Vikan - 26.06.1975, Síða 6

frekar okkur til ánægju. En svo
var þaö snemma á árinu 1960,
þegar Donny var smápatti, að
þetta skeði allt með nokkuð at-
vikakenndu móti og lif okkar
allra tók skjótum breytingum.
— Við þurftum að horfast i
augu við það, að börnin okkar
urðu að breyta lfferni sinu, þau
gátu ekki sótt venjulega skóla,
þegar viö vorum á ferðalögum
mikinn hluta ársins. En við
George ákváðum að láta þau njóta
sín og haga lífi fjölskyldunnar eft-
ir þvi. George sagði upp starfi
sínu, og svo fórum við bæði með
börnum okkar út á þjóðvegina,
eiginlega I bókstaflegri merk-
ingu. Slðan höfum við verið með
þeim á öllum þeirra ferðalögum,
bæði utanlands og innan. Við er-
um oft spurð að því, hvort viö höf-
um ekki áhyggjur af því, að börn-
in okkar lifi ekki eðlilegu llfi, séu
á feröalögum flesta mánuði árs-
ins. Við getum svarað því með
sanni, að við tökum heimilið með
okkur. Það skiptir mestu máli,
við erum alltaf öll saman.
— Við erum þvi alls ekki heim-
ilislaus. Börnin verða að hlýta
sömu reglum, hvort sem við erum
heima eöa heiman, rétt eins og
við værum heima I Utah.
Engin fýluköst, enga duttlunga og
engan æsing.
Og hverjar eru svo þessar regl-
ur? Hverjar eru þær, fyrir utan
venjulegar trúarreglur mor-
móna, eins og að neyta hvorki
tóbaks né áfengis?
— Aðalatriðið er að sýna á-
byrgðartilfinningu og virðingu
hvert fyrir öðru, sagði Olive. —
Viö erum ein eind,' eins og þú
sérð. Við verðum að lifa i sátt og
samlyndi, annars fer allt út um
þúfur. Þess vegna getum við ekki
leyft neinum að eyðileggja sam-
búðina með fýluköstum og duttl-
ungum. Ég held reyndar, að þetta
sé höfuðatriði i öllum stórum fjöl-
skyldum. Það er ekki lengi að
smita frá sér, ef einhver lætur
eftir sér duttlungaköst, og það er
einlægur vilji okkar allra, að láta
ekkert skyggja á fjölskyldufrið-
inn. Pabbi hefur lika sett þær
reglur, að við leyfum ekki fýlu-
köst, duttlunga eða æsing, og allir
virða boð hans og bönn.
— Eg veit, að fólki finnst þetta
nokkuð undarlegt, eins konar
Utopia, finnst þér það ekki? Það
hendir llka, að einhver er með ó-
lund eða leiðindi.en þá er það föst
regla, sem ekki verður umflúin,
aö sá hinn sami verður að hverfa
inn á sitt eigið herbergi og vera
þar, þangað til kastið er liðið hjá
oghann eða hún eru aftur komin I
jafnvægi.
Ef einhver af Osmondfjölskyld-
unni stendur frammi fyrir vanda-
máli, þá þarf hann aldrei að horf-
ast I augu við þaö einsamall. Það
eru alltaf vikulegar ráðstefnur,
þar sem málin eru rædd, og
venjulega leysast þá allir hnútar
af sjálfsdáðum.
Olive og George hófu þessar
vikulegu ráðstefnur sinar fyrir
mörgum árum, og þær hafa gefist
svo vel, að margir af vinum
þeirra hafa farið að þeirra dæmi.
Fjölskyldufundirnir eru alltaf á
föstudögum. — Þá söfnumst við
öll saman, sagði Olive, — og ekki
eingöngu við, sem erum heima,
heldur llka þau hin, Virl og Tom,
tveir elstu synir minir (þeir eru
komnir undir þrltugt), konur
þeirra og börn.
— Þessir föstudagsfundir eru
nokkuðmeð sérstökum hætti, þvi
aö við heiðrum þá einhvern sér-
stakan fjölskyldumeðlim, borö-
um uppáhaldsmatinn hans og
sýnum honum einhver sérstök
vinahót. A eftir höfum við alls
konar skemmtiatriði, sem hver
velur eftir sinum smekk. Aður en
við skiljum, tökum við fyrir
vandamál vikunnar á undan. Við
tölum um viðskiptahliðina, ræð-
um um hvort þessi eða hinn söng-
urinn sé liklegur til að slá i gegn,
eða hvort hann kemur betur út
með einsöng, — hvort við eigum
að taka ákveðnum tilboðum.I ná-
inni framtið og allt þessháttar.
