Vikan - 29.05.1975, Blaðsíða 22

týndi á miðvikudaginn? Það
hringdi hingað einhver kona..
voruð það þér?”
„Nei, það var annar lögreglu-
maður. Er einhver ástæða fyrir
þvi, aö þér viljið ekki segja mér,
hvar þér kaupiö vanalega bens-
In?”
,,Á Amocostöðinni i Áttunda
stræti. Og viljið þér nú ekki segja
mér, hvað yður er á höndum?”
„Við erum, að reyna að klöfesta
mann, sem er grunaður um
nauðganir. Við höldum, að þér
hafið kannski þekkt manninn,
sem ætlaöi að afgreiða yður á
Broadwaystöðinni”.
„Ég! Þekkt nauðgara?”'
„Hann þekkti yður. Hringdi
Earl Dana í yður og sagði yður að
láta ekkert uppi?”
„Ég veit ekkert um neinn Earl
Dana — eða um hvað þér eruð að
tala”.
„Ég er viss um, að þér hafið
haft yðar ástæður fyrir þvi að til-
kynna ekki um tilræðið. En fleiri
konur hafa orðið og munu verða
fyrir barðinu á honum”.
„Ein er þegar búin að þvi, frú
Mercer. Hún heitir Gabriella
Constante. Tilræðismaðurinn
mætti fyrir ákærukviðdómnum
og fullyrti, að hún hefði verið vilj-
ug og kviðdómurinn neitaði að á-
kæra”.
„Naumast, að hún hafði upp úr
krafsinu”.
„Þessi stúlka hefur verið svl-
virt og niðurlægð”.
„Það er ekki gaman að því, en
hvaö get ég gert við þvl?”
„Ég ætla mér að sanna, að Earl
Dana sé nauðgari. Þegar það
verður, þá spyr ég hann um yður.
Ég mun sjá til þess, að þér þurfið
að bera vitni fyrir rétti. Er það
þa_ð, sem þér viljiö, eða ætlið þér
að leysa frá skjóðunni núna, og ég
lofa þvl,aðþetta ferekki lengra”t-
Catherina Mercer neri saman
höndunum. „Maðurinn minn er
mjög afbrýðisamur, og I seinni tlð
hefur hann verið mjög tortrygg-
inn. Guð minn góður, ef Jeff
kæmist að þessu...”
„Ekki mun ég segja honum”.
Catherina Mercer dró andann
djúpt. „Það hlálega við þetta er
það, a6 ég hafði tekið eftir þess-
um ...Earl Dana.... á stöðinni
héma niður frá. En þegar þetta
gerðist, þekkti ég hann ekki. Ekki
fyrr en það var búið. Ég reyndi aö
gleyma þessu. I fyrstu gat ég ekki
um annað hugsað, en þegar frá
leið — manni finnst maður ekki
geta gleymt sársaukanum eða
skömminni — en maður gerir það
samt. En þegar hann kom að biln-
um mlnum á miövikudáginn, þá
trúði ég þvi ekki. Hann haföi auð-
vitaö breytt útliti slnu, en ég
þekkti hann”.
Nora hváði: „Breytt?”
„Hann var meö axlasltt, ljóst
hár og yfirskegg. En þessum
vatnsbláu augum gat hann ekki
breytt”.
„Tókuö þér eftir, að hann er
tattóveraöur á handleggnum?”
„Hann var I yfírfrakka”.
Nora andvarpaði. „Um hvaða
leyti dags gerðist þetta?”
„Dætur mlnar voru ekki komn-
ar heim úr skólanum, svo að
klukkan hefur ekki verið oröin
fjögur. Ég var að koma inn um
útidymar niðri, þegar einhver
kom aftan að mér, greip fyrir
munninn á mér og ýtti mér inn.
Hann fór meö mig að bakdyra-
stiganum”.
„Reynduð þér að æpa?”
„Hann hélt fyrir munninn á
mér og sagði sem svo, að ef ég
æmti eða skræmti, mölbryti hann
á mér hausinn”.
Þetta var nákvæmlega hið
sama og hann hafði sagt við
Gabby.
