikhúsinu og
á plötum.
— Ég hef ekki sungið annað inn
á plötu en kvæðin hans Stefáns
Jónssonar, fyrir utan minn þátt i
Kardemommubænum og Dýrun-
um i Hálsaskógi. En i leikhúsinu
hef ég talsvert verið settur i hlut-
verk I söngleikjum, allt frá þvi ég
var i „Sumar i Týról”, þá
nýbyrjaður að leika Það gekk
erfiðlega. Ég lék þar á móti
sænskri söngkonu og réði á engan
hátt við hlutverkið. Eftir að farið
var að setja mig i sönghlutverk,
ætlaði ég að fara i söngtima til að
læra að beita röddinni. En þá var
mér eindregið ráðið frá þvi, þvi
þá færi ég að hlusta á, hvernig ég
syngi, og taka sönginn alvarlega.
og það var ekki talið heppilegt.
Svo ég hætti við það, og nú er ég
löngu hættur að spekúlera i þvi,
hvemig égsyng. Ég reyni bara að

22. TBL. VIKAN 7