Vikan - 26.06.1975, Page 12

BÍLALEIGA AKUREYRAR
AUGLÝSIR:
Leigjum híla án ökumanns.
Afsláttur veittur af lengri leigutíma.
Volkswagen 1302 og 1303.
Mazda 818 station.
Volkswagen sendiferðabifr.
Volkswagen 9 manna.
Land Rover 7 og 10 manna.
Blazer 6 manna.
Ford Bronco.
Sérstök flugvallarþjónusta.
Bílaleiga Akureyrar
Tryggvabraut14
Símar 21715 og 23515
hox 510
Akureyri.

© King Feature* Syndicate, Inc., 1973. World righta reaerved.
-Við ætlum að breyta til í sumar og
sencla börr.in í sumarbúðir en vera
s.jálf heima.
Ðósturinn
Hornsteinar
eða hornrekur
Þórshöfn 23 mai ’75.
Um daginn las ég i Vikunni of-
urlitinn pistil, sem bar yfirskrift-
ina „Er i þér vorþreyta”? Já, nú
er sem sagt komiö vor, eftir fá-
dæma snjóþungan vetur og ill-
viörasaman. Þaö er kominn 23.
mai. Allur snjór farinn, nema
litilsháttar i giljum og daldrögum
móti norðri. Og sem aðrar
„góöar” húsmæður sit ég hér á
lárviðarsveig minum og hugleiði
af takmörkuðum skilningi lifið og'
tilveruna.
Minn lárviðarsveigur er ibúð,
sem ilmar af Ajax eftir erfiði mitt
við hreingerningar, skápar, sem i
er snyrtilega raðað hreinum og
viðgeröum fatnaði uppvaxandi
skattgreiðenda, viðruð og þvegin
gluggatjöld, sápufreydd gólfteppi.
Og hvað svo? Ekki fá þeir þrælar
þjóðfélagsins, sem heita húsmæð-
ur, kaup. Þar af leiðandi ekki
orlof. Jú, einhverjir opinberir
aöilar hafa gengist fyrir svo-
nefndri húsmæðraorlofsdvöl hér
og þar i skólum eða öðrum stofn-
unum vitt og breitt um landið.
Þangað er okkur ráðstafað, svip-
að og óskilarollum forðum, okkur
til andlegrar og likamlegrar
hressingar. Þaðan eigum við að
koma eins og nýhreinsaðir hund-
ar, tilbúnar til átaka við annir
hversdagslifsins.
Nú segir kannski einhver: Þið
eruð giftar og ykkar eigin hús-
bændur. Já, við gerðum skrifleg-
an samning við karlmenn.
Atvinna okkar heitir þvi hjóna-
band. Hefði lesning prestsins ekki
komið til, héti þessi atvinna öðru
og óvirðulegra nafni.
Kona, gift, fer út á atvinnu-
markað, á meðan rikislaunuð
fóstra elur að einhverju leyti upp
börnin hennar. Það er gott og
blessaö. Fóstran fær vonandi
sæmileg laun. En anriist móðirin
sjálf þessi sömu börn, fær hún
engin laun, önnur en þau sem
starfið felur i sér, og hvorki eru
þau gjaldgengur miðill hjá
verslun eða skattstofu. Samt er
það blásið út fjálglega, að
heimilin séu hornsteinar þjóð-
félagsins. Nei, þau eru hornrekur
þjóðfélagsins.
Nú þykir mér sýnt, að lands-
byggðin fái að láta i litla pokann,
hvað snertir uppbyggingu. Niður-
skurður á fjárveitingum kemur
hart niður á iandsbyggðinni, ef á
að byggja blendiverksmiðju á
Suðurlandi, hafnarmannvirki á
Suðurlandi, brú yfir Borgarfjörð
etc. alltá Suðurlandi, meðan börn
i dreifbýlinu fá ekki viðbótar-
byggingu við skólann sinn og
þurfa gagnfræða'skóla hingað og
þangað og losna við það úr tengsl-
um við heimili sin, þessa „horn-
steina” þjóðfélagsins. Og gamla
fólkið grætur, þvi þaö fær ekki
elliheimili i sinu byggðarlagi og
verður þvi að fara i fjarlæg héruð.
þegar það getur ekki lengur séð
um sig sjálft, ef það þá kemst þar
inn á slika stofnun. Og svo koma
hingað ihaldsgæðingarnir fjórða
hvert ár,vel að merkja fyrir kosn-
ingar, og ætla að fá atkvæði út á
andlitin á sér?
Þess á milli standa þeir vörð
um peningavaldið i Reykjavik,
ásamt öðru óþarfara, og á all-
sæmilegu kaupi. Mikill er and-
skotinn?
Jæja, margt hefur verið rætt og
ritað um mismunun og hægt að
halda áfram i það endalausa.
Reykvikingar finnst mér vera i
eilifri streitu. Þeir eru i þrot-
lausu kapphlaupi við að afla sér
lifsgæða, sem þeir hafa svo ekki
tima til að njóta. Þeir fá sumir
kánnski sumarfri og reyna þá að
skreppa út á land til að njóta
friðar, eða senda okkur börnin sin
i smátima til að losa þau við
borgarysinn og létta á sjálfum
sér. En við i dreifbýlinu verðum
lika að vinna, og kostnaður hjá
okkur er að ýmsu leyti meiri en
hjá ibúum á Suðurlandi, t.d.
dreifingarkostnaður allur. t þvi
tilliti erum við stórfelldir at-
vinnurekendur. Heimsókn höfuð-
borgarbúa er okkur ekki eintóm
ánægja, þó oft sé gaman að gest-
komu.
Þetta áttu nú ekki að verða nein
áróðursskrif, en mér hitnar oft i
hamsi, ef ég læt það eftir mér að
hugsa innan um mina bolla og
diska. Gott væri ef maður gæti
eingöngu bundið hugann við
þessa guðsgrænu, eða það af
henni, sem sést út um gluggabor-
una i eldhúsinu.
Lika væri gott að halda áfram
yoga æfingum, sem blessunin hún
Ásta Guðvarðardóttir kenndi
okkur. t þessu minu menningar-
vannærða byggðarlagi brá fyrir
ofurlitilli glætu við komu hennar i
héraðið. Hún stofnaði með konum
héraðsins hreilsuræktarfélag og
hefur af takmarkalausum dugn-
aði æft þær i bilskúrnum sinum og
barnaskólanum, og konur, bæði
hér og annars staðar hafa alltaf
viljaö viðhalda heilbrigði sinu og
annarra. Við erum þvi aö byggja
okkur ofurlitiö hús, þar sem við
riyggjumst halda starfseminni
áfram. Með sjálfboðavinnu, gjöf-
um góðra manna og ofurlitilli lán-
töku vonum við, að þetta takist.
Ég vona, að fleiri konur fari að
dæmi okkar.sem búum.að ýmsra
mati,á mörkum hins byggilega
heims. Það er ótrúlega afslapp-
andi að loknum degi að fara i
heilsuræktarleikfimi, komast að-
eins út og hitta aðrar konur. Ég
segi ekki, að þá sé bráö nauðsyn-
legt að ræða um barnauppeldi,
eiginleika þvottadufts, eða
endingu prjónagarns, það er hægt
að finna skemmtilegri umræðu-
efni.
Ég sendi ykkur hjá Vikunni
þennan pistil, af því að þegar vor-
ar fæ ég ritræpu eða eiröar-
12 VIKAN 26. TBL.