Vikan - 19.06.1975, Blaðsíða 14

Svava Jakobsdóttir
í DRAUM
Þaö var tekiB að birta af degi. I
breibu IburBarmiklu riími meB
sængurhimni yfir lá ung kona á
silkilökum. MóBir hennar bograBi
lit I homi og var aB þurrka af, og
dóttirin furBaöi sig á þvi, aö hún
skyldi einskis hafa spurt. En
móöirin haföi enn ekki sagt neitt.
Hún hamaöist bara meö afþurrk-
unarklútnum llkt og ekkert væri
sjálfsagBara svo árla morguns á
þessum fyrsta hjúskapardegi
dóttur sinnar.
Hún var aö þurrka af snyrti-
boröi. Þetta var stórt og þung-
lamalegt snyrtiborB meö gráleitri
marmaraplötu. BorBfæturnir
sveigöust út á viö I sverúm boga
hlaBnir upphleyptu bronslituöu
skrauti alla leiö niöur á gólf, þar
sem þaö greindist I fjóra volduga
hnausa svo minnti á ljónsfætur.
Unga konan greindi ekki, hvort
skrautiö átti aö.merkja samflétt-
aöa blóma- og ávaxtaklasa eöa
nakta konullkama. A boröinu
stóö spegill I gylltum útflúruöum
ramma. Baukar, krukkur og ilm-
vatnsglös stóöu I rööum á borö-
inu, og þarna var llka örsmár
pillubaukur úr skelplötu. Ungu
konunni varB starsýnt á ilm-
vatnsúBara meö stórum belg og
lafBi niBur af honum dúskur.
óljóst rámaöi hana I, aB borö I
þessum stll væru kennd viB Loö-
vlk 14. frakkakonung, og hún
hugsaöi meö sér, aö þaö væri eng-
inn öfundsveröur af aö þurrka ryk
af öllu þessu upphleypta útflúri,
en móöirin þreif og fægöi hvern
blett samviskusamlega og þurrk-
aöi rykiö af þessum framandi
baukum og ilmvatnsglösum af
svosjálfsagöri elju og þolinmæöi,
aB engu var llkara en hún sjálf
heyröi til sama tlma og boröiö og
væri horfin aftur i aldir. Þó haföi
hún aldrei séö boröiö áöur.
Eitthvaö yröi hún aB segja viö
móöur slna, en þegar hún horföi á
hana svona samgróna timum
LoBvIks 14., fannst henni hún yröi
aöbeitakröftum til aö ná til henn-
ar og fá tímana til aö renna sam-
an. Og þegar hún renndi augum
niBur eftir likama slnum, var hún
heldur ekki viss um úr hvaöa
tlma hún sjálf yröi aö tala; hún
var klædd víöum náttkjól úr næf-
urþunnu austurlensku silki. Frá
Iágu hálsmálinu, sem huldi varla
brjóstin, féllu gagnsæjar silki-
slæöur niöur eftir lendum hennar
og sveipuöust um hana alla eins
og dularfullur hjúpur úr Þúsund
og einni nótt. ósjálfrátt þreifaöi
hún um andlit sér. Nei, hún var
ekki meö blæju.
Ég var komin I þetta, þegar
lögreglan kom, sagöi hún loks.
Þetta er nú meiri skömmin,
sagöi móöirin, án þess aö leggja
frá sér afþurrkunarklútinn. Aö
lögreglan skuli þurfa aö stilla til
friöar milli hjóna sjálfa brúö-
kaupsnóttina. Maöur getur ekki
horft framan i nokkurn mann.
Maöur ætti kannski aldrei aö
gera þaö.
Hvaö?
Horfa framan I nokkurn mann,
svaraöi unga konan og minntist
augnatillits brúöguma sins um
nóttina. Aldreihaföihana grunaö,
aö hann byggi yfir slikum draum-
um, en skyndilega og ódulbúnir
höföu þeir brotist fram i augum
hans, þegar hann horföi á hana,
og magnaö hana til sin. Óöar en
varöi var hún oröin fangi i hug-
skoti hans.
Situr hann enn inni? spuröi hún.
