Vikan - 10.07.1975, Blaðsíða 4

Á æfingu fyrir laridsleikinn viö a- þjóöverja.
— Ég lék aldrei knattspyrnu
meö yngri flokkunum — haföi eig-
inlega ekki áhuga á þvi og fór líka
afar sjaldan á knattspyrnuleiki.
Hins vegar æföi'ég handknattleik
með Val, og sii þjálfun átti ugg-
laust mestan þáttí þvi, aö ég varð
markvöröur I skólaliöi Kennara-
skólans I knattspyrnu, þegar ég
var viö nám i honum. Viö lékum
nokkra leiki og meöal annars
gegn skólaliöi Verslunarskólans.
Hermann Gunnarsson var þá i
Verslunarskólanum og lék að
sjálfsögöu I framlinunni i skóla-
liöinu þar. Um þetta leyti vantaöi
tilfinrianlega markvörö i meist-
araflokk Vals i knattspyrnu, sem
Hermann lék meö, og I þessum
leik skólaliöanna þótti honum ég
þaö þungur I skauti I markinu, aö
hann hafði orö á þvi viö vals-
menn, aö það væri rétt aö prófa
mig i stööuna. Þaö var siðan gert,
og ég fór að leika meö meistara-
flokki Vals i knattspyrnu áriö
1965.
Þannig fórust Siguröi Dagssyni
markveröi Vals og islenska
landsliösins I knattspyrnu orö um
upphaf knattspyrnuferils slns,
þegar Vikan heimsótti hann
skömmu eftir frækilegan sigur is-
lendinga yfir austur-þjóöverjum i
knattspyrnuíandsleik snemma i
júni. Ég spuröi Sigurð, hvort leík-
menn liösins heföu yfirleitt biiist
viö þessum Urslitum.
— Liklega ekki, en viö vorum
4 VIKAN 28. TBL.
eigi að siöur ákveönir I þvi að
gera okkar besta til þess að úr-
slitin yröu okkur hagstæð. Það
tókst i þetta sinn, enda léku strák-
arnir frábærlega vel, og fóru eftir
þvi sem þjálfarinn, Tony Knapp,
lagði fyrir. Það ánægjulega við
sigurinn er það, að það var raun-
verulega betra liðið sem sigraði.
Það sýnir að við erum á réttri
braut, en nú má ekki slaka á,
þessi leikur er úr sögunni og þá
hlýtur sá næsti að vera mikilvæg-
asti léikurinn. Svo m á heldur ekki
gleyma þvi, að við vorum miklu
liöfleiri I leiknum, þvl aö við höfð-
um yfir tiu þúsund áhorfendur
meö okkur, og sá liösstyrkur hef-
ur óskaplega mikiö aö segja.
Bæöi var þaö okkur glfurleg
hvatning, og svo spila viðbrögð á-
horfendanna ekki siður á mót-
herjana. Þetta sama geröist, þeg-
ar Valur lék núll-núllleikinr
fræga við Benfica á Laugardals
vellinum I evrópukeppni meist
araliöa fyrir nokkrum árum.
slöari leik liöanna, sem leikinr,
var IPortúgal, voru Benficamenn
meö áhorfendur meö sér, enda
voru þeir þá i essinu sinu, og ég
mátti hirða boltann átta sinnum
úr netinu. Eigi að siður tel ég
þann leik einn minn besta, þvi að
markskot og tækifæri portúgal-
anna voru nánast óteljandi. Eitt
enn hefur áreiöanlega mikil áhrif
á úrslit i leikjum viö erlend liö hér
heima, og það er veörið — aðal-
lega vindurinn. í leiknum viö a-
þjóöverja var hann ekki þaö mik-
111, aö hann heföi áhrif á leik Is-
lendinganna, en evrópsk lið eru
flest vön algerri stiilu á leikvöng-
um, svo aö leikmenn þeirra eru
vanir aö geta miðað sendingar og
skot af ýtrustu nákvæmni, án
þess að þurfa að gera ráð fyrir á-
hrifum vinda.
— En verða ekki þessi úrslit til
þess, að til islenskra knatt-
spyrnumanna veröa geröar miklu
meiri kröfur en gerðar hafa verið
til þessa?
— Aö sjálfsögöu hefur frammi-
staöa liösins I leikjunum viö
frakka og a-þjóövérja þau áhrif,
aö miklu erfiöara veröur aö sætta
sig viö markasúpu I Islenska
markinu en áöur. Ég vona lika, aö
þetta sé ekki bara stupdarárang-
ur, heldur sé Islensk knattspyrna
á uppleiö úr þeirri lægö, sem meö
nokkrum rökum má segja, aö hún
hafi verið I undanfarin ár.
Eftir sigurinn yfir keflvikingum 1966.