Vikan - 26.06.1975, Page 18

ar móður sinnar og sagði gæti-
lega: — Hjónaband er dásamlegt
fyrir þig og pabba — félagsskapur
og allt það. En ungt fólk þarf að
vera frjálst, að geta elskað án
nokkurra skuldbindinga.
— Ojá, sagði Dorothy.
HUn hafði töluverðar áhyggjur
af ákefð Susan, enda vissi hún, að
i sömu deild og Susan stundaði
nám við, var piltur að nafni Bill. 1
aðdáun sinni á tiltæki bróður sins
gæti Susan vel fundið upp á þvi að
fara að búa meö Bill þessum.
Jón fór aftur til háskólans og
Chloe tveimur dögum eftir jól.
Þótt hann væri Dorothy einkar
kær, létti henni eigi að siður, þvi
að nú var hún þess fullviss, að
ekki yrði talað meira um þetta
stórkostlega frelsi.
— Við skulum aldrei rifast svo
Susan heyri til, sagði hún við Ge-
orge.
— Nei, það skulum við aldrei
gera, elskan min.
— Ég vit láta Susan skilja, að
viö erum óendanlega hamingju-
söm, vegna þess að við erum gift.
— Heyr, heyr, sagði George.
Dorothy minntist allra þeirra
daga, sem þau höfðu ekki verið
hamingjusöm. Hún minntist vetr-
arins, sem hún hafði haft allt á
homum sér, og hafði dvalist of
lengi hjá foreldrum sinum I Glas-
gow. Hjónaband þeirra varkomið
á ystu nöf. En þau höfðu bætt úr
þvi, og þeim hafði lærst að særa
ekki tilfinningar hvors annars.
Dorothy lagði höfuðið á öxl
manns sins, — Við erum óum-
ræöilega hamingjusöm, vegna
þess að við létum alla misklið
vera gleymda og grafna. Og það
hefðum við ekki gert, hefðum við
ekki verið gift.
En Susan skipti ekki um skoð-
un. — Ég hef ekki sömu skoðun á
hlutunum og þú, mamma, sagði
hún við Dorothy.
— Ég álit það glæpsamlegt af
konu að búa með manni og gera
öll verstu verkin á heimilinu, án
þess að tryggja sér full lagaleg
réttindi, sagði Dorothy.
— Þú telur þaö ekki réttindi að
fá að búa með manni, án þess að
vera lagalega bundin honum? Þú
telur þennan pappirssnepil svona
óendanlega mikilvægan? Elsku
mamma, þessi timi er liðinn. Við
erum ekki hrædd lengur.
Þetta var eftir jólin. Þegar leið
fram á útmánuðina, urðu bréfin
frá Susan sjaldfengin eins og
flöskuskeyti. Hún kvaðst vera
önnum kafin. Hún sagði sér þætti
þaöleitt, en hún kæmi ekki heim I
vorleyfinu.
Hún steinhætti að skrifa eftir
stutt bréf, sem tæpast stóð nokk-
uð f nema: Ég sendi ykkur nýja
heimilisfangið mitt i næsta bréfi.
Ifyrra hluta mars hringdi Dor-
othy á stúdentagarðinn, þar sem
einhver svaraði og sagöist skyldu
reyna að ná í Susan. Að eilifðar-
tima liðnum kom Susan loksins i
slmann.
— Hún var ákveðin: — Ég get
ekki sagt neitt ákveöið núna,
mamma.
— Hvað um nýja heimilisfangiö
þitt? Hvenær ætlarðu að flytja?
Og hvert? Er þetta eitthvað I
sambandi við Bill? Þvi geturðu
ekki sagt mér það?
Rödd Susan var einsog lykill,
sem snúið er i skrá: — Þú verður
að biða þangað til ég hitti þig.
— En ef þú kemur ekki heim I
vorleyfinu — þá hvenær?
— Kannski kem ég heim i
sumarfriinu. Ég bara veit það
ekki eins og stendur.
Dorothy var hrygg og niður-
dregineftir þetta samtal. Hún var
sannfærð um, að Susan lifði synd-
samlegu liferni og kærði sig ekki
um að tala um það.
Hún stóð við gluggann og virti
fallegan garðinn sinn fyrir sér
með velþóknun. Bill nam staðar
útifyrir. Dorothy brá við, og allt I
einu var hún ekki tilbúin til að
taka á móti Jóni og Chloe.
En þetta var George. — Ég
kom til þess að vera þér innan
handar, sagði hann.
— Þú ert dásamlegur maður,
sagði hún og faðmaði hann.
