Vikan - 19.06.1975, Blaðsíða 16

sá sér til furðu, aö enn hafði hlaö-
ist á það þykkt ry klag, svo þykkt,
að það var óhugsandi, að það
hefði allt komið Ur japönsku strá-
mottunni. Borðið var þokugrátt af
ryki og strit móður hennar að
engu oröið. Ryk huldi smyrsl-
baukana og ilmvatnsglösin, og
smágeröur grár köngurlóarvefur
var að breiöast yfir flöt spegils-
ins, sem speglaði nú ekkert nema
þennan óhugnanlega gráa blæ
hrömunar, sem hvíldi vfir öllu i
herberginu.
Þaö þýðir ekkert að vera að
þurrka af, sagði hún við móður
sina. — Þetta er aftan úr öldum.
En hún talaði fyrir daufum eyr-
um. Linnulaust hélt móðir hennar
áfram að þurrka af rykið frá tim-
um Loöviks 14., enda þótt það
væri óafmáanlegt og ekkert undir
þessu ryki gæti nokkurn tima orð-
ið hreint og nýtt.
Hún haföi lika talað fyrir dauf-
um eyrum um nóttina, þegar hún
var búin að klæða sig úr serknum
og stóð nakin og reiöubúin
frammi fyrir eiginmanni sinum.
Leyfðu mér að klæða þig úr,
hafði hann sagt.
Ég er komin úr.
En það var sem hann heyrði
hvorki né sæi.
Mig hefur lengi dreymt um að
færa þig úr þessum hvita leynd-
ardómsfulla hjúp, sem hylur þig
fyrir augum mér, og hún stóð
undrandi og orðlaus, þegar hún sá
hvita mynd sina birtast I augum
hans, og þegar hún leit niður eftir
Hkama slnum, vissi hún, að hún
haföi séð rétt^ hún var komin i
hvitan siðan brúðarkjól, og
blúnduslör bylgjaðist niöur frá
höfði hennar og alla leið niður á
gólf.
Þá fyrst á ég þig, hvislaði hann.
Þegar ég hef rifið utan af þér
þennan hvita hjúp. Þá ertu min.
Þegar hann réðist á hana og fór
að rifa utan af henni silki, blúndur
og slör, fór hún að æpa. Það var
engu likara en hann væri að rifa
utan af henni húðina. Innsta
kvika tilveru hennar stóð opin og
óvarin, svo jafnvel andrúmsloftið
nisti hana eins og svipuhögg, og
hún veinaði af sársauka. En sár-
ast veinaði hún undan augnatilliti
hans, sem endurspeglaði i sifellu
nýja mynd af henni, ýmist af
blfðu, losta eða grimmd, og hún
var ofurseld þessum ókunnu
konumyndum, sem hún sá i aug-
um hansog hafði sjálf ekki lengur
vald á þvi, hver hún var.
Hún æpti enn, pegar hann Iagoi
hana upp i silkihjúpaða himin-
sængina og hafði ekki einu sinni
rænu á að undrast, hvað orðið var
af dýnunni þeirra þykku á sökkl-
inum, og enn æpti hún, þegar hún
var komin i þennan framandi
austurlenska silkibúning og hana
grunaði, já, hún var viss um, að
Ibúðin þeirra i Breiðholtinu væri
orðin að höll kalifa og i hverju
herbergi lægi kona i rólyndislegri
undirgefni kvennabúrsins og biði
herra sins.
Hún æpti, þangað til lögreglan
kom. Einhver hafði hringt. Þeir
stóðu þarna allt i einu, tveir sam-
an, og horfðu á konuna i silki-
klæðunum á silkilökunum með
sængurhimin yfir höfði sér, og
þeir horfðu á útflúraða franska
snyrtiborðið og hinn japanska
samisen, og hún vissi, að það
þýddi ekkert aö útskýra þetta i
smáatriöum, svo hún sagði, að
maðurinn væri að nauðga sér.
Maðurinn hennar gapti af undr-
un yfir oröum hennar og sagði
lögregluþjónunum, að þau væru
gift. Viö þessar upplýsingar urðu
þeir vandræðalegir yfir þvi að
hafa brotist þarna inn, þvi hér
hafði þá ekki verið framið neitt
refsivert, en hún skipaöi þeim að
taka hann burt...burt...burt....