„Ég varð að jafna mig, áður en
stúlkurnar komu heim”, hélt
Catherina Mercer áfram. „Það var
verst af þessu öllu”.
Nora sýndi henni mynd af
Dana. „Er þetta maðurinn?”
„Svona lltur hann út núna”.
„Þakka yður, frú Mercer”.
Catherina virti Noru fyrir sér óró-
leg. „Ég vildi, að ég gæti borið
vitni. Ef þér haldið, að það sé til
einhvers eftir allan þennan
tima”.
Nora var líka hikandi, svo
stundi hún. „Ég er hrædd um, að
vitnisburður yðar dygði ekki. Ef
Dana hefði ekki breytt um útlit og
þérhefðuð tekið eftir tattóvering-
unni...”
Nora bar saman tilræðin tvö.
Byggingarnar voru báðar stórar
og ópersónulegar. t hvorugri voru
dyraverðir — það var sláandi. Ef
Dana valdi fórnarlömb sfn fyrir-
fram, þá var þetta frumskilyrði.
Hún varð að hafa upp á einu
fórnarlambinu enn. Það þýddi
fleiri lista, meira ráp, og fleiri
viötöl. Hún hélt á stöðina, sem
Dana hafði unnið á, þegar hann
nauðgaði Catherinu Mercer.
Þó ekki væru nema tveir mán-
uðir frá þvl, að Earl Dana hætti,
var það að þakka nýlegri frétt I
blöðunum, að hann var ekki
gleymdur, útskýrði forstöðu-
maöurinn, Paul Zoubek. Zoubek
vissi raunar ekkert um einkallf
Dana.
Nora spurði, hvort hún gæti
fengið að sjá ráðningarskýrsl-
urnar. Á skýrslu Dana var litið að
græða. Undir fyrri störf hafði
hann aðeins getið um einn vinnu-
stað — bensínstöð I Syracusu.
Þaöan hafði hann komið beint
hingað.
„Hafðirðu sambandi við fyrri
vinnuveitandahans?”spurði hún.
Zoubek varð kindarlegur. „Ég
bjóst ekki viö, aö hann yrði
viðloðandi svo lengi, að það tæki
þvl. Hannhætti eins og þú sérð.. I
lok ágúst. Hann sagðist hafa
fengið betri vinnu.”
„A hvaða timum vann hann?”
„Frá þrjú til ellefu á kvöldin.”
Hann hafði ráöist á frú Mercer
um fjögurleytið.
„Hvenær átti hann frl?”
„Það var misjafnt.”
„Hvernig kom honum saman
við viðskiptavinina?”
„Þeim féll vel við hann.”
„Var hann nokkuð tiltakanlega
stimamjúkur við einhverja
konuna?”
,,Ég varö ekki var við neitt
sllkt.”
„Haldið þið skrá yfir fasta
viöskiptavini? Fólk, sem er I
reikning.”
„Þá.sem borga 1 reiðufé, og þá,
sem hafa viðskiptakort hjá oliu-
félögum.”
„Er þér ekki sama þó ég llti á
listana?”
„Þaö er nú ekki mikið að sjá, ég
geymi þá bara I viku.”
„Fyrirtækiö hlýtur að halda
ársskýrslu yfir skuldunauta
slna.”
„Hef ekki hugmynd um það.”
„Aðeins ein leið til að komast
að þvl”. Nora stóö á fætur.
Tilræði það, sem Nora ætlaði sér I
lagi að koma upp um, hafði
liklega oröið skömmu áður en
Dana hætti á stöðinni. Hún varð
þó aö athuga allan þann tlma,
sem Dana hafði unniö þar.
Eftir að hún hafði athugað
listana á stöðinni, sneri hún sér að
bókhaldi fyrirtækisins yfir
skuldunauta þess. Hún sat það
sem eftir var vikunnar á skrif-
stofu fyrirtækisins og hafði I lok
hennar þá skráð hundruð nafna.
Oöru hverju reyndi hún að
komast að þvi, hvað orðið hafði af
Dana. Hún hringdi á bensin-
stöðvar I þeirri von, að hann væri
enn I New York. Hún fann hann
loks á Elitestöðinni I Sutton Place
hverfinu.