Hann glotti. — Kannski er til-
gangur minn ekki eins dásamleg-
ur og þú heldur. Ég er að deyja úr
fotvitni.
Bilflaut kvað við úti fyrir hús-
inu. Dorothy tók i hönd Georges
og þau stóðu hlið við hlið, en ekki
þétt saman, eins og brúðhjón á
kransaköku.
Unga parið hélst lika i hendur,
og þau voru mjög falleg, þar sem
þas stóðu.
— Mamma, pabbi, þetta er
Chloe. Hann hélt hendi hennar á
loft eins og hún væri hnefaleika-
maður, sem heföi unnið leik.
Og hún er lika eins og sigurveg-
ari, hugsaði Dorothy — eins og
hún hefði stigið út úr málverki —
fegurðin sjálf — dökk og falleg.
Stúlkan brosti litils háttar — lik-
lega uppgerð, þvi að hún er áreið-
anlega feimin og hrædd, hugsaði
Dorothy. Það er erfitt að átta sig
á, hvernig skaphöfn svona fag-
urrar stúlku er. Chloe gat verið
hvað sem var — dýrlingur —
snillingur — skass.
Ég einblini á hana, hugsaði
Dorothy, og hún sagði hlýlega : —
Chloe, okkur þykir óumræðilega
gaman að fá þig i heimsókn.
Dorothy fylgdi Chloe upp i her-
bergi Susan. Þar voru tvö eins
rúm og milli þeirra var náttborö,
sem Dorothy hafði prýtt rósum.
Dorothy hafði valið þann kost að
taka á móti Chloe eins og hverri
annarri ungri konu, sem komin
væri i heimsókn.
Chloe stóð hreyfingarlaus,
meðan móðir Jóns gekk út úr her-
berginu. Hún heyrði ekki, að
hurðin milli herbergjanna opnað-
ist.
— Halló,sagði Jón. — Þetta var
ekki svo slæmt, var það?
— Mamma þin er vingjamleg —
og falleg, sagði Chloe.
Hún bætti þvi ekki við, að henni
fannst, að móöur Jóns þætti þessi
heimsókn i hæsta máta óþægileg,
og liklega hefði hana langað mest
af öllu til að negla hurðina milli
herbergjanna aftur, til þess að
ekkert setti blett á sakleysissvip-
inn.
Hana iðraði ekki eins einasta
andartaks með Jóni. En handan
litlu stjörnunnar, sem þau höföu
búiö til i sameiningu voru venjur
og fordómar þúsunda kynslóða.
Og Chloe gerði sér þess glögga
grein, að þessar tvær veraldir
gátu ekki samrýmst. Lffsmáti
þeirra var öðru visi — og flest
hjón myndu aldrei lita á þau
hleypidómalaust.
Aö neðan barst þeim til eyrna,
aö einhver var komin og honum
var fagnað.
— Hvað er þetta? hvislaði
Chloe.
Hún tók I handlegg hans, og þau
hlustuðu á fótatak i stiganum.
Hurðin opnaðist og Susan Abbey
kom inn.
— Af hverju komstu heim?
spurði Jón önugur.
— Tilað trufla ykkur. Hún lagöi
farangurinn frá sér. Hún ætlaöi
greinilega að vera um kyrrt.
— Vanhagar þig um nokkuð?
spurði hún Chloe og lék gestgjafa.
—-Ertu búin að sjá herbergið hans
Jóns?
Chloe kvaðst ekki hafa séð það,
og Susan fylgdi henni inn i þröngt
herbergi, málað i rauöum og
brúnum litum. Það var miklu
minna en herbergi Susan, og þar
voru ekki önnur húsgögn en stórt
rúm og skrifborð.
— Við Jón höfum oft talað sam-
an heilu og hálfu næturnar, sagði
Susan. — Hann bar oliu á lásinn,
svo aö foreldrar okkar heyrðu
ekki, þótt þær væru opnaðar, en
ég heyrði það alltaf. Hún brosti
ánægjulega. — Ég sé ykkur við
kvöldverðarborðið. Svo þaut hún
út og niöur stigann.
Þau snæddu nautasteik um
kvöldið og drukku búrgundarvin
með. Abbeyfjölskyldan spjallaði
um alla heima og geima, en Chloe
tók litinn þátt i samræðunum.
Hún er dásamleg eins og saklaus
litill fugl, hugsaði Dorothy.
— Hver er aðalgrein þin viö há-
skólann, Chloe? spurði hún.
Jón svaraði fyrir hana: — Chloe
er að hugsa um að skipta um
grein...
Chloe sagði: — Mig langaði til
að verða fornleifafræðingur...
