Vikan - 26.06.1975, Qupperneq 29
— Eg þoldi þetta ekki lengur.
Ég þoldi ekki lengur aö vera
undir sama þaki og mamma.
Ég reisti hana upp og nuddaði á
henni iskaldar hendurnar. Svo
lagði ég arminn um herðar
hennar og leiddi hana heim, eins
hratt og hún gat komist.
Hreyfingin og öryggið yfir að
hitta mig geröu það að verkum að
hún varð hressari I bragði.
■ — Ég hélt að þú ætlaðir aldrei
að koma, Ellen, sagöi hún. — Ég
hugsaöi ekkert út i rigninguna, en
það virtist allt betra en að vera
innan dyra.
• — Þú hefur verið of mikið ein,
ég heföi aldrei átt aö fara frá þér.
— Þaö er mamma, Ellen. Nú
var hún farin aö tala hátt og mér
fannst einhver angistarfullur
tónn I rödd hennar.
— Hvað hefur hún gert?
— Ekkert, — ekkert sérstakt.
Þú veist að hún gerir aldrei neitt.
En stundum finnst mér óbærilegt
að vera i návist hennar. Ég þoli
hana ekki. Að minnsta kosti ekki
núna, þegar hún gengur i þessum
ekkjuklæðnaði...
— Gengur i ekkjuklæðnaði?
Hvað áttu við með þessu? Hún er
ekkja.
Lucy varð vandræöaleg.
— Ég skal ekki fara frá þér
aftur, sagöi ég ákveðin. — Eigum
við ekki að fara inn I annað her-
bergi. Nancy getur kveikt upp i
vinnuherberginu hans pabba.
Viltu það ekki, heldur en að fara
inn I dagstofuna.
Hún kinkaöi dauflega kolli. —
Jú. En mamma vill alltaf hafa
mig hjá sér. Henni leiðist að vera
ein.
■ — Talar hún við þig?
— Mjög sjaldan. Hún ber si og
æ fingrunum i stólbrikina,
stundum timunum saman. Svo
gengur hún út að glugganum og
ber fingrunum i gluggapóstana.
eins og hún vilji komast út. Ég get
ekki fest hugann viö neitt, hvorki
við handavinnu né lestur, ég get
ekki einu sinni hugsaö um neitt
nema hana. Þaö er eins og... eins
og hún éti mig, Ellen.
Mér var nú ljóst, að hættan,
sem haföi vofaðyfir okkur, var nú
að skella á, enda kom það á
daginn, að þegar viö vorum búnar
að koma Lucy I rúmið, var
augljóst að hún var sárþjáð og
með mikinn hita.
ég heyrði að hún sagði, án þess að
bfða eftir að Rósa yrti á hana: —
Ég kem vegna ungfrú Lucy, hún
er veik og það þarf aö ná strax I
lækni, — hefði þurft að gera það
fyrir löngu slðan.
Svar Rósu var eitthvert óljóst
taut upp úr koddahrúgunni.
— Ég sendi Nancy núna strax,
frú.
Og í þetta sinn neyddist Rósa til
að koma inn i herbergiö okkar.
Ég var að reyna að koma
einhverri fæðu i Lucy, en hún
hafði enga lyst og starði á hvitan
vegginn.
Viö vorum hvorug viðbúnar,
þegar Rósa stóð i dyragættinni.
Hendur minar skulfu, svo ég
hellti niður m jólkinni, sem ég var
aö reyna aö láta Lucy drekka.
Lucy leit snöggt við, en gróf svo
andlitiö niður i koddann.
Rósa gekk inn, staðnæmdist á
milli okkar og hallaði sér yfir
Lucy. — Ertu veik? Ég vona bara
að þú ætlir ekki að fara að auka
áhyggjur minar, þær eru nógar
fyrir.
Við vorum að visu vanar við
svona framkomu af hennar hálfu,
en Lucy klemmdi saman varirnar
og reigði hálsinn, en það var
greinilegt að hún var með inn-
vortis hroll.
— 'Jæja, það er liklega best að
sækja lækni. Rósa yppti öxlum og
gekk Ut úr herberginu, en virti
fyrir sér dótið á snyrtiborðinu,
áður en hún fór út um dyrnar.