Þaö gerir hann sjálfsagt, sagöi
móöirin og opnaöi einhvers konar
svalaglugga, sem girtur var járn-
grindum aö utanveröu. Einhvers
staöar haföi hún séö svona glugga
áöur. Jú, á leiksviöi. Þau höföu
séö sýningu á Rómeó og Júllu fyr-
ir skömmu, og Júlia haföi staöiö
úti I svona glugga og breitt ástrik-
an faöminn mót Rómeó. Leikkon-
an haföi leikiö vel. Hún haföi leik-
iö svo vel, aö hver einasti karl-
maöur 1 áhorfendasalnum haföi
leitaö athvarfs i þessum örvænt-
ingarfulla faömi fullum af þrá, og
nú var móöir hennar komin út aö
þessum glugga meö japanska
strámottu og var aö hrista úr
henni ryk. Rykiö þyrlaöist upp og
myndaöi grátt og mettaö ský um
höfuö móöur hennar, sem kveink-
aöi sér þó ekki, en hélt áfram aö
hrista, uns sá varla i hana, og
unga konan leit undan: hvernig
gat svona ryk haldist I strámottu?
Rykiö virtist leita inn fremur en
út, og þaö fyllti herbergiö og öll
hennar skilningarvit, uns henni
fannst hún vera aö kafna. Hún
átti hvergi athvarf I þessu her-
bergi fyrir ryki, hvernig sem hún
skimaöi, en þegar hún kom auga
á strengjahljóöfæri úti I horni,
gleymdi hún sviöanum I augunum
og rýndi fast. Þetta var framandi
strengjahljóöfæri, en hún haföi
einu sinni séö þaö I blómynd og
minntist þess óljóst, aö þaö hét
samisen. Japönsk geisha meö
svart uppsett hár I gljáandi silki-
slopp haföi setiö á strámottu á
gólfinu meö hljóöfærið á hnjánum
og spilaö og sungið ljóöræna ást-
arsöngva fyrir karlmann, sem lá I
rúmi og hlýddi á. Rödd hennar
hafbi risib og hnigiö á vlxl I inni-
legrí seiöandi tjáningu, uns tilvist
hennar var hvergi nema I þessum
söng, og þegar sál hennar og lik-
ami voru oröin eitt I huga karl-
mannsins, sem hlustaöi, tók hann
hvort tveggja til sln; likama
hennar og sál.
Höföu þau séö þessa blómynd
saman? Þaö hlaut aö vera.
Hvernig I ósköpunum haföi þessi
samisen annars komist hingaö
inn?
Rödd móöur hennar barst til
hennar úr rykmekki japönsku
strámottunnar.
Hann sagöi þetta væri állt þér
aö kenna.
Mér að kenna! Og unga konan
reis til hálfs upp af silkilökunum I
himinsænginni, reið og hneyksl-
uö.
Hann sagöi þaö. Ekki veit ég
hiö sanna.
Jæja, sá er góöur. Og þú heldur
bara áfram aö þurrka burt allt
þetta ryk. Heldurðu, aö þú ættir
ekki aö hætta þvl. Þú ert aö eyöi-
leggja sönnunargögn.
Eyöileggja sönnunargögn! Meö
þvi aö þrlfa?!
Núfyrstgeröimóöirinhléá iöju
sinni og horföi ákveðin beint
framan i dóttur sína.
Ég er ekkert aö taka hans partl,
en þú getur nú llka veriö óþolandi
sérvitur. Ekki gastu gift þig I
hvltum brúöarkjól til dæmis.
Nei...i staöinn þurftiröu aö iklæö-
ast þessum .... þessum serk!
Þaö skipti engu máli, sagöi
unga konan mæöufull, er hún
minntist þess,aö hann haföi hvort
eö var séö hana I hvltum slöum
brúöarkjól meö blúndum og slöri I
nótt sem leið. Hún haföi staðiö I
þeirri trú, aö hann væri samþykk-
ur þvt, aö hún gifti sig I marglita
kjólnum sinum. Hann var aö vlsu
ekki nýr — hún hafði oft klæöst
honum áður, og kannski mátti
kalla hann serk — hann var viöur
og þvingaöi hana þvf hvergi, og
þess vegna gat hún hreyft sig I
honum áhyggjulaus, og I honum
gat hún frjáls fariö allra sinna
feröa, og hún haföi sagt viö unn-
usta sinn, aö hann væri tilvalinn
brúöarkjóll. Sérstakur hvitur
brúöarkjóll meö blúndu geröi
mann aö manneskju, sem maöur
heföi aldrei veriö áöur og þekkti
ekki einu sinni sjálfur, og þaö
værí þab minnsta, hafði hún sagt,
ab maöur þekkti sjálfan sig á
brúökaupsdaginn. 1 serknum sln-
um gæti hún þó verið viss um, aö
þaö væri hún sjálf, sem væri aö
ganga I þetta hjónaband, en ekki
einhver ný manneskja.
Þaö var ekki fyrr en I nótt, sem
hún komst aö því, aö hann leit
14 VIKAN 25. TBl.