Guð minn góður, hugsaði Dor
othy. Þéssi fallega unga kona
skriðandi um rústir og grafandi i
mold I leit að brotnum og ryðguð-
um pottum...
Susan brosti til Chloe beint yfir
borðið. — En þú hættir við það?
Út af öllum þessum aukanám-
skeiðum, sem þú þurftir að
sækja?
Chloe varð Susan þakklát og
sagði: — Þessi aukafög tóku svo
mikinn tima, að ég hafði ekki
tima til að... til að sinna mikil-
vægari hlutum.
— Húsverkunum? Elda-
mennskunni? Susan spurði á-
kveðin: — Aö hugsa um manninn
þinn?
Einhverra hluta vegna þögnuðu
allir. Af einhverri óljósri ástæðu
fannst Dorothy, að Jóni bæri
skylda til að sjá til þess, að Chloe
gæti lagt stund á þá grein, sem
hugur hennar stóð til.
Þau spiluðu nokkra stund. Svo
gaf Dorothy George merki. Þau
gengu saman út úr stofunni og
skildu unga fólkið eitt eftir.
Akveðinni hugsun laust niður I
huga Dorothy: Unglingar þurfa
ekki lengur á setustofunni að
halda, þegar þau hafa fengið
svefnherbergi.
Um leið og Dorothy gekk út úr
stofunni, heyrði hún Susan segja:
— Við ættum að geta kynnst hvor
annarri Chloe, úr þvi að við höf-
um sama herbergi
Móðirin leit viö og sá augnatil
litiö, sem Jón og Chloe sendu
hvort öðru. Hvað eigm við að gera
við litlu systur? Sum vandamál
breytast aldrei.
Dorothy bar næturkrem á and-
lit sitt i. snyrtiherberginu niðri.
Hún klæddi sig i náttsloppinn og
gekk upp stigann. Hún þjáðist af
„siökkti ég á þvi” veikinni, og
varð alltaf aö gæta að eldavélinni,
ljósunum og dyrunum, áður en
hún tók á sig náðir.
Þegar Dorothy gekk framhjá
herbergisdyrum dóttur sinnar,
heyrði hún hvella rödd dóttur
sinnar tala i sifellu inni i herberg-
inu.
Jón opnaði dyrnar milli her-
bergjanna og reyndi ekki að láta
ekkert heyrast i hurðinni.
— Þú heldur fyrir mér vöku,
sagði hann og leit á Susan.
— Ég get lánað þér heyrnar-
skjól, sagði hún og augu hennar
voru ekki hið minnsta syfjuleg.
— Ég kæri mig ekkert um eyrn-
arskjól. Ég vil, að þú haldir þér
saman svo ég geti farið að sofa.
Hann virti stúlkurnar fyrir sér,
þar sem þær lágu sin i hvoru
rúmi.
— Hvers vegna verð ég að fara
að sofa? Susan var ákveðin I þvi
að láta hann ekki vaða ofan i sig.
— Okkur Chloe langar til að
spjalia saman.
— Er það Chloe?
— Þú hefur sagt mér svo margt
um Susan. Mér þykir gaman að
kynnast henni.
Hann sneri sér reiðilega við, og
um leið og hann gekk út úr her-
berginu, kallaði Susan á eftir hon-
um: — Lokaðu hurðinni.
Hann skellti henni aftur.
Dorothy hafði fengið sér tebolla
niðri i eldhúsinu og litið i timarit
og þegar hún gekk aftur upp á
loftiö klukkustundu siðar, var
Susan enn að tala. Atburðarásin
hafði tekið stefnu sem frú Abbey
hafði aldrei komið til hugar.
Morguninn eftir kom Chloe
fyrst þeirra þriggja niöur — hún
sagði sig langað til að hjálpa til
viö aö hafa morgunverðinn til.
Skömmu seinna kom Jón niður,
bersýnilega i slæmu skapi. Hann
spurði móður sina: — Hvaö verö-
ur Susan hérna lengi?
— Ég veit það ekki, væni minn.
Hann setti tebollann sinn á
borðið.
— Komum út að ganga, Chloe.
Þegar þau voru farin, gekk
Dorothy með tebolla upp i her-
bergið til Susan
— Hérna! sagði hún við dóttur
sina. — Vaknaðu og talaðu við
mig.
— Ég talaði I alla nótt, umlaði
Susan.
— Af hverju?
Susan var allt i einu glaðvökn-
uö. — Ég er brjáluð út I karlmenn.
Ég er nógu brjáluð til þess að...
eyðileggja allt fyrir bróður min-
18 VIKAN 26. TBL.