— En við ræðum lika persónu-
leg vandamál, til dæmis hvort við
eigum að taka af fjölskyldusjóön-
um —allar tekjur fara i sameigin-
legan sjóð) til að kaupa flugvél
fyrir Wayne, eða hvort Jimmy
eigi að fá nýtt reiðhjól.
— Þegar við erum öll búin að
segja skoðun okkar, þá er gengið
til atkvæða, en venjulega er það
pabbi, sem kveður upp foka-
ákvörðun. Já, það er eins og ég
sagði, það er pabbi, sem valdið
hefur, og orð hans eru lög.
Margir hugsa eflaust sem svo,
að þessi eining og yfirleitt lífs-
venjur Osmondfjölskyldunnar
séu ekki raunveruleg. Það er mjög
erfitt að trúa þessu nú til dags,
þar sem svo algengt er, að börn
rlsi gegn boðum og bönnum for-
eldranna.
— Þetta byggist allt á aga frá
bamæsku, sagði Olive til skýring-
ar. — Ég veit vel, að margir for-
eldrar gefast upp, eru jafnvel
hræddir við að leggja börnum sin-
um lífsreglurnar, af ótta við að
verða óvinsæl. En að minu áliti er
það uppgjöf, sem sundrar fjöl-
skyldum og getur aldrei orsakað
annað en óánægju. Reglur veita
öryggiskennd.
— Ég veit með vissu, að börnin
okkar eru ánægð meö þetta fyrir-
komulag, þau vita hve langt þau
mega ganga, og það skapar líka
öryggi. Að sjálfsögðu hafa þau oft
verið óþekk og brotið settar
reglur, og þá verður pabbi að
koma til skjalanna og refsa þeim.
Hann hefur oft danglað svolítið I
þau, en það geri ég aldrei.
— Pabbi ætlast til, að þau taki
refsinguna til greina, en það er
aldrei minnstá þessi atvik siðar.
Ég held, að börnin beri virðingu
fyrir þessum lögum.
Reglur uin stefnumót eru mjög á-
kveðin.
— Eitt erfiðasta vandamálið
er, þegar börnin vilja fara á
stefnumót. 1 því máli eru mjög á-
kveðnar reglur. Enginn fær að
fara slikar feröir fyrr en sextán
ára aldri er náð, og frá þeirri
reglu er engin undantekning,
sagði Olive. — Að sjálfsögðu eiga
bömin vini af báðum kynjum, en
rómantisk stefnumót eru bönnuð
til sextán ára. Ef eitthvert barn-
anna undir sextán ára hefur farið
út aðkvöldi til, þá er skilyrðislaus
krafa að vera kominn heim fyrir
klukkan tíu, og að sjálfsögðu
verða þau að segja pabba og mér,
hvert þau ætla að fara.
En ef Marie, sem er lagleg og
prúö hnáta, fimmtán ára, vill
fara I bió eða á einhverja Is-
sjoppu?
— Þá fer hún með vinkonu
sinni eða einhverjum bræðra
sinna, sagði Olive. — En vinur á
föstu er ekki leyfður innan sextán
ára.
En dreymir hana ekki um
rómantiskan elskhuga?
Olive hló. — Vitaskuld dreymir
hana um slikt. Það gerir allar
stúlkur á hennar aldri. Hún festir
ráð sitt, þegar þar að kemur, gift-
ist góðum mormóna og eignast
mörg born, að minnsta kosti von-
ar hún það. Hún er reyndar búin
að sauma allt, sem hún þarf til
búsins, og eignast bæði rúmfatn-
að, borðbúnað og marga fallega
muni. Við mæðgurnar förum oft i
búðir, þegar við erum á ferðalög-
um, og kaupum þá ýmsa hluti,
sem geta komið að gagni fyrir
hana í framtiðinni.
Það vekur undrun mina, að
Marie skuli taka þessu öllu með
jafnaðargeði og vera ánægð með
sitt hlutskipti. Ég hefi aldrei
heyrt getið um stúlku á hennar
aldri, sem þegjandi og hljóða-
laust tekurtil eftir bræður sina og
þjónar þeim eftir megni, án þess
að nöldra yfir mismun kynjanna.
Hún hlýtur að vera leið á þvi ein-
staka sinnum?
— Reyndar ekki, sagði Olive. —
En þá verður maður llka að taka
það með I reikninginn, að hún hef-
ur aldrei verið f skóla með öðrum
stúlkum eða öðrum unglingum.
Hún er að sjálfsögðu lika undir
miklum áhrifum frá mér og
reyndar allri f jölskyldunni.
Þannig viljum við lika hafa það,
og ég hefi alltaf haldið þvi fram,
að konan eigi að vera á heimilinu
og alltaf með börnum sinum.
Öll börn hafa þörf fyrir einkalif að
einhverju niarki.
