Vikan - 29.05.1975, Blaðsíða 20

Nora haföi tekiö ákvöröun. Þar
sem flokksforinginn var ekki viö
daginn eftir, þá hélt Nora þrá-
kelknislega áfram aö hreinsa til á
boröinu sínu, eins og hiin ætlaði
eftir sem áöur til San Juan.
Klukkan fimm kom Joe Capretto.
,,Hæ”, kallaði hann glað-
hlakkalega, ,,er verið að leggja I
hann?”
„Þaö veröur ekkert brúðkaup,
Joe”.
„Hvað kom fyrir? Heyrðu ann-
ars komum og fáum okkur hress-
ingu. ÞU segir mér svo allt af
létta”.
Þegar þau voru sest i básinn
sinn hjá Vittorio leit Nora
þrjóskulega framan i Joe og
sagði: „Ég ætla mér að
klekkja á þessum Earl Dana. Ég
á frl næstu vikuna og ætla að nota
hana til þess aö grafa allt upp um
hann, sem ég get. Ég held, að
þetta sé ekki fyrsta nauðgunin
hans. Má vera, að hann sé ekki á
skrá, vegna þess að það hefur
ekki verið lögð inn kvörtun fyrr.
Ég er alveg viss um, að hvort sem
hann hefur gert þetta áður eða
ekki, þá á hann eftir að endurtaka
það”.
„Vertu róleg”, sagði Joe þýð-
lega. „Setjum svo, að þU komir
upp um fyrri afbrot hans, eða það
næsta, þá breytir það ekki Ur-
skuröinum yfir Gabriellu”.
„Þaö, sem var Dana einna
drýgst var, aö hann var ekki á
sakaskrá. Ef ég get sýnt fram á,
aö hann hafi brotið af sér á svip-
aðan hátt áður, þá hlýtur það að
gera málstað Gabbyar trUverð-
ugri. Að minnsta kosti gæti þaö
orðið til þess að styrkja hana.
HUn þarf þá siður að óttast, að
henni sé ekki trUað”.
„NU hlustarðu á yfirmann þinn,
stUlka min”, sagði Joe. „ÞU ert
orðin tilfinningalega flækt I þetta,
og ég vil ekki, að þú farir að taka
lögin I þínar hendur”.
„Finnst þér ég vera að þvi. Það
þykir mér leitt”. Nora iðraðist
ekki lengi. „Mér leyfist þó að láta
mér gremjast svolitið”.
Framhaldssaga eftir Lillian O’Donnell
ÞÖGULT
„Það er einmitt það. I tvö ár hef
ég verið að reyna að gleyma
þessu, svo að þetta eru nokkur
umskipti”.
„Jaá”, stundi Joe. „Það tók
mig tvö ár að taka við mér, og nU
átt þU heimtingu á umhugsunar-
fresti, en hafðu hann ekki eins
langan, Nora, gerðu það”.
HUn hefði átt að vera glöð.
Hvað var þá að? Þegar hUn var
lögst upp I rUm, gerði hUn sér
ljóst, hvaö á vantaði. Joe hafði
ekki tekið það fram, að hann elsk-
aði hana. En hvað gekk honum til
að biðja hennar, ef hann elskaði
hana ekki? Henni varð illa við, er
hUn gerði sér ljóst, að hUn var að
Ihuga hvatir Joe, eins og hann
væri sakborningur. Þegar tor-
tryggnin Ur starfinu var farin að
leika lausum hala I einkalífi
hennar, þá var llklega kominn
timi til að hætta, en ekki fyrr en
hUn hefði bætt Ur máli Gabbyar.
James Felix liðsforingi ein-
bllndi grænleitum augunum á
Noru, á meðan hUn bar upp mál
sitt.
Þegar það var afstaðið, sagði
hann: „Það er bUiö að stofna nýja
deild, sem sér um rannsókn svona
mála, Kynferðisafbrotadeildina.
