Vikan - 26.06.1975, Side 20

1. KAPITULI
Klukkan var oröin tiu. Þaö voru
aöeins þrir menn á barnum, og
einn maður sat viö borð úti i
horni, þegar hóran kom inn.
Gustur af köldu næturloftinu
fylgdi á hæla henni.
Hún settist á barstól og varpaði
kápunni af öxlum sér. „Einn
bjór”, sagði hún.
Þögull fylltibarþjónninn glas af
bjór og setti það fyrir hana. Hann
tók tuttugu og fimm sentin upp af
borðinu og lét þau i kassann.
„Eitthvað á seyði Jimmy?”
spurði hún. Hún leit barþjóninn
spyrjandí augum.
Barþjónninn hristi höfuðiö.
„Ekki i kvöld Maria. Það er
sunnudagskvöld, og allir túrist-
arnir sofa heima”. Hann vék sér
frá og tók að fægja glös. Hann
fylgdist með henni meðan hún
dreypti á bjórnum. Maria. Hann
kallaði þær allar Mariur þessar
smávöxnu stelpur frá Puerto
Rico með þrýstnu brjóstin og
rasskinnarnar. Hann velti þvi
fyrir sér hvenær hún hefði fengið
það siðast.
Með sjálfri sér gaf hóran menn-
ina við barinn upp á bátinn. Hún
sneri sér við til að athuga þann
sem sat viö borðiö. Hún sá á sniði
fatanna, sem hann klæddist, aö
hann var ekki úr hverfinu. Hún
horfði spurulum augum á bar-
þjóninn. Hann yppti öxlum, og
hún renndi sér niöur af barstóln-
um og lagði af stað i átt til borðs-
ins.
Maðurinn starði niður i viský-
glasiö sitt er hún stansaöi við hlið
hans. „Einmana senor?” spurði
hún.
Um leið og hann lyfti höfði til að
lita á hana vissi hún hvert svar
hans yrði. Dökkblá augu, sólbrúnt
andlit og sultarlegur munnur.
Slíkir menn keyptu aldrei gaman
sitt, þeir tóku það.
„Nei þakka þér fyrir”, sagði
Cesare kurteislega.
Hóran brosti dauflega, kinkaði
kolli og sneri aftur i átt að barn-
um. Hún prilaði upp á stólinn og
tók upp sigarettu.
Smávaxinn þjónninn gaf henni
eld. „Eins og ég sagði”, hvislaði
hann brosandi, „þaö er sunnu-
dagskvöld”.
Stúlkan saug sigarettuna fast
og lét reykinn liða hægt út milli
vara sér. „Ég veit”, sagði hún
dauf i dáikinn og fyrsta daufa
merkinu um áhyggjur sást
bregða fyrir á andliti hennar.
„En ég verð að halda áfram að
vinna. Þetta er dýr vani”, hugs-
aöi hún dapurlega er henni varö
litiö á giasið á borðinu.
Siminn i klefanum við hliðina á
barnum hringdi, og barþjónninn
fór til að svara. Hann kom út úr
klefanum og gekk að borði Cesar-
es. „Para usted, senor”.
„Mil gracias”, svaraði Cesare
um leið og hann gekk að sima-
klefanum. „Halló”, sagði hann i
þvi er hann lokaði dyrunum.
Rödd konunnar var nánast
hvisl. Hún talaði itölsku. „Þaö
verður að gerast á morgun”,
sagði hún, „áöur en hann mætir
fyrir réttinum”.
Cesare svaraði á sama tungu-
máli. „Er enginn annar staður?”
„Nei”, sagði hún, rödd hennar
mjög skýr þrátt fyrir mjúkleik-
ann. „Okkur hefur ekki tekist að
komast að hvaðan hann kemur.
Hið eina, sem við vitum, er að
hann kemur fyrir rétt klukkan
ellefu”.
„Og hinir?” spurði Cesare.
„Eru þeir enn á sama stað?”
„Já”, svaraði hún. „1 Las Veg-
as og Miami. Er ráðagerð þin til-
búin?”
„Ég er fullkomlega reiðubú-
inn”, svaraði Cesare.
Málrómur konunnar varð
hvass. „Maðurinn verður að
deyja áður en hann sest í vitna-
stúkuna. Hinir líka”.
Cesare hló stuttlega. „Segðu
Don Emilio að vera ekki áhyggju-
fullur. Þeir eru svo gott sem
dauðir nú þegar”.
Hann lagði á og gekk út i svarta
nóttspánska Harlem. Hann bretti
upp frakkakragann til varnar
köldum vetrarnæðingnum og
gekk af staö. Hann hafði ekki
lengi gengiö er hann náði i leigu-
bil. Hann settist inn I bilinn. „E1
Morocco”, sagði hann við bil-
stjórann.
Hann hallaöi sér aftur á bak i
sætinu og kveikti sér i sigarettu.
Spenna tók að gera vart við sig
innra með honum. Nú var þaö
orðið raunverulegt. 1 fyrsta sinn
siðan i striöinu var það aftur oröiö
að veruleika. Hann mundi hvern-
ig það var i fyrsta skipti. Fyrsta
stúlkan og fyrsti dauðinn. Undar-
legt hvernig þetta tvennt hélst
alltaf f hendur I huga hans. Raun-
veruleiki lifsins var aldrei meiri
en þegar þú hélst á dauöanum i
krepptri hendi.
— 0 —
Það virtist langt um liðið frá
þvi það gerðist. Hann var fimm-
20 VIKAN 26. TBL.