— Það getur verið, að ég sé
sérstaklega heppin meö dóttur
mlna. Ég veit, að mér væri óhætt
að fara i burtu og skilja Marie
eina eftir til að sjá um heimilið,
hún myndi leysa það af hendi með
prýði. Hún er lika mjög hneigð
fyrir hannyrðir. Hún saumar oft
sjálf fötin sin og saumar mikið út.
Hún hefur saumað og merkt dótið
sitt, þegar við erum á ferðalög-
um. Við mæðgurnar erum mikið
einar, þegar við erum á ferðalög-
um, og þá sitjum við oftast við
einhverja handavinnu. Okkur
mæðgunum kemur mjög vel sam-
an.
Hm...m.. Þetta hljómar eitt-
hvað einkennilega. Kemur hún
aldrei með nein mótmæli?
Olive brosti glaðlega. — Það er
reyndar eitt, sem við erum ekki
sammála um, og það held ég að
allar mæögur reyni. Mér finnst
hún smyrja heldur miklu maki
framan I sig. Þessi litli kjáni var
farinn að klistra á sig gerviaugn-
hárum, þegar hún var aðeins átta
ára!
— Lengi vel reyndi ég að telja
hana ofan af þessu, sagði henni,
að hún myndi alveg eyðileggja
húðina. En svo datt mér annað
betra I hug, ég kallaði hana vax-
brúðu og sagði henni, að mér
fyndist hún ætti að fara að hugsa
til þess að setja upp snyrtistofu.
Þetta reyndistvel, þvlaðnú hefur
hún svo mikinn áhuga á hörunds-
rækt, að hún er farin að nota
miklu minna af þessu fegrunar-
drasli.
Svo er það eitt, sem Olive
heldur fram: — Hverju barni er
nauösyn að hafa eitthvað út af
fyrir sig, geta horfið inn i sinn
eigin krók, ekki sist börnin okkar,
sem eru svona mikið I sviðsljós-
inu. Heima i Utah, þar sem raun-
verulegt heimili okkar er, (húsið i
Los Angeles notum við aðallega,
þegar við þurfum að vera I Kali-
fomlu) hefur hvert barn sitt eigið
herbergi, sem þau geta svo
skreytt eftir eigin smekk og eng-
inn getur farið inn I, án þess að
drepa á dyr.
— Herbergi Marie er mjög
kvenlegt, og hún læsir þvi alltaf.
Donny er allur i raftækni, og það
má sjá það á herbergi hans, sem
er búið hinum furðulegustu hlut-
um. Siðasta uppfinning hans er
rúm, sem hann getur látið svifa i
loftinu,með þviaðýta á takka, en
þá hefur hann lika meira gólf-
rými!
Það virðist ganga á ýmsu á
heimili fjölskyldunnar i Utah.
Morgunverður stendur alltaf á
boröinu klukkan átta á morgn-
ana, og eftir matinn setjast þau
öll kringum hringborðið og ræða
um starfið, sem er framundan
þann daginn.
Timi til alls, — jafnvel náms.
— Mestur hluti dagsins fer i æf-
ingar f stúdiói, sem er áfast við
húsin (I Utah og Los Angeles).
Svo verðum við að sjá til þess, að
börnin fái kennslu i venjulegum
námsgreinum. Þar sem fjöl-
skyldan er svo mikið á faralds-
fæti, var ekki mögulegt fyrir
börninað sækja venjulegan skóla
og I fyrstu reyndu þau að bjarga
sér með bréfaskólum, en svo vor-
um við svo heppin, að Merrill
kvæntist kennara.
Mary, fallega, dökkhærða kon-
an hans Mttrill, hafði verið há-
skólakennari, og hún þauðst strax
til að annast kennslu yngri barn-
anna, sem eru Donny, Marie og
Jimmy. Þau reyna að koma þvi
þannig fyrir, að stunda námið
fimm klukkutima á dag.
Hádegisverður er ekki tekinn
alvarlega, og börnin geta fengið
sé snarl í eldhúsinu, þegar þau
vilja. En aðalmátið dagsins er
klukkan sex, og þá verða allir að
mæta við hringborðið. A föstu-
dagskvöldum er borðað I stórri
borðstofu, en þar eru þrjú hring-
borð, svo sæti séu fyrir alla.
— Við erum svo mikið á ferða-
lögum, að við þráum að koma
heim til Utah, sagði Olive. — Þar
erum við lika frjálsari, þurfum
ekki að góna á klukkuna og getum
gert ýmislegt, sem við höfum
ánægju af. Við eigum búgarð rétt
hjá borginni,og börnin fara þang-
að oft, fara á hestbak eða þeysa á
6 VIKAN 26. TBL.