Vikan - 26.06.1975, Síða 22

inu, eins og hún væri ný stigin upp
úr jöröinni. Augu hennar voru
sem sjálflýsandi tjarnir i andliti
hennar. Hún brosti meö sjálfri sér
full af stolti og fullnægju. Hinar
stúlkurnar yröu afbrýöisamar er
hún segði þeim frá þessu. Þetta
var enginn verkamaöur, enginn
farandvinnumaöur. Þessi var af
hinu sanna blóði, verðandi Cardi-
nali greifi.
„Grazia!” sagöi hún einlæg-
lega.
Hann kinkaði kolli kurteislega,
hvarf inn i skóginn og var horfinn
sjónum hennar, áður en hún náöi
að beygja sig niður eftir fötum
sinum.
Það var sex vikum seinna i
skylmingaskólanum niðri i þorp-
inu, að Cesare heyrði næst af
henni. Meistarinn var löngu hætt-
ur að geta kennt Cesare nokkuð,
en hann var orðinn miklu betri en
hinn gamli meistari og sótti að-
eins tima til að halda sér i æfingu.
Dyrnar höfðu opnast og ungur
hermaður gengið inn.
Hann kom inn i litinn leikfimi-
salinn og leit i kring um sig. Nú-
tima einkennisbúningur lifvarða-
sveita II Duces skar sig undar-
lega úr i þessu forna andrúmslofti
sverða. Rödd hans var spennt.
„Hver ykkar er þekktur undir
nafninu Cesare Cardinali?”
Þögn sló á alla i salnum. Ungu
mennirnir tveir, sem voru að
skylmast, lögðu niður brandana
og sneru sér að aðkomumanni.
Cesare gekk rólega frá veggnum,
þar sem hann hafði verið að æfa
lyftingar. Hann stansaði fyrir
framan komumann. „Ég er
hann”.
Hermaðurinn starði á hann.
„Ég er unnustu frænku minnar,
hennar Rósu”, sagði hann með
festu.
Cesare horfði á hann. Hann
þekkti enga með þvi nafni. „Og
hver er hún?” spurði hann kur-
teislega.
„Rósa Gando'lfo!” Hann hreytti
nafninu út úr sér. „Og ég hef ver-
ið kallaður heim frá stöðu minni i
Róm til þess að kvænast henni
vegna þess að þér hafið barnað
hana!”
Cesare starði á hann eitt
augnablik uns rann upp fyrir hon-
um ljós. Hann slakaði litilsháttar
á. „Er það allt og sumt?” spurði
hann og fylltist undarlegu stolti.
„Ég skal tala við greifann föður
minn um aö láta yður hafa ein-
hverja peninga”.
Hann sneri sér við og lagði af
stað i burtu. Hermaðurinn sneri
honum viö aftur. „Peninga?”
öksraði hann. „Haldið þér að það
sé það, sem ég vil? Peninga?
Nei!”
Cesare leit kuldalega á hann!
„Eins og þér óskið. Þá mun ég
ekki tala við föður minn”.
Hermaðurinn sló hann kinn-
hest. „Ég krefst uppreisnar!”
Farið eftir hönd hermannsins
var greinilegt á andliti Cesares,
sem varö skyndilega náfölt. Hann
starði óttalaus á hermanninn.
„Menn af ætt Cardinalis sjá sér
enga sæmd I að berjast við sauö-
svartan almúgann”.
Hermaðurinn hreytti út úr sér
eitruðum orðunum. „Cardinal-
iarnir eru bleyður og hórmangar-
ar, sem niðast á varnarlausu
kvenfólki! Og þér bastarður, eruð
likari þeim, en þeir eru sjálfum
sér! II Duce hafði rétt fyrir sér, er
hann sagði að italski aðallinn
væri sjúkur og hnignaður og að
hann verði að vikja fyrir afli fas-
istanna!”
Hönd Cesares geystist fram
með hraða ljóssins, og þó að her-
maðurinn væri tuttugu pundum
þyngri en hann, lá hann nú flatur
á gólfinu. Cesare leit niður á
hann Undarlegur svipur breiddist
út á andliti hans, augu hans
dökknuðu, svo að blár litur þeirra
hvarf. Hann leit upp á meistar-
ann. Það var langt siðan nokkur
hafði dirfst að nefna óskilgetna
fæðingu hans.
„Láttu hann fá sverð”, sagði
hann hljóðlega. „Ég ætla að berj-
ast við hann.
„Nei, herra Cesare, nei!”
Meistarinn var hræddur. „Greif-
inn faðir þinn mun ekki...”
Cesare greip fram i fyrir hon-
um. Hann talaði lágt, en það var
ékki hægt að villast á valds-
mannslegum tóninum. „Láttu
hann fá sverð. Föður mlnum mun
ekki lika að þessari móðgun við
nafn okkar verði ósvarað!!’