Viltu láta flytja þig einhvern tak-
markaðan tlma, þá þyrftirðu ekki
að eyöa friinu þinu?”
„Ég hef ekkert á móti því að
nota eigin tlma, liðsforingi”.
Sá möguleiki var fyrir hendi, að
þetta yröi varanlegt, og henni var
ekki um það. „Viljiö þér ekki lofa
mér þessari viku”, bað hUn, „og
ef ég hef þá ekki komist að neinu
nýju og mér stæði þetta þá til
boða...”
Hann kinkaði kolli.
Lee Wilburn liðsforingi, yfir-
maður Kynferðisafbrotadeildar-
innar, var lág vexti, ljóshærð, fríð
og innlifuð I starf sitt.
„Þaö gleður okkur að fá yður
hingað, Mulcahaney. Felix liðs-
foringi hefur skýrt fyrir mér
málavexti, og við komum okkur
saman um að li'ta á þetta sem sér-
stakt verkefni. Hvað höfuð þér
hugsaö yður?”
„Fyrst og fremst leikur mér
hugur á að geta hrakiö fullyröing-
ar sakborningsins um, að hann og
Gabriella Constante hafi eytt
saman tveimur klukkustundum,
áður en þetta gerðist.
„Allt I lagi, en það væri samt
best fyrir þig áð láta nýju deild-
ina,sem er verið að stofna og fæst
við svona mál, sjá um þetta”.
„En mig langar til að gera
þetta sjálf”.
Joe yppti öxlun^. Hann skildi
hana mæta vel.
Joe sagði fátt á meðan þau óku
heimleiðis. Hann lagði bílnum
fyrir utan heimili hennar og drap
á honum. Hann virti hana fyrir
sér I birtunni af götuljósunum.
„Llður þér ckki betur nUna?”
„JU, og þakka þér fyrir ábend-
ingarnar”.
„Við eigum vel saman. Við
skiljum hvort annað, við getum
talað. Við höfum sömu áhuga-
málin. Hvernig væri, að við gift-
um okkur”.
Nora varð aldeilis hlessa.
„Þegar við sáumst slðast, fyrir
nokkrum vikum, baðég þig um að
hugsa um mig. Ég átti við, að þU
hugsaöir um okkur. Gerðirðu
það?”
„Ég bjóst ekki við, að þU minnt-
ist á þetta svona fljótt aftur”, fór
Nora undan í flæmingi.
„Satt að segja bjóst ég ekki við
þvl heldur. Ég ætlaði að blða með
þaö, þangað til ég fengi stöðu-
hækkun, annars hefði ég ekki ver-
ið að eltast við hana. Þú hlýtur að
hafa séð I gegnum það”.
„Nei”.
„Fjandakomið, ég hef látið
mér þaðivndaað vera undirforingi
I tólf ár. Hvers vegna ætti ég svo
sem að fyllast metorðagirnd allt
I einu?” Hann glotti litillega.
„Menn ættu að hafa upp á eitt-
hvað að bjóða, þegar þeir biðja
sér konu. Liðsforingjar þurfa ekki
að leggja sig I hættu eins oft og
undirforingjar, og þeir hafa
miklu betri tekjur. Og eins og ég
sagöi, þá ætlaði ég að biöa með
þetta, en I kvöld fannst mér — við
höfum þegar beöiö fjandi lengi.
Sem sagt.... viltu giftast mér?”
Nora,brosti allti einu. „Ég hélt,
að þU myndir aldrei spyrja”.
Hann dró hana að sér.
„Nei blddu... ég meina... ég
meina, að ég bjóst ekki við aö þU
myndir spyrja. Ég hef verið hálf-
skotin I þér frá þvi aö viö sáumst
fyrst, manstu?”
Joekinkað kolli. „Kannski varö
ég það Hka, en gerði mér bara
ekki grein fyrir þvl”.
20 VIKAN 22. TBL.