Vikan - 26.06.1975, Síða 33

field, þar sem við ætluðum að
dvelja i tvo daga. Lucy veitti ekki
af því að hvlla sig vel fyrir ferð-
ina. Þegar herra Southern var
bUinn að bera Lucy út I vagninn
og Nancy fór með honum, með
skemil, ábreiöu og koniakslögg I
glasi, fór ég inn i eldhúsið og fann
þar Binnie hágrátandi.
— Hvað er aö, Binnie? Ég varð
miöur mln, Binnie hafði ekki einu
sinni grátið, þegar Alec fór i
strlöiö.
— Hafðu engar áhyggjur af
mér, elskan mln. Þetta hefur allt
tekiö á mig. Svo brast hún aftur i
grát. — Hún er svo ólik sjálfri sér.
Mér var það llka ljóst. Þaö var
eins og llfsgleðin, sem alltaf hafði
einkennt Lucy, væri horfin með
öllu.
— Vertu blessuð, ungfrú Lucy.
— Þaö er gott að þú kemst i betra
lofstlag, þá verður þú fljót að ná
þér, sagði Nancy um leið og hún
vafði sjali betur um hálsinn á
Lucy.
Rósa stóð við gluggann og veif-
aði til okkar. Ég sá að Blanche,
hvlti kötturinn stökk upp á öxlina
á henni, um leið og við ókum af
stað...
Það skeöi ekkert markvert
þessa tvo daga, sem ég dvaldi i
Stanesfield en það var kalt og
hráslagalegt, svo ég leitaði skjóls
undir húsvegg, meöan ég beiö eft-
ir Babbit, sem ók áætlunarvagn-
inum. Mér leiö hálf illa, eftir að
ég var búin að kveðja Lucy.Það
var sennilega lán fyrir mig, að
mér var svo kalt, að ég skynjaði
varla þegar Lucy kallaði til min,
um leið og vagndyrnar lokuðust:
— Ellen, hvað ætlarðu að gera?
Það var markaðsdagur i
Stanesfield. Ég fann lyktina frá
nautgripagirðingunni i Mart
Strett. Venjulega, þegar við Lucy
fórum til Stanesfield á mark-
aðinn, hefði hvorki kuldi né rign-
ing getað eyðilagt fyrir okkur á-
nægjuna, þvi að okkur fannst það
mikiö ævintýri að ganga á milli
söluborðanna, þar sem mörgu
var úr að velja. En nú virtist
þetta veður hafa dregið niður I
sölukonunum, þær voru ekki eins
kátar og venjulega og það sama
var að segja um viöskiptavinina.
En svo sá ég kunnuglegt andlit.
Það var Mark, brosandi að
vanda. Hann var riðandi og reiö i
skjóli við hótelið, en þegar hann
kom auga á mig, flýtti hann sér af
baki og kom til min.
— Ungfrú Ellen! Góðan dag-
inn. Hvemig liöur þér?
t fyrstu gat ég aðeins stunið út
úr mér einhverjum kveðjuorðum,
en svo stóð ég þarna stjörf og
vissi ekkert hvað ég átti að segja.
Ég var alltof undrandi yfir þvi að
hitta hann, til að koma upp
nokkru orði.
— Þú ert ein núna?
Mér sýndist fyrst bregða fyrir
gleöisvip á ásjónu hans. — Er
enginn með þér?
Ég gat stuniö upp að Lucy hefði
veriö að fara til Whighteyjar af
heilsufarsástæðum. Ég fyrirvarð
mig fyrir umkomuleysi mitt, að
standa þarna i kuldanum, til að
blða eftir venjulegum áætlunar-
vagni, þvi að ég tók eftir þvi, að
allt útlit Marks Aylward hafði
sannarlega tekið stakkaskiptum.
Mér var ekki ljóst í hverju þetta
lá, en sá óljóst, að nú var hann I
mjög vel sniönum fötum og gljá-
fægöum stigvélum og hesturinn
hans var fallegur og vel hirtur.
Það var lika eitthvað i rödd hans,
sem sýndi að hann var vel á vegi
staddur.
— Þaö er alltof kalt fyrir þig að
standa hérna. Komdu með mér
inn, égheld að þú hefðir gott af að
fá heitt te.
— En Babbit, ég má ekki missa
f honum. Klukkan er næstum tólf.
— Þú getur alveg eins beðið
eftir honum innan dyra. Hæ, kall-
aöi hann til drengs, sem norpaöi
berfættur á rist undir eldhús-
glugga hótelsins. — Viltu koma og
segja mér þegar Babbit kemur
meö vagninn. Hérna færðu þrjú
pens og önnur þrjú, ef þú biöur
hann um að hinkra við eftir ung-
frúnni hérna.
— Já, herra.
Það var notalegt að láta hann
fylgja sér inn; hann tók hand-
töskuna mina léttilega og það
var eitthvað svo innilegt við alla
framkomu hans, að ég varð
skyndilega viðkvæm og meyr. Ég
fann svo sárt til einmanaleika
mins og umkomuleysis. Ég gat
ekki haldiö aftur af tárunum og
þau runnu niöur kinnarnar. Ég
flýtti mér að ná I vasaklút og
þurrka mér, sárskammaöist min
fyrir tilfinningasemina og beygði
mig yfir tebollann, til aö komast
hjá aö lita i augu hans.
— Ungfrú Ellen, ég sé að þú ert
I sorgarklæöum. Ég er hræddur
um aö þú sért i alvarlegum vand-
ræðum. Það er þó ekki.....
— Faöir minn.
— Það þykir mér leitt að heyra.
Ég beitti mig hörku til að
kyngja þeim kekki, sem mér
fannst alveg vera aö kæfa mig.
— Svo hefur Lucy verið mjög
veik og ég var nú að fylgja henni
fyrsta spölinn, hún er að fara til
Whighteyjar I betra loftslag.
— Gast þú ekki farið með
henni?
— Nei. Þaö er frænka okkar,
sem ætlar að taka hana til sin.
— Þú ert þá alein I Myllunni?
Er enginn ættingi þinn, sem getur
verið hjá þér?
— Stjúpmóðir min.
— Ég skil. Ég vissi þetta ekki.
— Og svo er Binnie ennþá hjá
okkur:
Ég hresstist vel viö heitt teið og
gat virt hann fyrh mér þessa
stuttu stund, sem við sátum
þarna saman. Það var ekkert
sem minnti á „villistrákinn”,
nema innileikinn I framkomu og
mér var nú ljóst, að hann var
mjög glæsilegur maður.
— En liður þér vel? sagði ég.
— Jæja, svona upp ogniður.Þú
komst ekki á maíhátiöina.
Framhald i næsta blafti
^ÞriggjE^gfjögurra skúffu
Svefnbekkur og
rúmfatakassi (•
(náttborð), t'
fæst sitt i
hvoru lagi
kommóður.
Skrifborð og hillur,
Klæðaskápur,
Svefnbekkur með
rúmfatageymslu.
Skrifborð og hilla.
miklir uppröðunarmöguleikar.
Pirahillur og skápar.
Unglingaherbergiö.
Barna og unglingaskrifborö og fataskápur,
p—I hannaður fyrir sérstaklega
I lí( litið gólfpláss.^mH
Við bjóðum
BÆSUD HUSGOGN
Hjá okkur færöu húsgögn úr spónaplötum,
bæsuó eöa tilbúin undir málningu,
hvort heldur sem er eftir þinm hugmynd eöa okkar
*
i a> Vm
26. TBL. VIKAN 33