Hermaðurinn var nú staðinn
upp. Hann brosti og leit á Cesare.
„I her Italiu erum við þjálfaðir
eftir hefðinni. Sverð i hægri hönd,
rýtingur i þeirri vinstri”.
Cesare kinkaði kolli. „Svo skal
það vera”
Hermaðurinn fór úr jakkanum
svo vöðvamiklir handleggir og
axlir komu i ljós. Hann starði full-
ur sjálfstrausts á Cesare. „Sendiö
eftir presti ungi nauðgari”, sagöi
hann. „Þéreruð dauðans matur”.
Cesare svaraði ekki, en djúpt I
augum hans tók djöfulleg kæti að
vaxa. Hann kastaði skyrtunni á
gólfið. „Tilbúinn?”
Hermaðurinn kinkaði kolli.
Meistarinn bauð þeim að taka sér
stöðu. Hvitklæddur likami Cesar-
es sýndist smár við hliðina á
brúnumþungum búk hermannsins.
„En garde!”
Krosslögð sverðin glömpuðu yf-
ir höfðum þeirra. Meistarinn sló
þau upp. Sverð hermannsins
leiftraði niður i aflmikilli stungu.
Cesare skaut sér til hliöar og
sverðið smaug fram hjá siðu
hans. Hann hló hátt. Hermaður-
inn bölvaði og hjó þungt. Cesare
beindi högginu léttilega frá sér og
hallaði sér fram til orrustu. Hann
sneri sverði sinu snarlega, brand-
arnir læstust saman og hann sleit
sverð hermannsins úr greip hans.
Það féll glamrandi á gólfið.
Cesare bar sverðsoddinn að
brjósti hermannsins. „Heiður yð-
ar, herra?”
Hermaðurinn ragnaði og sló
sverðið i burtu með rýtingnum.
Hann hljóp i hring til að reyna að
komast að sverðinu, en Cesare
var alltaf fyrir framan hann.
Hermaðurinn staröi á hann og
bölvaöi. Cesare hló aftur. Nú
ljómaði hann af gleði, sem enginn
viöstaddra hafði áður séð. Hann
henti sverði sinu út i horn, þar
sem hitt lá.
Aður en glamrið hljóðnaði,
stökk hermaðurinn á hann og
stakk niður á við að andliti Cesar-
es. Cesare kippti til höfði, svo rýt-
ingurinn skar loftið tómt.
Nú beygði Cesare sig fram i
bardagastöðu og hélt rýtingnum
út frá sér, léttilega i lófanum.
Hermaðurinn var nú i sams konar
stöðu og er hann lagði til atlögu,
átti Cesare létt með að verja sig.
Cesare lagði til hermannsins,
sem hörfaði, en steig fram, er
hann sá færi. 1 þetta sinn gripu
þeir hver um annan i fáránlegu
faðmlagi. Það var eins og Cesare
týndist, er armar hermannsins
lukust um hann. Svona stóðu þeir
stundarkorn, sveifluðust fram og
aftur, eins og i klúru faðmlagi,
uns handleggir hermannsins tóku
að siga.
Rýtingurinn féll úr máttlausri
hendi hans, og hann féll á kné á
gólfið, hendur hans héldu um
mjaðmir Cesares. Cesare steig
aftur á bak.
Það var þá sem þeir sáu rýting-
inn i hendi Cesares.
Hermaðurinn féll á andlitið á
golfið og meistarinn flýtti sér
fram á við. „Kallið á lækni!”
sagði hann áhyggjufullur, um leið
og hann kraup viö hlið hermanns-
ins.
Cesare sneri frá þvi að taka upp
skyrtuna sina. „Verið ekki að
hafa fyrir þvi”, sagöi hann lágt,
er hann lagði af stað i átt til dyr-
anna. „Hann er dauður”.
Hugsunarlaust lét hann rýting-
inn detta niður i vasa sinn, um
leið og hann gekk út um dyrnar
inn I nóttina.
Stúlkan beið eftir honum uppi á
hæðinni, þar sem vegurinn beygir
i átt að kastalanum. Hann nam
staðar er hann sá hana. Þau
störðu hvort á annaö, uns Cesare
sneri út af veginum og hélt i átt til
skógarins. Stúlkan fylgdi hlýðin á
hæla honum.
Þegar vegurinn var úr augsýn,
sneri Cesare sér að henni. Augu
hennar voru galopin og geislandi,
erhún gekk til hans. Hann reif ut-
an af henni blússuna og greip
grimmdarlega um nakin brjóst
hennar.
„Ai-ee!” æptí hún og hafði
næstum misst meðvitund.
Þá læstist sársaukinn um hann,
frá þrútnum eistunum fram i lim-
inn. Hann reif fötin æðislega frá
22 VIKAN 26. TBL.