Og þeir tóku hann burt, eða fór
hann kannski með þeim sjálf-
viljugur? Kannski það. Hún gat
ekki fyllilega gert sér grein fyrir
þvi, sakir þess aö þeir höfðu
„ÖRYGGI FRAMAR ÖLLU"
kemstu langt
NR. 1 f SPARAKSTURSKEPPNI.
í sparaksturskeppni íslenzka bifreiða- og
vélhjólaklúbbsins 20. okt. 1974, var SAAB 99
fyrstur í V. fl. vélarstærð 1901—2200 rúmcm. með
6.631. á lOO lcm.
NR. 1 í SPARAKSTURSKEPPNI.
í Sparaksturskeppni íslenzka bifreiða- og
vélhjólaklúbbsins 20. okt. 1974, var SAAB 96
fyrstur í III. fl. vélarstærð 1301—1600 rúmcm. með
5.20 I. á lOO km.
„ORYGGI FRAMAR OLLU '
BIÖRNSSON
SKEIFAN 11 SÍMI 81530
gengið út með mestu spekt eins og
bræður, allir þrir.
Gegnum grámósku herbergis-
ins grillti I móður hennar, sem
bograði óbuguð i rykmekki sinum
yfir hinum japanska samisen og
var aö reyna að fá fram á honum
gljáa. Þó settist ryk á hann jafn-
óðum eins og á allt annað. En
þolinmæöi móöurinnar við þetta
vonlausa verk var svo yfirveguð,
að engu var likara en hún héldi,
að þaö væri undir sér komið, aö
þær græfust ekki báðar lifandi
undir rykhaugnum. Og nú hvarfl-
aði að ungu konunni, að kannski
þekkti móðir hennar þessa ryk-
föllnu draumórakenndu veröld
allra tima af eigin reynd og hefði
ekkert sér til varnar nema af-
þurrkunarklútinn.
Mér finnst þú ættir að reyna að
fá hann út, sagði móðirin skyndi-
lega. Hvað sem gerst hefur, þá
hafði hann þó þann manndóm til
að bera að biðja þá að hringja I
mig, svo þú værir ekki ein.
Unga konan svaraði ekki, og
móöirin hélt áfram eftir stutta
þögn.
Það er eina leiðin, sagöi hún, þú
verðurað fara sjálf og fá hann út.
Liklega var þetta rétt hjá móð-
ur hennar. Hún yrði að koma sér
upp úr þessari himinsæng. Þess-
ari furöulegu himinsæng. Hún
hafði ekki vitaö, að hann var
svona hrifinn af Þúsund og einni
nótt. Eöa var það kannski sjón-
varpsþátturinn um ameriska
geimfarann, sem fann flöskuna,
og upp úr henni liðaðist undurfög-
ur andavera kvenkyns I austur-
lenskum silkibuxum, sem kross-
lagði hendurnar á fjallháum
barmi, um leiö og hún laut karl-
manninum og spurði, hvers hann
óskaði, húsbóndi hennar og
herra?
Æ, hvort heldur var, þá yrði
hún að koma sér upp. En þegar
hún reis fram úr rúminu sá hún,
að ekki var allt sem-sýndist með
þetta austurlenska silki. Það var
slitið og bliknað og mölétið, og
hún fann gegnum silkiklæðnað-
inn, hvernig viðbjóðslegt gróm
árþúsunda limdist viö hörund
hennar. Hún yrði að koma sér úr
þessu. Og komast héðan út. En
það var ekkert annað fatakyns I
herberginu — ekkert nema slitur
af hvitum siöum brúöarkjól á
gólfinu og blúnduslör yfir likt og
fiskinet, sem fangað hefur bráð
sina.
Þá vissi hún, að þetta var til-
gangslaust. Hún komst ekki til aö
fáhannlausan úr fangelsinu. Hún
var læst inni i draumheimi hans,
og hann einn gat hleypt henni út.
-Hann er aö snyr ja
eftir bér,það vona
er að irinnstg-lfosti
16 VIKAN 25. TBL.