Vikan - 10.07.1975, Blaðsíða 16

Ef ég hef&i yfirleitt lagt þaö i
vana minn aö ónáöa guö um ýms-
ar þarfir minar, þá myndi ég
segja, aö tilboöiö frá ungfrú
Gould heföi veriö bænheyrsla af
hans hálfu. Alveg frá því aö
páskafriinu lauk, haföi ég kviöiö
fyrir löngu sumarleyfi. .
Þegar Tom dó og ég haföi feng-
iö atvinnu sem skólastjóri og
komiö David fyrir i heimavistar-
skóla, haföi faöir minn sagt, aö
viö yröum aö eyöa öllum okkar
frium hjá honum. I fyrstu var
þetta ágætt, en eftir þvi sem
David eltist, varö sambóöin á
milli þeirra erfiðari. Pabbi varö
gagnrýninn, átti ekki til orö yfir
viröingarleysi ungu kynslóöar-
innar og ásakaöi mig um aö dekra
viö drenginn fram úr öllu hófi.
I páskafriinu sagði faöir minn
viö mig. — Þú ert fæddur asni.
David þeytti frá sér bókinni,
sem hann var aö lesa, varö sót-
rauöur í framan og kreppti hnef-
ana og sagöi: — Þú leyfir þér ekki
aö tala þannig viö móöur mína!
Pabbi greip um göngustafinn
sinn, og eitt voðalegt augnablik
bjóst ég viö þvi, aö hann myndi
lemja drenginn meðhonum. Þeir
voru sem sagt báðir á vandræöa
aldri; pabbi sjötugur og David
þrettán.
Ungfrú Gould sagðist vita, að
þetta væri hálfgerö frekja af sinni
hálfu, en hana langa&i samt til aö
biöja mig aö gera sér mikinn
greiöa. Þegar hún hóf máls á
þessu, vissi ég, að þessi formáli
boöaöi eitthvaö, kannski eitthvaö
óþægilegt. En þegar hún komst að
efninu, varö ég svo glöð, að ég
reyndi aö sitja á mér að láta hana
ekki sjá, hve mér létti. Hún haföi
erft hús eftir einhvern ættingja og
ætlaöi aö láta gera þaö upp, var
búin að fá iðnaðarmenn, sem
voru byrjaöir á verkinu, þegar
henni var bo&ið I utanlandsferö
meö kunningjum slnum. Hún
sag&i, aö þaö væri ómögulegt aö
skilja húsið eftir mannlaust, það
þyrfti aö hafa umsjón meö verk-
inu. Henni haföi þvl dottiö I hug,
hvort ég gæti ekki hugsað mér aö
búa þar I sumarleyfinu. Ég var
himinlifandi. Þaö var sannarlega
tilhlökkunarefni aö fá aö njóta
þess að vera ein meö David, án
þess aö það kostaöi nokkurn
skapaöan hlut, og ég haföi þá full-
gilda afsökun fyrir því aö búa
ekki hjá fööur mlnum þennan
tlma. Ég var alsæl.
Ekki rénaöi ánægjan, þegar ég
sá staöinn. Húsiö stóð I vinalegu
þorpi, og I kringum þaö var hár
veggur, hlaöinn úr rauöum múr-
steini. Þaö var stór garöur innan
giröingarinnar, og húsiö stóö I
miöjunni á stórri grasflöt, sem
var umkringd rósarunnum og
fallegum trjám, og bak viö húsiö
var stór matjurtagaröur. Húsiö
var gamalt, klifurrósir og vln-
viöur uxu upp um alla veggi þess.
1 fyrsta sinn I fjögur ár gat ég
veriö eins og venjuleg húsmóöir á
eigin heimili, ein meö syni
mlnum.
Iönaöarmennirnir voru glaö-
legir náungar og hófu strax vinnu
sfna. Þaö átti sem sagt aö gera viö
allt húsiö I hólf og gólf, sér&iak-
NORAH LOFTS
HERRA
EDWARD
Ég var skyndilega gripin, eiginlega var
mér lyft upp. Ég var svo hjálparvana i
þessum heljargreipum, að ég gat ekki
annað en öskrað — öskrað.
lega var þaö eldhúsiö, sem þurfti
viögeröar viö. Þaö var aðeins eitt,
sem ég haföi áhyggjur af og það
var, aö David myndi kannski
leiöast, þegar mesta hýjabrumiö
væri horfið.