Auk þess að vita, hvar Dana
var að finna, hafði Nora ekki
annað fram að færa, eftir viku-
vinnu, en lengri nafnalista. Hún
gerði sér vonir um, að eitt nafn að
minnsta kosti væri lika á skrá
lögreglunnar yfir óleyst nauðg-
unar mál.
Hún hélt á lögreglustöðina. Þar
settist hún við að gera lista um
óleyst nauðgunarmál. Næsta skref
var að bera hann samgn við hinn
listann. Hún sat ýið i tæpan
klukkutlma.
Hún trúöi naumast eigin
heppni, er hún rakst á sama nafn
og sama heimilisfang á báðum
listunum: Isabel M. Haggerty,
nr. 340 Nitjánda Austurstræti.
Tilræöið hafði verið gert átjánda
júní, fyrr en Nóra haföi átt von á
og áður en frú Mercer lenti I hinu
sama. Illvirkinn hafði ráðist
aftan að konunni og ruðst inn I
ganginn, dregið hana að bakdyra-
stiganum og nauðgað henni þar.
tlýsingunni af manninum stóð,
að hann hefði vérið mjög sterkur,
hár, grannur, og með sitt ljóst
hár. Þvl miður var ljósaperan i
ganginum útbrunnin, og þvi haföi
ungfrú Haggerty ekki getaö virt
hann vel fyrir sér.
„Fjárans ólán”, muldraði
Nora. En hvað um það, hér var
eitt fómardýr Dana á ferðinni
enn. Nú væri aö ná tali af þvl.
Hús það, sem Isabel Haggerty
bjó I, féll vel inn I forskriftina, I
meöallagi stórt, engir dyraverðir,
Ibúðarlaust. En Isabel Haggerty
haföi farið úr jafnvægi viö til-
ræðið og flutt fyrir mörgum
mánuðum.
Þegar Nora kom að húsinu,
sem henni haföi verið tjáð, aö
Isabel Haggerty hefði flutt I, varð
henni hugsað, að það kostaði
liklega sitt aö búa þar. Þar var
bæði dauflegur og leiður dyra-
vöröur og leiður lyftuvörður.
Þegar hún spurði eftir ungfrú
Haggerty, góndi dyravörðurinn
bara á hana.
„Hún á heima hérna, er það
ekki?”
„Nei, frú mln.” Hann horföi
kynlega á hana. „Hvað viljið þér
henni?”
Nóra sýndi honum þegjandi
lögregluskírteini sitt.
„Lögregla, og þér vitið þetta
ekki? Hún er dauð. Stökk út um
glugga fyrir svona ári siðan.”
Sjálfsmorðið var framið I
Sautjánda umdæmi. Rann-
sóknarlögreglumennirnir, sem
voru með málið, höfðu enga
möguleika haft til að sjá samband
milli dauða Isabellu og nauðg-
unarinnar, sem gerst hafði I
Niunda umdæmi. Skýrslan var
sorglega stuttorð. Samkvæmt
vitnisburði foreldranna höfðu þau
aðeinshaftáhyggjur af þunglyndi
dótturinnar, en hún hafði full-
vissað þau um, að hún væri bara
þreytt og utan við sig vegna
mikils vinnuálags. Augljóslega
hafði hún ekki sagt þeim frá
nauöguninni.
Rannsóknin varð ekki ýtar-
legri. Ekki er óvenjulegt i stór-
borgum, að ungar þrúgaðar og
einmana stúlkur stökkvi út um
glugga. Málið lá ljóst fyrir. Enda
þótt þeir,sem höfðu með málið að
gera, hefðu vitað um nauðgunina,
hefði það engu breytt. Nora
reyndi að sannfæra sig um, að
sllkt hefði aðeins orðið til að
styðja það enn frekar, að um
sjálfsmorð hefði verið að ræða.
Hún ein vissi, að Dana bar
ábyrgðina á þessu. Hann hafði
orðið tsabel að bana, siðferðilega,
ef ekki gagnvart lögum. Nora var
nú enn ákveðnari en fyrr að kló-
festa hann.
Framhald I næsta blaði
22 VIKAN 22. TBL.