— Ellen, ef ég verð mikið veik,
viltu þá lofa mér aö láta hana
aldrei koma nálægt mér, sagði
Lucy i bænarróm. — Lofaðu þvi,
Ellen.
Þokan var bæði dimm og köld
allan daginn. Það var oröið áliðið,
þegar ég heyrði i vagni Ware-
hamslæknis. Ég fylgdihonum inn
i dagstofuna, þar sem Rósa sat að
venju fyrir framan arininn. Hún
tók kveöju hans dauflega. Lækn-
irinn var á leiö til annars sjúk-
lings I Cross Gap og bað um að
láta fylgja sér strax upp til Lucy.
Rósa hreyföi sig ekki, þegar ég
opnaöi dyrnar og Binnie kom með
okkur upp og stóö fyrir utan
dymar, meöan læknirinn skoðaði
Lucy.
Mér fannst Lucy hafa versnaö
snögglega, þessa stund, sem hún
var ein i herberginu. Það var
einhver ótti I augum hennar, sem
geröi mig lika óttaslegna.
— Mérlistekkert á þetta, sagði
læknirinn lágt, þegar við vorum
komin aftur fram á stigapallinn.
— Hún er með mikinn hita og
mótstaðan er litil. Ég ætla að
koma aftur, á leiðinni frá Cross
Gap. En eitt verö ég að segja þér,
Ellen, að þegar henni skánar,
veröur þú aö fara með hana
þangaö sem loftiö er betra, að
minnsta kosti nokkrar yikur. Og
svo er annað, þú veröur að klippa
eitthvað af hári hennar, það er
alltof mikið og þungt fyrir sjúk-
ling með svona mikinn hita. Ég
ætla að tala við stjúpmóður þina.
Hann fór aftur inn i dagstofuna
og drakk þar eitt glas af vini, áður
en hann ók af staö.
Lucy vaknaði af dvalanum,
þegar ég var að ná f skærin min.
— Læknirinn segir, að við verð-
um að klippa eitthvaö af hárinu á
þér.
Hún kinkaði kolli, en þegar ég
kom að rúminu, var hún mjög
áhyggjufull á svipinn.
Ég tók stóran, ljósan lokk i
vinstri hönd. Þetta var fallegt
hár, svo þykkt og gljáandi: en það
virtist bera þennan veika likama
ofurliði.
Ég hikaði. Ég heyrði þá að
læknirinn var að fara, og ein-
hvern veginn fannst mér gott að
fá tækifæri til að skjótast niður til
að kveðja hann: það var eins og
ég vildi draga það á langinn að
ráðast á hárið á Lucy. Þegar
hann var farinn, gekk ég aftur inn
i dagstofuna með skærin i hönd-
unum og sagði stjúpu minni, að
læknirinn hefði sagt, að það þyrfti
aö klippa eitthvað af hárinu á
Lucy, það væri of þungt fyrir
hana.
— Ég skal gera það, sagöi Rósa
og hún þaut upp úr stólnum, eins
og þetta væri kærkomið tækifæri
til að gera eitthvað. Það var eins
Næsta morgun, sem var mjög
kaldur, man ég eftir þvi, að ég
heyröi Binnie fara beint inn til
Rósu, án þess aö drepa á dyr, og
tinguaphone
Þú getur lœrt nýtt tungumál á 60 tímum
LINGUAPHONE tungumálanámskeió kennir þér nýtt
tungumál á sambærilegan hátt og þú læróir íslenzku.
Þú hlustar, þú skilur og talar síóan. Þú hefur meófædd-
an hæf ileika til aó læra aó tala á þennan hátt. A átrú-
lega skömmum tíma nemur þú nýtt tungumál, þér til
gagns og ánægju. — Þetta er RETT og ÞÚ getur
sannaó þaó. — Vió sendum þér aó kostnaóarlausu
upplýsingapésa um námió. — Þegar þú hefur tekió
ákvöróun, — sendum vió þér linguaphone námskeió
í því tungumáli, sem þú ætlar aó læra.
PaydöiA^, Mönsté-uq
I axdrobus iAUM*évo5Lb s'ojrv
LINGUAPHONE tungumálanámskeió
á hljómplötum og kassettum
Hljóófærahús Reykjavíkur- Laugav.96 -simi 13656
26. TBL. VIKAN 29