Ég tók skyldur minar gagnvart
ungfrú Gould mjög alvarlega og
vék ekki frá fyrr en mennirnir
voru farnir klukkan hálf sex, svo
ég átti raunverulega ekki frí,
nema á kvöldin. En ég var svo
heppin, að David var búinn að
eignast kunningja fyrir vikulokin.
Paul átti hest, svo var sundlaug
viö heimili hans og foreldrar hans
mjög gestrisnir. Drengirnir höfðu
mikla ánægju af þvi aö safna
brotajárni og voru sífellt á þönum
á reiðhjólum slnum, svo David
haföi nóg að gera allan daginn.
Viö vorum búin að búa þarna
um þaö bil viku, þegar David
sagöist ekki koma heim til að
boröa. Paul átti afmæli og honum
hafði veriö boöiö til miðdegis-
veröar.
Ég sagöi: — Þaö er skemmti-
legt,en mér finnst aö þú þurfir aö
færa honum einhverja gjöf.
— Ég er búinn aö kaupa hana,
en ég er ekki viss um, aö þér liki
sú gjöf. Það er steingerfingur af
froski. Ég seldi nokkur frímerki
til aö kaupa hann.
Ég sagöi: — Ég vona, aö Paul
veröi ánægöur meö skepnuna.
Dagurinn leiö eins og venju-
lega. I&naöarmennirnir fóru
klukkan hálf sex, og þaö varö
dauöakyrrð, þegar þeir voru
farnir. Mér þykir allur hávaöi
óþægilegur, og alla dagana haföi
þetta veriö notaleg stund. Þaö
voru engin hamarshögg, og eng-
inn var fyrir mér, þegar ég eldaöi
matinn. En sú varö ekki raunin
þennan dag, þögnin var eitthvaö
svo djúp, næstum óþægileg. Þetta
var llka I fyrsta sinn, sem ég var
alein I húsinu.
Ég hefi aldrei óttast einveru; —
ég haföi svo oft veriö einsömul. í
fyrstu fannst mér þögnin þægileg,
en svo greip mig einhver
óþægindakennd, mér fannst eins
og einhver væri aö veita mér at-
hygli. Ég reyndi aö hrinda þessu
frá mér og gekk um húsiö, til að
lagfæra ýmislegt, loka gluggum
og gera það sem ég var vön, en ég
haföi þaö samt á tilfinningunni aö
einhver fylgdi mér eftir hvert
sem ég fór. Þaö var andstyggi-
lega óþægilegt. Svo var þaö
annaö, sem angraði mig, ég fann
fyrir sjálfsmeöaumkun. Ég gat
ekki sagt, aö ég hafi áöur fundiö
fyrir sllku, aö minnsta kosti
aldrei leyft mér aö sökkva mér
niöur I sltkt. Ég er heppin að hafa
atvinnu og kaup, sem sér fyrir
þörfum okkar Davids, og ég er
llka heppin aö eiga hraustan og
myndarlegan son. Ég er ekkja, og
ég sakna Toms hræðilega mikiö,
en ég ber það aldrei utan á mér.
En nú helltist þetta allt yfir mig,
áhyggjur af framtíðinni. Mér
fannst þetta mjög skrltiö, þar
sem ég hafði aldrei látiö sllkar
hugsanir ná á mér tökum. Það
var allt eitthvað svo einkenni-
legt.....
Ég ákvaö að þvo á mér hárið,
ég var meö sltt hár, til aö spara
hárgreiöslukostnaö slöustu fjögur
árin.
Ég þvoöi háriö vandlega,
þurrkaöi það líka vandlega með
handklæöi, eins og ég gæti þar
meö þvegiö burtu þessa leiðinda-
tilfinningu. Ég held mér hafi
tekist þaö, i bili að minnsta kosti.
Ég settist viö opinn glugga, til að
þurrka háriö I sólinni, sem skein
inn um vesturgluggann. Ég var
búin aö sökkva mér niöur I bók,
sem ég var aö lesa, þegar ég varö
fyrir furöulegri reynslu. Þaö
snerti einhver háriö á mér. Þaö
var eins og því væri lyft upp og
slöan strokiö mjúklega yfir þaö.
