Vikan - 29.05.1975, Blaðsíða 29

Vlö þekktum hann ekki ööruvisi
en allt hitt fólkiö i nágrenninú, sá-
um hann aöeins árlega, þegar
hann kom til aö horfa á hátiöa-
höldin. Viö höföum aldrei talaö
viö hann fyrr en siöastliöiö sum-
ar: þá kom hann til okkar, tók
ofan hattkúfinn, hneigöi sig og
sagöi: —- Góöan dag. Mig langar
til aÖ.sýna ykkur svolltiö.
Og' áöur ’en viö gátum komiö
upp nokkru oröi, stakk hann
hendinni I barm sér og dró upp lít-
inn drifhvitan kettling, sem var
svo lltill, að hann gat látið hann
liggja I lófa sér.
— Ó, er hann ekki yndislegur!
hrópaði Lucy upp yfir sig. — Má
ég halda á honum?
Hann rétti henni kettlinginn og
hún setti hann í kjöltu sér.
— Ég kom með hann handa þér.
sagöi hann.
— Handa mér?
— Já, viltu ekki eiga hann?
Hann stóð þama og virti Lucy
og kettlinginn fyrir sér og ég tók
eftir þvi, þegar hann var svona
nálægt, aö þaö var einhver
spénna I svip hans, eitthvað viö
munnsvipinn, sem kom mér til aö
hugsa hvort hann fengi nóg að
borða. Hann var þá llklega
sautján ára, tveim eöa þrem ár-
um eldri en ég.
Lucy leit upp og augu hennar
ljómuðu eins og stjörnur. — Mig
langar mikiö til aö eiga hann. Ó,
Ellen! Hvltur köttur, sem ég á
ein. Ég ætla að kalla hann
Blanche. Það þýöir hvitur á
frönsku.
— Ég vissi aö þú myndir vilja
eiga hann og mig langaði llka til,
að hann eignaðist gott heimili.
Pilturinn var greinilega ánægöur
meö þessi málalok.
Viö töluöum um kettlinginn I
nokkrar minútur, svo hneigði
hann sig snögglega og gekk I
burtu.
Við vorum alveg uppfullar af
þessu atviki, þegar viö komum
heim.
— Hann hlýtur að vera einn af
Aylwardfjölskyldunni, sagöi
Binnie strax. — Þau búa á
Kindlehope Grange. Reyndar
held ég að enginn sé þar eftir
nema þessi piltur og gamli
maöurinn.
— Hverskonar fólk er þetta?
spuröi ég.
— Aylwardsfólkiö? Þaö er ekki
gott aö segja. Þessi piltur hlýtur
aö vera Mark. Móöir hans dó
fyrir mörgum árum. Hún kom
einhversstaðar aö sunnan. Faöir
hans er llka dáinn. Fjölskyldan á
alla búgarðana I Kindlehope, en
ég veit ,ekki hver litur eftir þeim
núna.
Svo haföi taliö snúist aö ein-
hverju öðru. En gjöf hans og
ýmislégt sem viö fréttum af hon-
um, varö til þess aö mér fannst ég
þekkja hann og þegar ég sá hann
þama viövegginn,brosti égtil
hans.
Hann kom til okkar, tók ofan
hattkúfinn, eins og áöur. — Góö-
an dag, sagöi hann glaölega.
Ég var búin aö gleyma hve
hljómþýö rödd hans var, þótt hún
væri svolítið hás. Hann haföi bæöi
hækkaö og þreknast, hann var
Ný framhaldssaga eftir önnu Gilbert
T3 '
Kosa
2. HLUTI
oröinn llkari fullorönum manni,
hann var ekki lengur gelgjulegur
unglingur. Hann var aö vlsu
grannvaxinn ennþá, en yfir-
bragöiö var allt annaö. Burtséö
frá hattkúfnum, voru fötin hans
nú snyrtileg og fóru vel.
Þaö var notalegt aö hlæja meö
honum. Þaö var lika allt svo há-
tiðlegt: söngur barnanna, bjart
sólskinið og allir þessir marglitu
borðar. Þetta var yndislegur dag-
ur.
Svo var dansinum lokið og
kennslukonan leiddi börnin fram
fyrir sóknarprestinn, áður en þau
fóru heim aö boröa, en svo áttu
þau fri þaö sem eftir var dagsins.
Viö stóöum lika upp..
Börnin tóku saman höndum og
sungu sálm. Presturinn blessaði
þau. Þetta var mjög hátíölegt
22. TBL. VIKAN 29