Vikan - 19.06.1975, Blaðsíða 38

Melkorka
auglýsir.
*
Lítið inn og athugið vöruval hjá okkur.
Við verslum með:
Dragtir
'kjóla
peysur
rúllukragaboli
pils
prjónajakka
prjónasjöl
*
Póstsendum
AAelkorka,
Bergstaðastræti 3/
simi 14160.
Þaö leið drjúg stund, þangaö til
ég heyröi að Lucy var oröin eitt-
hvaö hávær og að eitthvaö dular-
fullt var við rödd hennar. Ég tók
til fótanna og flýtti mér inn og upp
f dagstofuna. Þá sá ég hana
standa, flissandi og hikstandi yfir
vínpolli á gólfinu.
— HUn er drukkin... hrópaði ég.
— Mamma, hvernig gastu látið
hana gera þetta?
Rósa svaraði með þvf að hella f
glas handa sjálfri sér.
— Þetta er mjög skemmtilegt,
sagði hUn og horfði á vesalings
Lucy, sem flissaði þvf meir, svo
það skein f hvftar tennurnar og
rauða tunguna. Þrátt fyrir ofsa-
lega reiði mlna, heyrði ég að það
var ekki gleði f hlátri hennar.
Með hjálp Binnie og Nancy,
sem voru báð.ar mjög
hneykslaðar, kom ég Lucy f
rúmið, HUn kastaði upp og svo
lagðist hUn Ut af, náföl og
máttlaus, en félli svefn að lokum.
Lucy vaknaði ekki fyrr en eftir
sólarlag. Það var dimmt og svalt
f herberginu okkar.
— Ó, Ellen, hvað á ég að gera?
ÞU veist að ég var drukkin. Ég
vissi ekki að þetta heimabrugg
væri svona áfengt. Hún sagði mér
það ekki, en otaði þvf að mér og
svo hló hún. Lucy reyndi aö
setjast upp, náföl eins og koddinn.
— HUn, sem á að kenna okkur
góða siði og fallega framkomu.
Ég held ég sé farin að hata hana.
Eftir þetta óvenjulega atvik,
fór heilsu Lucy hrakandi.
— Þetta er ekki hollt loftslag
fyrir hana, sagði Binnie. — Hún
HAGSÝN HJON LÁTA KENWOOD VINNA ERFIÐUSTU HEIMILISSTÖRFIN
Kenwaod -chef
§{enwood-Mini
fáenwood
-CHEFETTE
nwood
-HRÆRIVELAR
KYNNIÐ YKKUR HINA ÓTRÚLEGU MÖGULEIKA, SEM
KENWOOD-HRÆRIVÉLARNAR HAFA YFIR AÐ RÁÐA.
KONAN VILL KENWOOD
HEKLA hf
Laugavegi 170—172 — Sini 21240
þarf að komast upp í fjöllin, þar
sem loftiö er þynnra og sólin
nýtur sin betur.
Lucy komst á fætur og virtist
taka aftur gleði sína, en þó að við
legöum af staö upp brattann, þá
hafði hún ekkert þrek. Stundum
vildi hún halda áfram, en varð
svo aö nema staðar, lafmóð, en
lét þá sem hún ætlaði að tina blóm
og frækorn handa kanarffuglinum
sfnum.
— Það er svo heitt, Ellen, sagði
hún stundum. — Eigum við ekki
að setjast snöggvast?
HUn var full afall^konar hug-
myndum og blaðraði jafnt og
þétt, en á kvöldin gat hU/i ekki
sofnaö, þaö var eins og hUn væri
of æst, til að geta hvflst.
Þegar sumri tók að halla og
haustrakinn sagði til sin i
dalnum, hrakaöi heilsu hennar.
Ó, hve ég þráði það aö pabbi
kæmi heim.
Lucy varð svolitið hressari, þegar
llða tók á árið. En svo kom sá
hræöilegi dagur, sem ég mun lfk-
lega aldrei gleyma. Það var tólfti
desember og það var hræðilega
kalt.
Lucy var óvenjulega hress og
fór að byrja á þvf að sauma
áklæði á stól. Rósa lá geispandi á
legubekknum og fletti dag-
blöðunum, eins og hUn væri að
leita að einhverju sérstöku.
Ég stóö viö gluggann og þá sá
ég mann, sem var aö koma yfir
brúna og hann horfði upp I glugg-
ann til mfn. Andartak fannst mér
að þetta væri pabbi, en svo sá ég
að það var herra Southern. Hann
stóð grafkyrr á brúnni. Svo tók
hann upp vasaklút og þurrkaöi
sér um munninn. Ég sá aö hann
var náfölur og þreytulegur.
Ég heyrði, að hann opnaði úti-
dymar, án þess að berja aö
dyrum, og svo gekk hann gegnum
anddyrið og beint upp stigann. Ég
heyrði fótatak hans og það setti
að mér einhvern óljósan ugg og
ég stóð eins og stytta, meðan ég
var aö búa mig undir að ganga til
mótsviö hann.þegar hann opnaði
dymar.
— Ellen, sagði hann, — ég hefi
fréttir að færa ykkur, — slæmar
fréttir.
— Af pabba?
Hann leiddi mig að bekknum
við gluggann. Lucy kom strax til
okkar, án þess að segja nokkurt
orö. Þaö var eins og við heföum
alltaf vitaö hvaö myndi ske og
vissum hvernig við ættum að taka
þvi. Við horföum báðar á hann.
— Er Miröndu saknað? spurði
Lucy og rödd hannar var skfr og
róleg.
Hann hristi höfuöið. — HUn'
sökk með allri áhöfn.
Þá var engin von. Þaö var eins
og dauðamyrkur legðist yfir
stofuna, yfir loftið og vetrarhim-
ininn fyrir utan, en samt fannst
mér faðir minn vera hjá okkur,
eiginlega raunverulegri en herra
Southem, og ennþá raunverulegri
en Rósa. Ég man litiö eftir henni,
að þvf fráskildu að ég man að hún
rak upp hálfkæft óp og grét svo
hástöfum.
Grátur hennar varö til þess, að
Binnie kom hlaupandi og leiddi
hana f burtu, til að róa hana og
38 VIKAN 25.TBL.