Ég stökk á fætur, en sá engan. Ég
fékk gæsahúö, en reyndi samt aö
finna einhverja sennilega
skýringu á þessu; gat mér þess
til, aö ég heföi flækt háriö, en svo
heföi flækjan losnaö, þegar það
fór aö þorna. En ég trúöi þvi samt
ekki. Þessi snerting haföi veriö
blföleg, llkast þvi a& elskhugi
heföi strokiö hár mitt. Þetta voru
heldur ekki minningar mlnar.
Þaö haföi enginn snert hár mitt á
þennan hátt, vegna þess aö ég
haföi alla ævi veriö stuttklippt.
Þaö greip mig eitthvert æöi, og ég
þaut út meö rakt'handklæöiö á
öxlunum. Garöurinn var unaös-
lega fagur og friösæll, en ég skalf.
Svo fór ég aö li'ta á þetta sem
kjánaskap, að standa þarna meö
hálfblautt hárið, og ég vissi ekki,
hvaö ég var að flýja. Þaö yröi
langt þangaö til David kæmi
heim, og ég gat ekkert farið, ég
þekkti engan nema mjólkurpóst-
inn og fólkið á pósthúsinu. Þaö
eina skynsamlega var að fara aft-
ur inn I húsið og s^tja upp hárið.
En ég gat það ekki. Ég virti
fyrir mér húsið, svo notalegt að
sjá, en mér var ljóst, aö ég gæti
ekki farið þangaö inn, ekki ein. 1
undirvitundinni reyndi ég aö tala
I mig kjark og líta á sjálfa mig
sem kjána. Mér fannst skynsam-
legast aö finna mér eitthvaö til
dundurs í garðinum, svo ég fór
inn I verkfærageymsluna og náði
mér I klippur og fór að skera af
runnunum visnar rósir. Sólin var
nú lágt á lofti, og garðurinn varð
skuggsæll, svo mér fór að kólna.
Ég ákvað því aö ganga til móts
viö David.
Þaö var um þriggja milna veg-
ur aö heimili Pauls. Það var ekki
oröiö svo dimmt, að ég gæti farið
út á götuna með slegið hárið og
rakt handklæði á herðunum, svo
ég tók af mér handklæðið og skildi
það eftir I garðinum. Ég ýtti hár-
inu aftur á bak, en sú hárgreiðsla
hæf&i sannarlega ekki minum
aldri.
Ég sá reyndar ekki nokkurn
mann á ferli. Eini staöurinn, þar
sem eitthvert llf hrærðist.var á
knæpunni. Ég heföi viljaö gera
mikiö til aö fara þangað inn, fá
mér I glas og rabba viö einhverja
manneskju, en ég var ekki með
einn eyri á mér.
Ég var of fljót á mér. Annars
tfissi ég ekki nákvæmlega hvaö
tlmanum leið, vegna þess aö ég
haföi tekiö af mér úriö, þegar ég
þvoði háriö. Viö erum öll vön þvi
aö mæla tímann I stundum og
mlnútum, og ég haföi á tilfinning-
unni, a& ég væri alls ekki raun-
veruleg sjálf. En þetta var að
sjálfsögöu aöeins tlmabundin til-
finning, ég vissi, aö bráöum kæmi
David og allt félíi I réttar skoröur.
Ég settist á bekk við stóran hliö-
stólpa og beiö þar til ég heyrði
hljóöi,ö I reiðhjóli á malarvegin-
um og grillti I ljósiö frá luktinni.
Ég geröi mér mikiö far um aö
sýnast róleg og láta sem ekkert
væri. Ég stó&'m'p og sagöi: —
David, þetta er mamma.
Hann hemlaöi og stökk af hjól-
inu. — Hvern fja... Hvaö ertu aö
géra hér? sagöi hann, hálf frekju-
lega. — Er eitthvaö aö?
Mannlegar ástríður geta verið sterkar, —
jafnvel sterkari en það mannlega hold,
sem þær búa f. Geta þær haldið áfram út
yfir gröf og dauða og hrellt þá, sem enn-
þá eru hérna megin grafar....?
16 VIKAN 28. TBL.